Είναι μέρες που θέλω να γράψω αλλά το μυαλό μου δύσκολα μαζεύεται. Από τη μια τα πολιτικά από την άλλη τα σχολεία δεν άφηναν χρόνο για πολλές εσωτερικές σκέψεις. Τώρα οι εκλογές πέρασαν αλλά τα σχολεία και η πραγματικότητα είναι πάντα εδώ, τα φροντιστήρια, η ιστορία, τα μαθηματικά, τα αγγλικά. Πρέπει λοιπόν να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά θα περνάω και φέτος πάνω από 3-4 ώρες καθημερινά.
Κάποια μέρα μου ζητάει η Μαρία (μόλις ξεκίνησε την Τετάρτη Δημοτικού) να τη βοηθήσω να γράψει ποίημα για το καλοκαίρι. Της έδινε η δασκάλα δυο λέξεις για να κάνει ρίμα κάθε στίχος κι έπρεπε να βρει το υπόλοιπο.
– Μαρία μου να σε βοηθήσω, της λέω χαμογελώντας ως στιχοπλάστης καριέρας.
Το πρώτο δίδυμο ήταν «χίλια -κοχύλια». Το χίλια με «ι». Αντε να βρεις λέξεις να παντρέψεις. Μπλακ άουτ. Ψιθύρισα κάποια γαλλικά για τη δασκάλα της.
– Εσένα δεν σου έρχεται κάτι στο μυαλό; ρωτάω δειλά σε μια προσπάθεια να αποδράσω.
– Στο δρόμο έτρεχα με χίλια, μου απαντάει με ύφος μηχανόβιας αμαζόνας και άρχισα να φαντάζομαι μια Μαρία καβάλα σε καβασάκι να τρέχει στην Εθνική.
– Καλά εσύ έτρεχες με χίλια, τα κοχύλια σου δεν ξέρω πώς να τα τρέξω…
Μετά από μισή ώρα και πολλά σβήσε- γράψε καταλήξαμε:
«Μάζεψα στην αμμουδιά πάνω από χίλια
βότσαλα της θάλασσας και όμορφα κοχύλια»
Είχε κι άλλα δίδυμα αλλά το πιο καλό ήταν το τελευταίο: «καλοκαίρι-αστέρι»
Την αρχή την έγραψε η Μαρία:
«Πέρασε όμως κι έφυγε αυτό το καλοκαίρι»
Και το τέλος εγώ:
«Κι έμεινε η ανάμνηση να λάμπει σαν αστέρι»
Το χαμόγελο της Μαρίας ζωγραφίστηκε πλατύ πλατύ με πολλά δοντάκια να λείπουν και τα μάτια της έλαμψαν.
-Είναι πολύ ωραίο μπαμπά!
Εμένα πάλι με τρέλανε το χαμόγελό της.
Get a life 
μαρια νικολαου
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:41 πμ
Xίλια κοχύλια μάζεμα
στης θάλασσας την άκρη
μα της καρδιάς μου ο καημός
ακόμη στάζει δάκρυ..
*
Μα εγώ κοιτώ στα μάτια σου
αυτό το καλοκαίρι
στο πράσινο το χρώμα τους
που λάμπουν σαν αστέρι..
Καλημερα Βασίλη..
Να την χαίρεσαι την κορουλα σου
μαρια νικολαου
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:44 πμ
Eυχαριστώ για το «αηδόνι» που με ξύπνησε. 🙂
γλυκοπατατονατασσάκι
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:53 πμ
Μπράβο, Βασίλη! Συνεργασία μπαμπά-κόρης, μια χαρά τα πάτε!
Καλημέρα 🙂
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 9:19 πμ
Μαρία μου υπέροχη κι εσύ, μια γλυκειά κελαηδιστή καλημέρα. Σε ευχαριστώ. 🙂
Γλυκοπατατονατασσάκι μου, κι εσύ τα ίδια περνάς οπότε με καταλαβαίνεις. Πάντως έχει το ενδιαφέρον του. Ξαναζεί το σχολείο. Καλημέρα 🙂
Μαρία
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:00 πμ
Βασίλη, μ’ αυτό το «είναι πολύ ωραίο μπαμπά» και μ’ αυτ’ο το χαμόγελό της, σε φαντάζομαι να λιώνεις στην καρέκλα σου εκείνη την ώρα 🙂 Μου φαίνεται πως έχει πάρει γονίδια το Μαράκι σου! Φαντάζεσαι, μετά από χρόνια, να δημοσιεύει εδώ δικά της ποιήματα; 🙂 Καλημέρες!
Thalasini
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:27 πμ
» Δυο χεράκια στείλανε λέξεις ψηλά στ’αστέρια
κοχυλάκια που ανθίσανε σε θαλασσινά παρτέρια
χαμόγελο ζωγράφισες απόψε στην καρδιά μου
όλου του κόσμου οι ευχές για σένα ομορφιά μου»
Στη μικρή Πορτοκαλένια
Με αγάπη Θαλασσινή
🙂
kat.
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:36 πμ
τι γλυκό!
χίλια φιλιά να της δώσεις!
Αγριο - Κερασο - Ζουζούνα
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:53 πμ
Ποιόν δεν τρελλαίνει ένα παιδικό «φαφούτικο» χαμόγελο ! Να την χαίρεσαι.
Χίλια φιλιά για την Μαριώ
την κόρη του Βασίλη
και δυό κοχύλια στα μαλλιά
περίλαμπρο στολίδι!
Καλημέρα !
avra
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:54 πμ
το ομορφοτερο χαμογελο…! σωστα ?
την καλημερα μου!
Βασιλική
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 11:23 πμ
γιατι στα χειλια ειναι το κλειδι…
καλημερα βασιλη…
stalagmatia
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 12:47 μμ
Εμένα με ξετρέλανε η στιγμή σας Βασίλη μου!!!
Να την χαίρεσαι τη μικρή ποιήτριά σου!!!
Χίλια καλοκαιρινά μικρά κοχυλάκια στο αστέρι σου για συντροφιά!!! 🙂
eρωτας
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 1:04 μμ
Μακάρι να μπορέσω να ζήσω τέτοιες στιγμές στη ζωή μου.
Να την χαίρεσαι!!
η ψυχή μου το ξέρει
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 1:56 μμ
Με γέμισες μια αγκαλιά πανέμορφα κοχύλια,
εγώ δεν ξέρω να μετρώ,και μου ‘πες:»Είναι χίλια!».
Το αφιερώνω σε σένα και στη γλυκιά κορούλα σου!
Επίτρεψέ μου να πω, πως εκπαιδευτικά δεν ενδείκνυται η συνεργασία παιδιού και γονιού στο σπίτι, αλλά το παραβλέπουμε αυτό και μένουμε στην ανθρώπινη διάσταση της.
Τίποτα δε συγκρίνεται με τέτοιες τρυφερές στιγμές γονιού και παιδιού.
Η ασφάλεια της αγκαλιά σου και της παρουσίας σου, είναι ό,τι πολυτιμότερο θα έχει στη ζωή της.. 🙂
φιλιά,μπαμπά Βασίλη:)))
zoaki
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 2:54 μμ
Milame gia poiitiki fleva pou paei apo genia se genia!!!!
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 3:32 μμ
Μαρία μου μικρή, δεν έλιωσα …τελείως, αλλά αυτό που έμεινε ανεξίτηλο από αυτήν τη «συνεργασία» ήταν αυτό το χαμόγελο. Η Μαρία το βλέπω κι εγώ να συμμετέχει στο blog μετά από κάποιο κειαρό. Τώρα έχει μαθήματα. 🙂
Θαλασσινό μου, σε ευχαριστώ, της το διάβασα το ποίημα σου. Και μου έδωσε να σου στείλω αυτό:
«Ήρθε το καλοκαίρι, τα λουλούδια μυρίζουν,
τα δέντρα έχουν καρπούς,
τα παιδιά χαίρονται το καλοκαίρι.
Καλοκαίρι θα πει ξεκούραση, θα πει μπάνια.
Είναι λίγο γι αυτό πρέπει να το χαρούμε.
Αχ! Μακάρι οι μήνες του χειμώνα να ήταν του καλοκαιριού
και του καλοκαιριού να ήταν του χειμώνα»
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 3:42 μμ
Γλυκειά μου kat. θα της τα δώσω, ευχαριστώ 😉
Ζουζούνι μου ωραίο το στιχάκι σου. Της το διαβασα κι αυτό και το χάρηκε όπως όλα.
Αύρα μου το ομορφότερο απ΄ όλα, να ξέρεις ότι κάνεις χαρούμενο ένα παιδί, με δυο σου λέξεις.
Στα χείλια είναι το κλειδί της ζωής τελικά Βασιλική. Πραγματικά. Στο χαμόγελο που προσφέρεις, που κερδίζεις ή σου χαρίσουν. Σε μια όμορφη κουβέντα, σε ένα γλυκό φιλί.
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 3:52 μμ
Σταλαγματιά μου, μια στιγμή μόνο, ακριβώς. Ίσως αδιάφορη και καθημερινή αλλά γεμάτη. Σ ευχαριστώ. 🙂
Έρωτά μου θα τα ζήσεις κι εσύ κοπέλλα μου. Αγάπη και πίστη να έχεις σε όσα αγκαλιάζεις και στα όνειρά σου 🙂
Ψυχούλα μου σήμερα η Μαρία γέμισε με στιχάκια. Σε ευχαριστεί κι εκείνη. Η αλήθεια είναι ότι φέτος κάνει πολλά μαθήματα τελείως μόνη της αλλά έναν έλεγχο της τον κάνω. Σε κάποια όμως θέλει βοήθεια.. Τα φιλιά μου!
Ζωάκι μου, τι φλέβα μου λες; Εγώ θα μείνω να μετράω τα καλοκαίρια χίλια κοχύλια και βλέπω τη Μαρία σε κανα-δυό χρόνια να μου ζητάει εντούρο!
askardamikti
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 4:11 μμ
Χαζομπαμπά…
Αγριο - Κερασο - Ζουζούνα
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 4:21 μμ
Οχι μόνο «χαζομπαμπάς», αλλά μπαμπάς που έχει κόρη ! αυτό σημαίνει πολλά και για τους δύο!
Mαριλένα
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 5:31 μμ
Bασίλη μου καλή σχολική χρονιά να έχετε και να χαμογελάει πάντα έτσι το Μαράκι.
🙂
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 6:40 μμ
Aσκάρ φίλε μου, θα με θυμηθείς, αισθάνεσαι να ξαναμεγαλώνεις με τα παιδιά, να ξαναζείς τα πρώτα σου χρόνια
Ζουζούνα μου έχω και γιο αλλά στην κόρη έχω μια αδυναμία, βεβαίως βεβαίως και αυτό δεν κρύβεται…
Μαριλένα μου επίσης το ίδιο και σε ευχαριστώ. Και στην Ελένη (με την αλογοουρά) καλή επιτυχία να έχει φέτος στις εξετάσεις της 🙂
guenevere1975
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 7:45 μμ
είσαι σούπερ μπαμπάς και σε χαίρομαι 🙂
να τη χαίρεσαι και καλή σχολική χρονιά και κάθε πρόοδο 🙂 🙂
Griz
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:14 μμ
🙂
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:32 μμ
Nα είσαι πάντα καλά guenever σε ευχαριστώ
Grizoula μου 😳
renata
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:44 μμ
Μπήκες στα ζόρια, πορτοκάλι μου? Η άτιμη «η Ραλλού η αλεπού» τα φταίει! 😉
Κι εγώ έπηξα να διορθώnω 25 κείμενα! Ουφ! 😕
tsaperdona
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:53 μμ
και συ θύμα της γοητείας της κόρης σου??
μα τι παίρνετε όλοι οι μπαμπάδες?
υγ τον δικό μου τον έχω σε μόνιμη επήρεια!!
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 9:47 μμ
Ρενατομηλαράκι μου, άρχισαν τα ζόρια αλλά μακάρι να είναι όλα αυτά, δεν ξέρω αν φταίει η «ραλλού η αλεπού» μάλλον εμείς φταίμε που μάθαμε να τα διαβάζουμε από μικρά. 25 γραπτά έχεις για διόρθωμα; Και νομίζω πήρες την Έκτη φέτος. Κουράγιο μας λοιπόν 🙂
Τσαπερδόνα σαλονικιά μου κόρη, όχι θύμα αλλά αδυναμία. Έχουμε και ίδιο χαρακτήρα οπότε… Ο μπαμπάς σου θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος μόνο και μονο που έχει μια κεφάτη κόρη 🙂
SOFISTIS
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:22 μμ
Δεν θέλω να χαλάσω αυτήν την ευαισθησία αλλά και λίγο ενημέρωση βρέ παιδιά για να μην μας περνάνε για βλάκες! Για δες αυτό: http://www.sofistis.wordpress.com
vasilis
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:40 μμ
Φίλε μου σοφιστή να το χαίρεσαι το πολιτικό σου μπλογκ αλλά κι εσύ μετεκλογικά το έβγαλες; Και στην πολιτική και στην ενημέρωση ευαισθησία χρειάζεται, μην την υποτιμάς.
Manos S.
20 Σεπτεμβρίου 2007 at 11:49 μμ
…να την χαίρεσαι Βασίλη μου…. 🙂
Natalia
21 Σεπτεμβρίου 2007 at 12:54 πμ
Είχε να μοιάσει το παιδί….
:ο)))))
Να τη χαίρεσαι τη ζουζούνα σου…..με χίλια χαμόγελα φαφούτικα να σου φτιάχνουν χαμόγελα ζωής!
ritsmas
21 Σεπτεμβρίου 2007 at 2:01 πμ
Να δεις οσο θα μεγαλωνει πώς θα σε τρελλαινει βασιλη μου. Ειναι ατιμα αυτά τα θηλυκά. Κι οταν εχουν τετοιους ευαισθητους μπαμπαδες, φυλαξου καημένε μου. Τυφώνας, ανεμοστροβιλος και δεν ξερω τί άλλο να σου πω
καληνυχτα
vasilis
21 Σεπτεμβρίου 2007 at 12:48 μμ
Φίλε μου Μάνο σ΄ευχαριστώ και με το καλό να έρθει το μωράκι
Ναταλία μου, είσαι πολύ γλυκειά, σου εύχομαι ό,τι επιθυμείς.
Ρίτσα,το φαντάζομαι. Αλλά προσπαθώ να κάνω τον αυστηρό τουλάχιστον στα μαθήματα για να μάθει να σκέφτεται. Τυφώνας; Να είσαι καλά που μου …δίνεις κουράγιο 🙂
prasinoliker
23 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:46 μμ
Αν μου επιτρεπεις να μπω και εγω στην κοχυλοοικογενεια και να ευχηθω ,να ειστε γεματοι με χρωματα ,χαμογελα και εικονες γλυκιες.
Καλο βραδυ
vasilis
23 Σεπτεμβρίου 2007 at 10:59 μμ
Φυσικά και σου επιτρέπω λικεράκι μου. Τις ωραιότερες ευχές μου κάνεις. Κι εγώ σου τις ανταποδίδω με ένα ντροπαλό χαμόγελο 😳
Μάρω
25 Σεπτεμβρίου 2007 at 12:48 μμ
Βασίλη… από τα πιο γλυκά ποστ σου ήταν αυτό…
Πολλές καλημέρες από μία νέμπουλα που πήζει…
vasilis
25 Σεπτεμβρίου 2007 at 3:16 μμ
Καλησπέρα νεφελάκι μου πηγμένο. Μου έγινες Μάρω από σήμερα; Παντογνώστρα αδελφή που έχω εγώ! Γιατί πήζεις; Πολλά φιλιά !
Μάρω
25 Σεπτεμβρίου 2007 at 7:33 μμ
Με την διπλωματική παλεύω… στα μαρμαρένια αλώνια!!
vasilis
25 Σεπτεμβρίου 2007 at 8:44 μμ
Κουράγιο νεφελομάρω μου καλή δύναμη. Στα τελειώματα είσαι 🙂
Thalassini
25 Φεβρουαρίου 2008 at 12:06 μμ
Καλημέρα και από εδώ τζανεμ! Χρωστούμενη! Φιλιά και στα μικρά!:)
vasilis
25 Φεβρουαρίου 2008 at 5:58 μμ
Καλησπέρα δόνα μου. Φιλί γλυκο κι από μένα κι από τα μικρά μου 🙂