Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ για την μελαγχολία που βγάζουν πολλά blogs, σε αναντιστοιχία με τον γενικότερα εύθυμο και «έξω καρδιά» χαρακτήρα του συντάκτη. Αυτή η μελαγχολία από πολλούς ενδεχομένως να εκληφθεί και ως «δήθεν», ως υποκριτική στάση, αν όχι ως ψυχεδέλεια και ότι αφορά κάποιας μορφής διχασμένη προσωπικότητα.
Μερικές φορές υπάρχει και η υποκρυπτόμενη κατηγορία, ότι φοράς τον μανδύα του «θύματος» και του «κατεστραμμένου», προκειμένου να προκαλέσεις τον οίκτο. Μέσω δε των σχολίων που λαμβάνεις, ουσιαστικά αυτοεπιβεβαιώνεσαι, με ενέσεις υποστήριξης, συμπόνοιας κ.λ.π.
Στο ποστ αυτό, έκανα το ακόλουθο σχόλιο:
«….. έχω την εντύπωση ότι η φίλη σου χωρίς να θέλω να την θίξω είτε δεν έχει σχέση με τα μπλογκς είτε δεν έχει γράψει ποτέ πέρα από τις σπουδαστικές ή επαγγελματικές της υποχρεώσεις.
Τα blogs εχουν μια διαφορετική φιλοσοφία που δεν γράφεται σε κανένα συμβόλαιο όταν μπαίνεις μέσα, αλλά είναι αυτό που καταγράφεται στο μυαλό και στην ψυχή σου. Τις νύχτες που έχεις αϋπνίες, τη μέρα που βαριέσαι στη δουλειά, τις εποχές που θες να εκφραστείς ελεύθερα.
Η «μελαγχολία των blogs» καθρεφτίζει την ανάγκη μας να μοιραστούμε. Στα μάτια μιας κοπέλας όπως εσύ αλλά και στις πιο πολλές το blog ισοδυναμεί με την φιλενάδα, την κολλητή που θα πεις τον πόνο σου (που μπορεί να είναι και γελοίος), τον άγνωστο που θα ακούσεις μια συμβουλή. Συνήθως λοιπόν μοιραζόμαστε τα άσχημα. Εκεί τον θέλουμε τον άλλον.
Έχοντας κι εγώ λίγο διάστημα στο μπλογκοχωριό διαπίστωσα ότι ειδικά τα κορίτσια, εκτός από ορισμένα, δεν διαφημίζουν το δεσμό τους, σα να θέλουν να τον προστατεύσουν από τα αδιάκριτα βλέμματα, δεν μοιράζονται την ευτυχία που ζουν στο παρόν, αλλά όταν χωρίσουν το μαθαίνουν όλοι, παρότι αφορά το παρελθόν. Μάλλον αυτό συμβαίνει γιατί αποζητούν τον καλό λόγο, να τους πει κάποιος ότι έχουν δίκιο, να ακουμπήσουν, να συγκρατηθούν από κάπου. Είναι και στην ιδιοσυγκρασία της γυναίκας να θέλει το κοπλιμέντο και δεν είναι αυτό κακό αν δεν έχει υπερβολή.
Το δάχτυλό μου έχει βγάλει κάλο στην άρθρωση, από το στυλό και το γράψιμο παρότι τα τελευταία χρόνια γράφω σε υπολογιστή. Μου θυμίζει όμως τώρα ότι έγραφα συνεχώς. Και έγραφα όταν ήθελα με κάποιον να επικοινωνήσω. Πολλές φορές με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έγραφα κι έσβηνα. Και μετά το έσκιζα. Γιατί ο σκοπός μου ήταν αυτός.
Μετά πήγαινα στο μπαράκι διασκέδαζα εγώ, διασκέδαζα και τους άλλους και όλα καλά. Το blog κάνει αυτή τη δουλειά. Αν το κάναμε για επαγγελματικούς λόγους θα είχε δίκιο η φίλη σου. Το blog όμως είναι ο καθρέφτης, ο ανώνυμος για τους άλλους, αλλά ο πολύ δικός μας…»
Θα ήθελα όμως να επεκταθώ, γι αυτό και προβάλλω το θέμα περισσότερο από το «get a life», επειδή ίσως ο τρόπος «γραφής» μου είναι αντίστοιχος και μπορεί να παρεξηγηθεί.
Ο άνθρωπος είναι μια πολλαπλή προσωπικότητα. Αυτή είναι και η διαφορά του από τα ζώα. Αυτό που λέμε ψυχή, συνδέεται άρρηκτα με το σώμα, το μυαλό και την καρδιά. Δεν γίνεται να απομονώσεις κάποιο κομμάτι όταν «γράφεις».
Τα βιώματα και η φαντασία που μεταδίδεις ήταν αποθηκευμένα στο σκληρό δίσκο του μυαλού σου και τα ποστάρεις υπνωτισμένα, όταν όμως το αποφασίσεις εσύ.
Μοιράζεσαι. Αυτή είναι ίσως η λέξη κλειδί για να εξηγήσεις τη μελαγχολία. Φτάνεις λοιπόν στο μελαγχολικό ποστ και blog όταν έχει την ανάγκη να μοραστείς. Θέλεις αυτό που σε απασχόλησε για δέκα λεπτά, για μία ώρα σήμερα, το ίσως όχι τόσο καταθλιπτικό αλλά που σε στεναχώρησε, όπως και το ενυπωσιακό να το περάσεις και σε άλλους. Για να το μοιραστείς. Για να αυξηθεί η χαρά σου. Για να μειωθεί το βάρος του. Και να ελαφρώσεις.
Όταν εισπράττεις δε το ενθαρρυντικό σχόλιο, παίρνεις ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Μπορεί και να το λύσεις το θέμα σου, γιατί αυτό που σε απασχόλησε αρνητικά, ήταν μόνο στο μυαλό σου και μέσα από την κατάθεση, ανακάλυψες το πόσο μικρό ήταν. Αυτά τα ποστ είναι σαν τα δάκρυα. Μπορεί να φύγουν σε άσχετους χρόνους, σε ώρες που «φαίνεσαι» καλά.
Αντίθετα τη χαρά, αν και θά ‘πρεπε, δύσκολα τη μοιράζεσαι. Τη βάζεις σε ένα προστατευτικό κουκούλι. Και την προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και από επικίνδυνους σχολιασμούς. Είσαι εσύ και η χαρά σου. Λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Είναι όμως άδικο και λάθος. Και στη χαρά χρειάζονται. Από τα λόγια της χαράς θα καταλάβεις το επίπεδο της φιλίας του καθενός στα δύσκολα. Και πόσο ουσιαστικό ή υποκειμενικό είναι το ενδιαφέρον τους.
«Φοβόμαστε στην πράξη την κάθε μια μας λέξη» τραγούδησε ο Μιχάλης Χατζηγιάννης. Γι αυτό κι εγώ προτιμώ τη θεωρία. Για να μπορώ να λέω αυτά που αισθάνομαι χωρίς να φοβάμαι τα κόστη.
Ένας από τους μεγαλύτερους στιχουργούς -ποιητές που έβγαλε η Ελλάδα είναι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Που κατέγραψε τον έρωτα, με τις πιο όμορφες, φθινοπωρινές και μελαγχολικές λέξεις. Σε αγάλματα, σε πλατείες και σταθμούς. Λοιπόν αυτός στην καθημερινότητά του είναι βουτηγμένος στην πλάκα, στο χιούμορ, στο νεύρο, είναι αθυρόστομος όσο δεν παίρνει. Στο χαρτί όμως είναι ο άλλος (πάντα όμως ο ίδιος) Λευτέρης. Αυτός που τραγουδήσαμε και ερωτευτήκαμε μαζί του.
«Σάββατο κι απόβραδο και ασετυλίνη, στην Αριστοτέλους που γυρνάς, έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι, σου ‘ριχνα στα μάτια να πονάς…»
Δεν σας κρύβω την αμαρτία μου, ότι τα ψάχνω τα μελαγχολικά blogs. Αυτά τα θηλυκά, τα μοιραία blogs που η συντάκτρια λιώνει στο χαρτί, φέρνοντας στην επιφάνεια ό,τι πονηρό ή αθώο την πλημμύρισε. Έναν ήλιο στα μάτια του, ένα φεγγάρι στο παράθυρό της, ένα αστέρι στο μαξιλάρι της, ένα μαύρο σύννεφο στον ουρανό της.
Θά ‘λεγε κανείς ότι μοιάζουν με τις νουβέλες που πουλιούνται με το κιλό στο Μοναστηράκι και κάποτε διαβάζανε ασταμάτητα οι γυναίκες. Είναι όμως κάτι παραπάνω.
Είναι κατάθεση ψυχής. Κι αυτή υπερβαίνει την εικόνα (στη δουλειά, στο χιούμορ, στο ρούχο, στο σεξ, στο μακιγιάζ), γενικότερα υπερβαίνει την εμπορική πλευρά. Γι αυτό τα λατρεύω. Για τη γύμνια τους.
Υ.Γ. My melancholy blues
(Queen 1977-Δίσκος News of the world-Sang by Freddie Mercury)
Another party’s over
And I’m left cold sober
My baby left me for somebody new
I don’t wanna talk about it
Want to forget about it
Wanna be intoxicated with that special brew
So come and get me
Let me
Get in that sinking feeling
That says my heart is on an all time low – so
Don’t expect me
To behave perfectly
And wear that sunny smile
My guess is I’m in for a cloudy and overcast
Don’t try and stop me
‘Cause I’m heading for that stormy weather soon
I’m causing a mild sensation
With this new occupation
I’m permanently glued
To this extraordinary mood, so now moveover
And let me take over
With my melancholy blues
I’m causing a mild sensation
With this new occupation
I’m in the news
I’m just getting used to my new exposure
Come into my enclosure
And meet my melancholy blues
(φωτό Hannah02)
Get a life 
Griz
11 Ιουνίου 2007 at 8:10 πμ
Συμφωνώ .
Μπορεί κάποιος να είναι απίστευτα εύθυμος αλλά όταν θελήσει να μιλήσει στον εαυτό του, να παραδεχτεί κάποια πράγματα [με μέσο το πληκτρολόγιο και όχι τον ψυχαναλυτή] , να «ξεγυμνώσει» την ψυχή του, θα είναι μελαγχολικός. Δε γίνεται αλλιώς!
Αρκεί να μη γράφει ο blogger επιτηδευμένα μελαγχολικά και περίεργα κείμενα γιατί τα έχω πετύχει ανά καιρούς και έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα [όχι, δε μιλάω για κάποιο γνωστό μας, blogs που πέτυχα σερφάροντας.] Φαίνεται το αληθινό από το ψεύτικο. Και το αληθινό σε αγγίζει ενώ το ψεύτικο είναι αερολογίες [που τις περισσότερες φορές μπορεί να σημαίνει τίποτα στο blogger απλή προσπάθεια εντυπωσιασμού]
Όπως και στη real life , έτσι και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχουν τα πάντα 🙂
vasilis
11 Ιουνίου 2007 at 10:27 πμ
Griz μου, όλα παίζουν στη ζωή, όλα κι εδώ μέσα. Μόνο που εδώ έχεις παραπάνω πιθανότητες να βρεις ανθρώπους. Δεν πρέπει να αδικούνται οι μπλόγκερς που γράφουν «μελαγχολικά» ή χρησιμοποιούν συναίσθημα. Τουλάχιστον γνώρισέ τους πρώτα και μετά κρίνε τους. Φοβάμαι ότι μπαίνουμε σε μια εποχή που θα κλωνοποιούμε μέχρι και τη σκέψη και το συναίσθημα. Θα μιλάμε χωρίς να σκεφτόμαστε, χωρίς να αισθανόμαστε. Θα κάνουμε σεξ χωρίς να ερωτευόμαστε. Θα παντρευόμαστε μόνο για το event. Θα αγαπάμε μόνο τους εαυτούς μας και την καριέρα μας. Εμείς κι ο σκύλος μας.
Griz
11 Ιουνίου 2007 at 7:19 μμ
Συμφωνούμε λοιπόν στο ότι «όλα παίζουν» και υπάρχουν αξιότατοι bloggers.
Δεν πιστεύω ότι θα μπούμε στην εποχή που περιγράφεις αν δεν έχουμε ήδη μπει. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που τα περιγράφεις. Πάντα ο άνθρωπος όταν κάνει sex θα νιώθει την έλλειψη του έρωτα, είναι στη φύση του..
έχεις δίκιο στο ότι «δεν αισθανόμαστε» . Έχει χαθεί η ανθρωπιά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικές από ότι μια εικοσαετία πριν. Δυστυχώς.
Τα blogs καλύπτουν μια μεγάλη ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία με ανθρώπους εκτός του περιβάλλοντός τους και την ανάγκη να μοιραζεται και να βγάζει τα εσώψυχά του. Αρκεί να μην εγκλωβιστεί ο blogger σ’αυτόν τον εικονικό κόσμο.. με μέτρο.
vasilis
12 Ιουνίου 2007 at 5:02 πμ
Griz μου αυτό που λες ότι ¨πάντα ο άνθρωπος όταν κάνει σεξ θα νιώθει την έλλειψη του έρωτα, είναι στη φύση του¨, δεν το κατάλαβα. Τι πιο λογικό να κάνεις σεξ ως ερωτευμένος; Εντάξει το σεξ πάντα πουλιόταν στην αγορά,(αυτό για μένα όμως και για άλλους δεν ήταν ποτέ ελκυστικό) υπήρχε όμως και η άλλη κατηγορία του ολοκληρωμένου έρωτα, του περισσότερο εγκεφαλικού παρά σαρκικού. Που διαρκεί πιο πολύ από τη μισή-μία ώρα.
Συμφωνώ με την εικονικότητα των μπλογκς που μπορεί να σε εγκλωβίσουν, έχεις δίκιο, «μέτρον άριστον».
Ραδιοκέφαλη
12 Ιουνίου 2007 at 10:07 πμ
Ότι βγάζουμε προς τα έξω=είναι δικό μας. Για ότι δε βγάζουμε=θα’χουμε κάποιο λόγο. Να προσποιούμαστε μέσα στην ανωνυμία μας είναι το λιγότερο τρελλό. Προσποιούμαστε από ποιον; Ειδικά σε αυτά τα ποστ που αναφέρεις και εσύ αλλά και η nosy, γίνεται κατάθεση ψυχής. Κατάθεση ψυχή ψεύτικη και προσποιητή=μηδέν!
nosyparker
12 Ιουνίου 2007 at 10:40 πμ
Πολύ ωραίο ποστ Βασίλη, με κάλυψες εντελώς.
Προσωπικά, έχω να συμπληρώσω το εξής: Συχνά κάποιοι μου γράφουν σχόλια που «πέρασαν και δεν ακούμπησαν» Αναρωτιέμαι λοιπόν, κατάλαβαν τίποτα απ΄ όσα έχω γράψει; Σε τέτοιες περιπτώσεις λέω καλύτερα να μην έγραφε τίποτα, όμως είναι ενθαρρυντικό ακόμα και το ότι του αλλουνού κάτι του έβγαλε ένα μου κείμενο κι ας ήταν εντελώς διαφορετικό από το δικό μου mood. Όπως πολύ σωστά έγραψες, τα blogs είναι για να μοιράζεσαι, δεν περιμένω να με καταλαβαίνουν όλοι. Αυτοεπιβεβαίωση, ενέσεις υποστήριξης, συμπόνοια κλπ είναι το τελευταίο που χρειάζομαι, να μου λείπει το βύσσινο 😀
Ο μόνος λόγος που αφήνω ανοιχτά τα σχόλια είναι η επικοινωνία.
avra
12 Ιουνίου 2007 at 12:48 μμ
καλησπερα
Μου αρεσε πολυ αυτο το κειμενο, ηταν ευστοχο.
Ειναι κατι που το διεκρινα συχνα αλλα δεν το ειχα συγκεκριμενοποιησει ισως γιατι στα δικα μου ποστ γραφω συχνα για τον ερωτα μου ή στιγμες ευχαριστες….(αν και αριθμητικα τα πιο μελαγχολικα ποστ μαλλον υπερτερουν!)
vasilis
12 Ιουνίου 2007 at 6:52 μμ
Ραδιοκέφαλη, ακόμα και η φαντασία μας είναι δικιά μας. Ακόμα κι αν κάποια κείμενα δεν είναι 100% απόδοση συμβάντων, είναι δικά μας. Δεν διεκδικούμε έπαινο ενημέρωσης. Δεν γράφουμε εφημερίδα. Και τα συναιθήματα αργά ή γρήγορα καταλαβαίνεις αν είναι αληθινά. Το καλό στα blogs είναι ότι μπορείς να επικοινωνήσεις με τον γράφοντα κάτι που δεν γίνεται σε ένα βιβλίο π.χ. Προσωπικά πιο πολύ με ενδιαφέρει η συζήτηση μετά. Μιλάς με κόσμο που στην καθημερινότητά σου δεν μπορείς, σε θέματα βέβαια κοινού ενδιαφέροντος.
Νosyparker, (my nosy), καλωσόρισες, το ποστ που έκανες για αυτό το θέμα ήταν πολύ εύστοχο και πιστεύω ότι είναι χρήσιμο ό,τι καλό γράφεται να γίνεται και λόγος συζήτησης. Mπράβο σου που έθιξες το θέμα και δεν το έκρυψες κάτω από το χαλί. Όποιος γράφει ξέρει γιατί. Και ο κόσμος καταλαβαίνει ποιός τον κοροϊδεύει.
Avra, καλωσόρισες κι εσύ, είσαι από τις ευχάριστες εξαιρέσεις που γράφει ευχάριστα για τον έρωτά της. Είσαι πολύ καλή και σωστή. Βέβαια είπαμε ότι τους φίλους τους ζητάμε στα δύσκολα. Καλά κάνεις και μοιράζεσαι και τις καλές στιγμές.