Θα τριγυρίσω σκόρπιους
στίχους
σε κόσμους άλλους μακρινούς
με μια κιθάρα σκόρπιους
ήχους
σε παραδείσους ταπεινούς
–
Για τα παιδιά που βιάστηκαν
σαν χιόνια που δεν κράτησαν
στρωμένα
Ποτάμια που δεν στάθηκαν
ροδόνερα στα δάχτυλα
κρυμμένα
–
Για τα παιδιά που βιάστηκαν
σαν χρόνια που δε νοιάστηκαν
κανένα
Καράβια που μπαρκάρανε
σταυροί που δεν τους φόρεσαν
καδένα
–
Για κύματα που ξέσπασαν
στα όνειρα που ξέβρασαν
πνιγμένα
σαν φάρμακα που άφησαν
στα ράφια και ξεχάστηκαν
ληγμένα
–
Βασίλης Πουλημενάκος
ΥΓ. Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω (Παντελής Θαλασσινός από τους «Λαθρεπιβάτες»)
Get a life 
Anna
25 Οκτωβρίου 2007 at 9:26 πμ
Καλημέρα, Βασίλη, Τίποτα δεν θα σωπάσει όταν υπάρχουν ανθρωποι σαν και σένα, με ευαισθησία, να μας θυμίζουν να μην απομακρυνόμαστε από εμάς και τους άλλους.
Μαρία Νικολάου
25 Οκτωβρίου 2007 at 11:44 πμ
Υπέροχο πορτοκαλένιε μου . Υπεροχο . Υπεροχοι στιχοι και ενα τελειο τραγουδι..
Καλη σου μερα .. και την αγαπη μου σου στελνω με μια ηλιαχτιδα για συντροφιά
vasilis
25 Οκτωβρίου 2007 at 3:46 μμ
Καλό σου απόγευμα Άννα μου. Είναι μια άμυνα τελικά η ευαισθησία. Και έχει αξία όταν την εκδηλώνεις και την μοιράζεσαι.
Πορτοκαλιά μου ηλιαχτίδα, καλησπέρα. Φιλιά από μένα 😉
osela
25 Οκτωβρίου 2007 at 8:40 μμ
καλά έκανες και το έβαλες Βασίλη.
Πολύ όμορφο, αλήθεια.
Καλό σου βράδυ!
thalassinimatia
26 Οκτωβρίου 2007 at 8:25 πμ
«Ποτάμια που δεν στάθηκαν
ροδόνερα στα δάχτυλα
κρυμμένα….»
αχ αυτοί οι μικροί θυσαυροί που δεν τους προσέχουμε όταν πρέπει και μας ξεγλιστρούνς από τα χέρια….
Καλημέρα θαλασσινή σου στέλνω ! 🙂
Adonios
26 Οκτωβρίου 2007 at 10:02 πμ
Πολλοί όμορφοι στίχοι Βασίλη
Μας θυμίζουν τι ήμασταν,
μας θυμίζουν τι γίνεται…
Καλή σου μέρα.
έχεις πρόσκληση
Anna
26 Οκτωβρίου 2007 at 11:11 πμ
Καλημέρα και από μένα έχει πρόσκληση για να δούμε. Αλλά έρχομαι δευτερη μάλλον.
Παρούλα
26 Οκτωβρίου 2007 at 1:59 μμ
Έκανα ένα τυχαίο πέρασμα από την ιστογωνιά σου για πρώτη φορά. Να είσαι καλά που μας θύμισες αυτό το όμορφο τραγούδι. Τα παιδιά είναι ζωή, είναι χαρά είναι το μέλλον και τους προκαλούμε τόσο πόνο «εμείς οι καλοί μεγάλοι άνθρωποι».
vasilis
26 Οκτωβρίου 2007 at 4:20 μμ
Osela μου , σε ευχαριστώ. Απλά προσπαθώ να ανοίγομαι περισσότερο από την σκληρή ζωή εκεί έξω.
Θαλασσομορφιά μου, τα παιδιά που βιάστηκαν είμαστε εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι που μεγαλώσαμε αλλά κάπου βαθιά μέσα μας υπάρχει το παιδί που παίζει, που μοιράζεται, που (μπορεί να) κάνει όνειρα
vasilis
26 Οκτωβρίου 2007 at 4:27 μμ
Φίλε μου Αντώνη, έτσι είναι όπως τα λες. Μεγαλώνουμε αλλά μέσα μας πάντα θα κρύβουμε ένα παιδί που θα αναρωτιέται… Σε ευχαριστώ για την πρόσκληση θα περάσω να την πάρω 🙂
Άννα μου καλό σου απόγευμα θα περάσω να την πάρω κι από σένα την πρόσκληση.
Παρούλα, καλώς ώρισες στη γωνιά μου. Κι εμείς οι «μεγαλύτεροι» κάπου παιδιά είμαστε. Κι εμείς πληγωνόμαστε. Και αναζητούμε τα όνειρα. Όταν αγαπήσουμε τον εαυτό μας ειλικρινά, σαν «άνθρωπο», τότε θα αγαπήσουμε και τα παιδιά όπως αυτά ζητάνε και όπως το αξίζουν
με το φεγγαρι αγκαλια
26 Οκτωβρίου 2007 at 5:35 μμ
με μια κιθαρα σκορπιους ηχους..καλησπερα βασιλη!!
vasilis
26 Οκτωβρίου 2007 at 7:39 μμ
Καλησπέρα φεγγαραγκαλιά μου 😉
η ψυχή μου το ξέρει
26 Οκτωβρίου 2007 at 8:34 μμ
Άγουρα χρόνια
το νέκταρ σας νοστάλγησα..
Σου στέλνω την αθώα, παιδιάστικη αγάπη μου 🙂
vasilis
27 Οκτωβρίου 2007 at 8:32 πμ
Ψυχούλα μου μια αγκαλιά και από μένα 🙂
Ραδιοκέφαλη
29 Οκτωβρίου 2007 at 5:30 μμ
«Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή, που είναι μικρή»
———————————————————-
Όλα τα λεφτά, αυτοί οι στίχοι! Τόσο απλοί, τόσο ωραίοι!
vasilis
29 Οκτωβρίου 2007 at 5:38 μμ
Τα «πάλαι ποτέ» νιάτα μας Ραδιοκέφαλή μου μοιάζουν με «φάρμακα που άφησαν στα ράφια και ξεχάστηκαν ληγμένα»
Φανταστικοί και οι στίχοι από τους Λαθρεπιβάτες και κυρίως το νόημα και η ευαισθησία τους