Είχα μια πρόσκληση από τον πολύ καλό blogger ίκαρο για να γράψω γι αυτή τη φωτογραφία. Τον ευχαριστώ που μου κάνει την τιμή να την σχολιάσω. Όλες του οι αεροφωτογραφίες είναι εκπληκτικής ομορφιάς.
Με βλέπεις; Μέρα μεσημέρι είναι δεν μπορεί να μη με βλέπεις. Αυτό το άσπρο που σκίζει τα κύματα είμαι, δεν σου γεμίζει το μάτι; Ναι αυτό το ταχύπλοο είμαι. Που λέει ο λόγος ταχύπλοο. Μια βάρκα είμαι με μηχανή. Αλλά δεν το λέμε παραέξω έτσι; Ταχύπλοο θα λέμε.
Στο κάτω κάτω τι κάνουν τ’ άλλα περισσότερο. Επειδή πάνε πιο γρήγορα και τι μ΄αυτό. Χωράνε περισότερους. Ωραία, καλά εντάξει. Εγώ χωράω δύο. Πειράζει; Πάω και αργά. Ταξίδι δύο ημερών εγώ το κάνω σε τέσσερις. Και λοιπόν;
Όταν έχει κύμα κάνω σάλτους όπως οι σέρφερ και σκάω στη θάλασσά μου με ένα βαρύ παφλασμό. Ρε σύ μη φοβάσαι, είμαι γερό σκαρί εγώ. Μετά ξανά το ίδιο. Με παίρνει και με σηκώνει η ανεμοδούρα και μ΄αφήνει στην πλανεύτρα. Δε μασάω σε δυσκολίες, στραβές και παρεξηγήσεις με την κυρία. Έτσι είναι αυτή. Μια έτσι μια άλλιώς. Την ρυθμίζω όμως. Στις καλές μας την χαϊδεύω με τις ώρες μέχρι που κοιμάται. Και το ταξίδι γίνεται όνειρο.
Γι αυτό σου λέω. Εμείς να ΄μαστε καλά. Και τα όνειρά μας. Να μπορούν να ξεφύγουν. Απ ‘ όλα αυτά που μας στενοχωρούν και μας πληγώνουν. Τα βράδυα να ξαγρυπνούν σε θάλασσες απάνεμες. Να συναντάνε την αυγή και να γίνονται δροσιά. Αλλά και ν΄αγριέψουν, μέσα στο πρόγραμμα είναι. Στη ζωή είναι μέσα. Και οι λύπες κι οι χαρές.
Μη με ξαναπείς μικρό όμως έτσι; Ούτε τυχαίο είμαι, ούτε χρωστάω σε κανέναν αυτό που είμαι. Ταχύπλοο θα λες. Κι ας πάω σαν χελώνα. Με τον έρωτα αγκαλιά μου, τα κύματα είναι απλά σημάδια στο χάρτη. Δεν μετράνε τ’ άλλα. Ο χρόνος. Το πλάτος. Η ταχύτητα. Τα μποφόρ. Είμαι εκεί σταθερά. Αυτό μετράει. Και ταξιδεύω μαζί της.
ΥΓ. Άσπρα Καράβια (Σύνθεση Γ. Σπανός, Στίχοι Σ. Σκίπης)
Άσπρα καράβια τα όνειρα μας
για κάποιο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρα μας
Θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
μυριστικό κι ευωδιαστό
θα κόβουν δρόμο κι ένα δρόμο
Κι από ψηλά θα μας φωτίζει
το φεγγαράκι το χλωμό
κι από ψηλά θα μας φωτίζει
Και θ’ αρμενίζουν ω χαρά μας
ίσα στο ρόδινο γιαλό
άσπρα καράβια τα όνειρα μας
Get a life 
Zouzouna
20 Ιουλίου 2007 at 6:15 μμ
… άσπρα καράβια τα όνειρά μας !!! ακριβώς έτσι ονειροπόλε.
Σημασία δεν έχει το μέσον. Το ταξίδι έχει και το όνειρο
vasilis
20 Ιουλίου 2007 at 6:20 μμ
Όταν ζουζούνα μου ζεις στο όνειρο τότε το ταξίδι κάλλιο να μη τέλειωνε ποτέ.
askardamikti
20 Ιουλίου 2007 at 8:06 μμ
Βλέπω έχεις ωραία πένα φίλε!
Και το τραγούδι είναι σούπερ…
vasilis
20 Ιουλίου 2007 at 8:15 μμ
Ευχαριστώ ασκάρ, αλλά στην πένα εσύ είσαι καλύτερος. Το τραγούδι έψαξα να το βρω στο youtube να το κατεβάσω αλλά δεν το βρήκα. Είναι σούπερ όμως πράγματι και ταιριάζει
icarus
20 Ιουλίου 2007 at 9:39 μμ
«με τον έρωτα αγκαλιά μου, τα κύματα είναι απλά σημεία στο χάρτη»!!
Βασίλη, έγραψες!
ευχαριστώ για την ανταπόκριση!
🙂
ειρήνη
20 Ιουλίου 2007 at 9:41 μμ
Καλησπέρα!!!!
Χμμμ βλέπω το «έσκισες»…. πω πω… πολύ καλό… 😉 εμ δεν πα να’σαι και σε τρίκυκλο…αρκεί το χέρι που κρατάς να’ναι αυτό που θες…
vasilis
20 Ιουλίου 2007 at 10:08 μμ
Ίκαρε φίλε μου, χαίρομαι που σου άρεσε. Εγώ σ’ ευχαριστώ για την πρόσκληση. 😉
Ειρήνη γκρέκα μου, όπως βλέπεις εγώ έγραψα για το άσπρο καράβι μου. Η σειρά σου τώρα. Καλησπέρα…. 🙂
ειρήνη
20 Ιουλίου 2007 at 10:48 μμ
το δουλευω αληθεια… αλλα δε μου βγαινει χαρουμενο… και αυτο με λυπει λιγακι… ξανα-καλησπερες!!!!!
😀
και το προηγουμενο ποστ σου το αφηνω ασχολιαστο… αν και απο ο,τι ειδα ολα καλα… ουφ… φιλια καλε μου… να περνας καλα παντα!!!
vasilis
20 Ιουλίου 2007 at 10:59 μμ
Ειρήνη, μην το πιέζεις γλυκειά μου. Όπως σου βγαίνει. Σε σένα τα ταξίδια αυτόν τον καιρό είναι λογικό να είναι βάσανο. Κάπως έτσι φαίνεται ότι βλέπεις και το καραβάκι. Κι εσύ να περνάς καλά και τώρα και πάντα. 😳
Manos S.
21 Ιουλίου 2007 at 1:14 πμ
Όπου και να πας, αν η παρέα είναι καλή….
ralou
21 Ιουλίου 2007 at 1:29 πμ
Aμα μπορείς και ταξιδεύεις σε α υ τ ή τη θάλασσα, βασίλη, το τι σκαρί είσαι δεν έχει καμιά σημασία!
Πολύ περισσότερο αν είσαι και καλοτάξιδος, όπως εσύ.
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 7:33 πμ
Μάνο καλημέρα, στο ταξίδι μετράει πάντα η παρέα. Ακόμα κι αυτός που ταξιδεύει μόνος του, έχει παρέα τη φύση την οποία διασχίζει…
Ραλού μου σε ευχαριστώ. Στο σκαρί παίζει ρόλο η αντοχή του στις φουρτούνες και όχι τα μετρήσιμα μεγέθη. Εγώ δεν ξέρω αν είμαι καλοτάξιδος. Τη θάλασσα ρώτα.
Η φλύαρη Φιλιώ
21 Ιουλίου 2007 at 10:33 πμ
Α να μπορούσε ν’ ανοίξει την καρδιά του…Αν πίστευε σε κάτι πέρα α΄π’ τ’ ανθρώπινα θα ζητούσε τούτο μονάχα:να μπορούσε ν’ανοίξει ην καρδιά του.Ένα κύμα είχε στο στήθος του….
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 10:42 πμ
…κι ένα φεγγάρι συντροφιά του. Καλημέρα Φιλιώ
veroniki
21 Ιουλίου 2007 at 12:08 μμ
εισαι εκει σταθερα…και ταξιδευεις μαζι της!!χμ…
την καλημερα μου και παρε και ενα 🙂
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 12:32 μμ
Βερονίκη μου καλημέρα, δεν μου λες εσύ, γιατί δεν έχεις blog; Να μπαίνουμε κι εμείς να σου κάνουμε σχολιάκια; 🙂
veroniki
21 Ιουλίου 2007 at 12:52 μμ
1.ειμαι τεμπελα και αμελης
2.εχω blog το μαξιλαρι μου απο τα φοιτητικα μου χρονια το οποιο δεν το αλλαζω με ΤΙΠΟΤΑ στον κοσμο το κουβαλαω μαζι μου ακομα και οταν ταξιδευω
3.ειμαι απολυτη στις αποψεις μου (κακο ξερω)καλη ακροατρια ειμαι καλη συνομιλητης ειμαι. αλλα δεν παυω να ειμαι δυδιμος με ωροσκοπο λεων (βλεπε νευροπαθεις)
ενταξει γιαβρι μ’?
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 1:14 μμ
Χμ. Το μαξιλάρι σου Βερόνικα μήπως έχει όνομα; Αστειεύομαι… Εγώ τον έχω στον Καρκίνο τον ωροσκόπο απ’ ότι μου έχουν πει (βλεπε κυκλοθυμικούς). Να που διαφωνούμε όμως. Εγώ δεν είμαι απόλυτος. Με τη συζήτηση πείθομαι και αλλάζω άποψη. Αρκεί να με πείσει κάποιος με τη στάση του. Αυτό δεν ξέρω αν είναι περισσότερο θετικό στοιχείο από εσένα που είσαι απόλυτη.
veroniki
21 Ιουλίου 2007 at 1:39 μμ
νιε φυσικα και εχει παλλικαρι μου, λεβεντη μου, τσολια μου,ετσι το φωναζω επισης οταν κλαιω αρχιζω τα βραχε μου, λιμανι μου, αν δεν ειχα και σενα τι θα ημουν στη γη…επισης Βασιλη μου και γω κανω test drive στις αποψεις-αντιληψεις των αλλων μηπως και αλλαξω σταση-γνωμη και τις περισσοτερες φορες ο υπερβαλλων εγωισμος μου δεν μου αφηνει περιθωρια
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 5:03 μμ
Ξέρεις Βερονίκη, μερικές φορές οι άνθρωποί μας είναι τα μαξιλαράκια μας. Εκεί που ξεσπάμε, εκεί που βραδιάζουμε και ξημερώνουμε κι έχουν τα ονόματα που τους δίνουμε εμείς. Κάνεις τεστ – ντραιβ στις απόψεις. Σωστό. Και ανάλογα τις εφαρμόζεις ή όχι. Το ότι ομολογείς τον εγωϊσμό σου δείχνει ότι αν μη τι άλλο είσαι συνειδητοποιημένη. Καλησπέρα κοπελλιά μου.
elmelissa
21 Ιουλίου 2007 at 8:40 μμ
Καλησπέρα Βασίλη!
Όμορφο το καράβι σου…τρυφερά τα όνειρα που κουβαλά…και τυχερός εσύ που ταξιδεύετε μαζί!
Πάντα να είναι καλοτάξιδες οι θάλασσές σου…αλλά και να μην είναι…όπως το λες, οι φουρτούνες είναι για να τις αντιμετωπίζουμε.
Χάρηκα που σε βρήκα, καλό σου βράδυ!
vasilis
21 Ιουλίου 2007 at 8:51 μμ
Σε ευχαριστώ elmelissa και καλώς ώρισες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα των σχέσεων είναι η έλλειψη του ταξιδιού. Σε παίρνει η ζωή στο δικό της άχαρο ταξίδι τις πιο πολλές φορές και χάνεις τη σειρά σου. Καλό είναι να επιβάλλουμε εμείς το ταξίδι στη ζωή μας, να ξαναβρίσκουμε την τρυφερότητα, την παιδικότητα, να προσεγίζουμε τα όνειρά μας, τα ιδανικά των νεανικών μας χρόνων. Να μη μας επιβάλλουν οι φουρτούνες τη συμπεριφορά αλλά να τις προσπερνάμε με χαμόγελο. Καλησπέρα
elmelissa
22 Ιουλίου 2007 at 12:27 πμ
Έχεις απόλυτο δίκιο Βασίλη. Με βρίσκεις σύμφωνη σε όσα λες,ειδικά στο να μη χάνουμε τα όνειρα και τα ιδανικά των νεανικών μας χρόνων. Δίχως αυτά η ζωή μας καταντά πολύ άχαρη.
Καλό βράδυ και πάλι!
vasilis
22 Ιουλίου 2007 at 8:35 πμ
Καλημέρα σου elemelissa. Όνειρα και ιδανικά, αξίες και ανθρωπιά, είναι τα στολίδια μας. Αυτά που κρατάνε στο χρόνο.
ειρήνη
22 Ιουλίου 2007 at 11:21 πμ
καλημέρα!
απλά να ενημερώσω ότι στο ανατολικό αιγαίο σήκωσε αεράκι… για το γερό σκαρί το λέω… 😉 φιλιάαααα
vasilis
22 Ιουλίου 2007 at 12:41 μμ
Ειρήνη μου καλημέρα. Εδώ δεν κουνιέται φύλλο. Είσαι φτιαγμένη από γερό σκαρί εσύ. Να σε φοβάται η θάλασσα! 😉 Φιλιά και σε σένα και με το καλό να τους δεχθείς.
renata
23 Ιουλίου 2007 at 6:33 μμ
Καταπληκτική φωτογραφία!!! 😉 Ωραίο κείμενο, Βασίλη! 😀
vasilis
23 Ιουλίου 2007 at 6:38 μμ
Ρενάτα μου ο ίκαρος τραβάει μόνος του τις φωτογραφίες και είναι πράγματι σπάνιας ομορφιάς . Σ’ ευχαριστώ.
avra
24 Ιουλίου 2007 at 9:58 πμ
βασιλη αν ειναι να ταξιδευεις εχοντας την αγαπη σου αγκαλια και με μια σχεδια υπεροχα περνας…..!
ποσο θα ηθελα ενα τετοιο ταξιδι …εστω για λιγες ωρες….μια στιγμη ξεγνοιασιας…!
(οτι »εγραψες» ..το ξερεις…αλλα δεν κρατιεμαι ..θελω να το ξαναπω! :-))) )
vasilis
24 Ιουλίου 2007 at 10:09 πμ
Aύρα μου, είσαι πάντα γλυκειά και σ’ ευχαριστώ. Σου εύχομαι πολλά τέτοια ταξίδια και μεταφορικά και κυριολεκτικά 😳
avra
24 Ιουλίου 2007 at 10:19 πμ
να ‘σαι καλα!
Τhalassini
8 Ιανουαρίου 2008 at 11:39 πμ
Kαλημέρα γλυκειά θαλασσινέ μου πυργοδεσπότη!
vasilis
8 Ιανουαρίου 2008 at 3:11 μμ
Καλό απόγευμα Ντόνα θαλασσένια μου