Στου ήλιου την αχτίδα (10)
Ατίθαση
Στο χάδι σου τα ηφαίστεια αστρόσκονη
σκορπίζουν
και σαν καμπύλη από φιλιά τη λάβα
ζωγραφίζουν
δεν είναι αλήτης η ψυχή που τ’ άγγιγμα
γυρεύει
είναι η φλόγα απ’ το κορμί που ατίθαση
θεριεύει
Άβατο
Κι αν έστω ποδοπάτησα το άσυλο
το άβατο
Ακόμα κι άμα έσπασα τον τοίχο
τον αδιάβατο
ξέρω καλά πως την ψυχή με κρίνους
δε γιατρεύεις
δεν ανταλλάζεις τίποτα
μόνο συνταξιδεύεις
Σκόνη
Σαν πάθος που πλημμύρισε
στο άρωμα που μύρισε
το χιόνι
σαν πόλεμος που απέγινε
στην έκρηξη που απέμεινε
η σκόνη
Υπόσχομαι
Στο γαλανό υπόσχομαι
και στο τραγούδι κλέβω
Στην αγκαλιά σου αφήνομαι
στα σύννεφα
ν’ ανέβω
Δείχνω το δρόμο στο πικρό
στο χωρισμό σκοτάδι
και στην αγάπη το γλυκό
ζωγραφιστό σου
χάδι
Βασίλης Πουλημενάκος
(painting «Together» by Joani)
ΥΓ. So beautiful- Chris De Burgh
Get a life 
tsaperdona
21 Οκτωβρίου 2007 at 8:28 μμ
κάτι σε πιο ανάλαφρο?
υγ είδατε ο τύπος με τις διαφημίσεις του Τζάμπο!!!!
υγ φιλιά αγαπημένε
diVa
21 Οκτωβρίου 2007 at 8:50 μμ
Αααα κι εγώ που συνεχώς προσπαθώ να γίνομαι σκληρή,πώς να αντιδράσω σε τέτοια λόγια και τέτοιους ήχους – καλά..η εικόνα άλλο χαστούκι «ΔΕΣ!»- δύσκολο πολύ αγαπητέ Βασίλη..
🙂
kat.
21 Οκτωβρίου 2007 at 8:52 μμ
«τα σύννεφα να ανέβω;»
θες παρέα;;;;;;
έχω ένα θέμα με τα σύννεφα γενικότερα, μου αρέσει να τα βλέπω να κινούνται πάνω από το κεφάλι μου, να αλλάζουν χρώμα, σχήμα!!! μια φίλη μου μάλιστα με φωνάζει σύννεφο!
αααα… «ξέρεις ένα τραγούδι που πάει κάπως έτσι:
σε ένα σύννεφο επάνω/
σε ένα σύννεφο επάνω/
σε ένα σύννεφο..
θα γύρω για να σε πιάσω/
πρέπει να σε ξεχάσω/
σε ένα σύννεφο..
θα πηδήξω θα φτάσω/
ένα αστέρι θα πιάσω/
θα το κρύψω καλά..
και όταν πια θα κατέβω/
με την λάμψη που θα έχω/
θα σε πάρω αγκαλιά..»
πρέπει να το ακούσεις! θα με καταλάβεις (σ.σ. αν και σίγουρα έχω κάνει κάποια λάθη στους στίχους που έγραψα!!!)
Anna
21 Οκτωβρίου 2007 at 10:11 μμ
Γλυκό και ευαίσθητο:))
Καλό ξημέρωμα!
gwgw
21 Οκτωβρίου 2007 at 10:46 μμ
καλησπέρα Βασίλη…
Ατίθαση…
αυτό μου αρέσει περισσότερο…
υπέροχες σκέψεις,υπέροχο ποίημα…
φιλιά πολλά…
prasinoliker
21 Οκτωβρίου 2007 at 11:04 μμ
Bασιλη,
Μια απιστευτη γλυκα νοιωθει αυτη η αλητισσα ψυχη.Ολα θα τα δεχτει,και τους κρινους και την αστροσκονη μετα την υποσχεση.
Καλο σου βραδυ.
Mαριλένα
21 Οκτωβρίου 2007 at 11:08 μμ
Bασίλη, σχεδόν μόνο ποιητικά πλέον, ε; 🙂
Καλα σε έχω βάλει εδώ και κάμποσο καιρό στους ποιητές..
Καλη βδομαδα να έχουμε 🙂
xx
Thalassini
21 Οκτωβρίου 2007 at 11:14 μμ
«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη…»
Γ.Ρίτσος, «Καπνισμένο Τσουκάλι»
Αφιερωμένο 😉
Φιλιά θαλασσινά
vasilis
21 Οκτωβρίου 2007 at 11:59 μμ
@Πόσο πιο ανάλαφρο βρε τσαπερδόνα μου; Δεν την έχω δει τη διαφήμιση που λες, αλλά είναι ωραίο να γράφεις για τον έρωτα, έτσι δεν είναι;
@Diva, δεν είσαι σκληρή κοπέλα μου, απλά η ζωή μας κάνει πιο αυστηρούς και δύσκολους κυρίως με τον εαυτό μας. Σου στέλνω ένα φιλί και μια αγκαλιά. Σε ευχαριστώ 😉
@Γλυκειά μου Kat. δεν το έχω ακούσει το τραγούδι. Θα το ψάξω όμως, αν έχεις κάποια άλλα στοιχεία πες μου. Όσο για το ταξίδι στα σύννεφα, σε ευχαριστώ για την παρέα. 😉
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 12:06 πμ
@ Άννα μου καλό σου βράδυ. Και συ γράφεις πολύ όμορφα.
@ Γωγώ μου η «ατίθαση» είναι αυτή η φλόγα που βγαίνει από μέσα και κατακτά νου και σώμα. Έχει να κάνει με όσους αισθάνονται νέοι και «άτακτοι» (με την καλή έννοια) 🙂
@ Λικεράκι μου αυτή η υπόσχεση… Πόσες φορές την έχουμε πει, την έχουμε ακούσει και την έχουμε πιστέψει. Τελικά όμως έχει την γοητεία της. Είναι στα πλαίσια του ερωτικού παιχνιδιού. Μου αρέσει που …παίζεις με τις λέξεις των στίχων
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 12:17 πμ
@Μαριλένα μου, τώρα τελευταία αναρτώ τέτοια ποστ, ποιητικά δεν ξέρω αν είναι, αλλά έχουν σχέση με στίχους. Ίσως γιατί έτσι μπορείς να πεις πιο πολλά πράγματα. Πολλά φιλιά 😉
@Θαλλασινό μου χταποδάκι, σε ευχαριστώ για τον Ρίτσο που μου έστειλες. Μύρισε Μονεμβασιά και η «απο δώ» γειτονιά μας.
Πλημμύρισε από Αιγαίο και ανθρωπιά 😉
tsaperdona
22 Οκτωβρίου 2007 at 1:34 πμ
μπαμπάς και να μην την έχεις ακούσει???????????
υγ παραιτούμαι!
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 2:06 πμ
Το κακό με τους γονείς τσάπερ μου είναι ότι τις διαφημίσεις περί «Τζάμπο» και άλλα συναφή κυρίως τις βλέπουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, τα παιδιά. Οι μπαμπάδες προσπαθούν να τις αποφεύγουν…
arammos
22 Οκτωβρίου 2007 at 11:08 πμ
Πολύ καλό. Υποσχέσεις πάντως εγώ δεν δίνω. Καλημέρα.
Αγριο - Κερασο - Ζουζούνα
22 Οκτωβρίου 2007 at 12:34 μμ
Σκόνη χαδιών υπόσχεσαι
στου ήλιου την ελπίδα,
ατίθαση, περήφανη
σαν μία ηλιαχτίδα
Στου άβατου τα όνειρα
ζήτησες, μα δεν μπήκες
έσπασες κώδικα ορθό
παρηγοριά δεν βρήκες
Ποιητική αδεία, γράφω ότι θέλω! καλημέρα σου, μελαγχολικέ, ευαίσθητε Βασίλη !
η ψυχή μου το ξέρει
22 Οκτωβρίου 2007 at 2:12 μμ
Απλά υπέροχα!…για άλλη μια φορά :-)))
Καλό απόγευμα,ρομαντικέ μου Βασίλη!
Γλαρένια
22 Οκτωβρίου 2007 at 2:15 μμ
Εξαιρετικό ξεκίνημα μιας όμορφης εβδομάδας, η σημερινή σου ανάρτηση.
Πανέμορφοι οι στίχοι
Να ‘σαι καλά!
Γλαρένιες αγκαλιές
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 3:43 μμ
Φίλε arammos κάποτε θα έδωσες όμως υποσχέσεις. Απλά τώρα γίνεσαι εκλεκτικός. Προσέχεις γιατί μεγάλωσες και απέκτησαν μεγαλύτερη ευθύνη τα λόγια σου 🙂
Αγριοκερασοζουζούνα μου, σου στέλνω ένα φιλί «ιντερνετική αδεία» και όχι μόνο, για τους όμορφους στίχους-γρίφους που μου χαρίζεις κάθε φορά. 😉
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 3:49 μμ
Ψυχούλα μου σε ευχαριστώ γλυκειά μου, καλό σου απόγευμα
Γλαρένια μου κι εσύ να ΄σαι καλά. Χαίρομαι που σου αρέσει το γράψιμό μου
kat.
22 Οκτωβρίου 2007 at 5:01 μμ
«παζλ» λέγεται το συγκρότημα και το τραγούδι ‘σε ένα σύννεφο επάνω»
αξίζει τον κόπο…
askardamikti
22 Οκτωβρίου 2007 at 7:15 μμ
με κάτι τέτοια…νιώθουμε περήφανοι για τον φίλο μας!
vasilis
22 Οκτωβρίου 2007 at 9:05 μμ
Σε ευχαριστώ Κατερίνα μου θα το βρω. Μού άρεσαν οι στίχοι του κι εμένα.
Φίλε Ασκάρ, σταμάτα τις περηφάνιες, δεν έχω και λόγια να τις σχολιάσω 🙂
ritsmas
23 Οκτωβρίου 2007 at 12:45 πμ
Τι να πω. Οπωως παντα ανεβάζεις κατι ξεχωριστό ,ποιητικο και συγχρονως ανατρεπτικό. σ ευχαριστω πολύ βασιλη μου.
Μαρία Νικολάου
23 Οκτωβρίου 2007 at 10:41 πμ
Ψυχή κι αέρινο φιλί ψυχή μου
κορμί και πάθος φλογερό μισό κορμί μου
καρδιά που στέκει και χτυπά μες στην καρδιά μου
ο έρωτας φωλιάζει στην καρδιά γλυκ’ έρωτά μου..
Φιλιά πορτοκαλένιε μου..
vasilis
23 Οκτωβρίου 2007 at 3:23 μμ
Ρίτσα μου, σ’ ευχαριστώ. Όταν έμπειρες πένες που «γράφουν» με ξεχωριστή ευαισθησία όπως εσύ, μού κάνουν τέτοια σχόλια, αισθάνομαι αν μη τι άλλο όμορφα αλλά και κάπως αμήχανα. 🙂
Πορτοκαλένια μου, πολύ ωραίο…Δεν ξέρω τι να πω… σε ευχαριστώ. Είσαι απλά απίθανα όμορφη. Λατρεύω να σ’ έχω παρέα μου. Ακόμα και «αέρινα» τα φιλιά σου έχουν γεύση. Πορτοκαλιού 😉
Ραδιοκέφαλη
23 Οκτωβρίου 2007 at 4:19 μμ
Πολύ όμορφο.. Είναι ένα..; Ή πολλά που τα ένωσες;
spitogata
23 Οκτωβρίου 2007 at 5:23 μμ
Υπέροχοι στίχοι Βασίλη.
Ο κάθε ένας και όλοι μαζί.
Φιλιά στην ευαίσθητη καρδιά σου!
Σπιτόγατος
23 Οκτωβρίου 2007 at 5:50 μμ
Σπάνια διαβάζω τέτοιους στίχους!!
Θα σε πείραζε αν σου έλεγα ότι θα ήθελα να τους ακούσω ντυμένους με μια ωραία μελωδία;
vasilis
23 Οκτωβρίου 2007 at 7:44 μμ
Ραδιοκέφαλή μου πολλά που τα ένωσα είναι τα στιχάκια. Αποτελούν όλα (και στα σχετικά 10 ποστ) σχόλιά μου στο μπλογκ της φίλης μου της «ηλιαχτίδας». Η συγγένειά τους είναι ότι είναι γραμμένα χρονικά το ένα μετά το άλλο. Η διαφορά τους είναι το άλλο συναισθημα που μπορεί να δημιουργεί μια μέρα σε σχέση με την προηγούμενη και βέβαια ανάλογα με το θέμα του ποστ.
vasilis
23 Οκτωβρίου 2007 at 7:49 μμ
Γλυκειά μου σπιτόγατα σε ευχαριστώ. Φιλιά και σε σένα.
Σπιτόγατε φίλε μου πώς τα κατάφερα και σας έφερα στα δυο «σπιτογατιά» μαζί; Σε ευχαριστώ επίσης. Μακάρι να γίνει κάποιο τραγούδι από αυτά. Αν και ξέρω μουσική και κάποτε έγραψα, μάλλον δεν έχω χρόνο προς το παρόν. Ίσως το καλοκαίρι Αν βέβαια υπάρχει ..καλοθελητής δε λέω όχι 🙂
thalassinimatia
23 Οκτωβρίου 2007 at 11:33 μμ
Για σας! Ναι, ναι εγώ είμαι με καινούριο φουστάνι και σε περιμένω στο νέο μου σπιτικό για…..
…. τσ τσ μη πάει ο νου σου στο πονηρό για
σουτζουκάκια εννοούσα! Ανανεωθήκαμε, σας βάλαμε και στα feed και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε το wordpress!
Φιλιά θαλασσινά 😉
vasilis
23 Οκτωβρίου 2007 at 11:47 μμ
Ερχομαι σπίτι σου θαλλασινό μου. Θα φέρω κόκκινο κρασί για τα σουτζουκάκια. Και καλώς ήρθες στη μικρή μας οικογένεια 🙂 Το άβαταρ σου απλά «όλα τα λεφτά»
thalassinimatia
24 Οκτωβρίου 2007 at 12:00 πμ
Ξανάρθα λοιπόν και εγώ για να ανταποδώσω το φιλί!
Πιάσε ένα θαλασσινό για καληνύχτα!!
vasilis
24 Οκτωβρίου 2007 at 12:11 πμ
Μόνο που βλέπω αυτά τα μάτια στο άβαταρ, μου φτάνει. Ζαλίστηκα. Καληνύχτα σου θαλασσομορφιά μου
candys τετραδιακι
24 Οκτωβρίου 2007 at 9:58 πμ
Καλημερα Βασιλακη ποιητη μας :)))
Μοοοοοοοοοουυυυυυτς!
trelofantasmeni
24 Οκτωβρίου 2007 at 10:39 πμ
Ακουμπώ την καλημέρα μου …δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να πω τιποτα άλλο, εύχομαι να είσαι καλά…για το προηγούμενο ποστ ΜΗ ΣΠΑΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΩΡΑΙΕΣ ΚΟΥΠΕΣ !
vasilis
24 Οκτωβρίου 2007 at 8:13 μμ
Candy μου αγαπημένη μου Canty… Σματς.. και καλό σου βράδυ 😉
Τρελοφαντασμένη μου, σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον. Καλά είμαι, το ίδιο και οι κούπες μου. Μη σε νοιάζει, τις προσέχω 😉
thalassinimatia
24 Οκτωβρίου 2007 at 9:46 μμ
Σου στέλνω μ’ένα κύμα μια θαλασσινή καλησπέρα, κύμα μικρό και δροσερό γιατί αισθάνομαι ότι είσαι αρκετά πιεσμένος αυτές τις μέρες…. λέω εγώ τώρα. Κουράγιο το σ/κ είναι μια ανάσα!
Καλό βραδάκι!Αντε να πας να χαζέψεις και το champions league(βέβαια δεν ξέρω τι ομάδα είσα…) Φιλιά! 😉
vasilis
24 Οκτωβρίου 2007 at 11:07 μμ
Το άρπαξα το κύμα σου θαλασσοζωγραφιά μου. Πραγματικά έχω πολύ πιεστική δουλειά στο γραφείο και μάλιστα πάνω σε Η/Υ. Τα φίλαθλα αισθήματά μου είναι πράσινα αλλά βλέπω όλες τις ελληνικές ομαδες και τώρα που σου γράφω γίνεται το ματς και πάει καλά για τον Ολυμπιακό. Φιλιά πορτοκαλιά και σε σένα 🙂
Anna
24 Οκτωβρίου 2007 at 11:13 μμ
Καλησπέρα σας!! Ας ελπίσουμε ότι αύριο θα έχει ήλιο.
vasilis
24 Οκτωβρίου 2007 at 11:40 μμ
Καλό σου βράδυ Άννα μου. Θα έχουμε αύριο όμορφη μέρα. Φιλιά