RSS

Χειμώνιασε

17 Δεκ.

1628.jpg

-Λοιπόν άσε τις υπεκφυγές κι άκουσέ με. Μην ξεφεύγεις.

-Νυστάζω λίγο. Είχα δύσκολη μέρα.

-Απάντησέ μου σε κάτι . Σε αγγίζει πια ο έρωτας;

-Το σεξ εννοείς;

-Αισθάνεσαι; Από πότε έχεις να «πονέσεις», να «απογοητευθείς»;

-Τι ρωτάς τώρα;

-Πες μου.

-Δεν θυμάμαι.

-Προσπάθησε.

-Πέρασαν πολλά χρόνια.

-Τι έκανες τότε;

-Το έβαλα στα πόδια.

-Και μετά;

-Σε παντρεύτηκα.

-Α, τόσο χάλια, γιατί;

-Ερωτεύτηκα.

-Εμένα;

-Μα φυσικά εσένα, ποιά άλλη;

-M’ αγαπάς;

-Πάντα μωρό μου.

-Πάρε με αγκαλιά, χειμώνιασε.

-Θες να σου πω ένα παραμύθι;

-Θέλω…

-YΓ. Πανσέληνος (Στίχοι-μουσική -ερμηνεία Χάρις Αλεξίου)

 
76 Σχόλια

Posted by στο 17 Δεκεμβρίου 2007 σε Άνθρωποι, Πεζά

 

76 responses to “Χειμώνιασε

  1. blue

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 9:52 μμ

    o erwtas ponaei….»ponaei» gluka omws…

    u.g. giati giasemi arage?na sou pw ena mustiko?maresei h gardenia….
    filia

     
  2. Γλαρένια

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:06 μμ

    Πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει,
    κι εγώ το ξέρω απ’ όλους πιο πολύ
    πονάει όταν σ’ αφήνει σαν τη θηλειά σε πνίγει
    πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει….

    Αχ… ωραία…
    Πάντα τέτοια…

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

     
  3. Αθανασία

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:17 μμ

    Καλησπέρα καλέ μου Βασίλη!!τί ωραίο πόστ αυτό…πάρα πολύ ωραίο μέσα στο πνέυμα της εποχής…οι διάλογοι μου θύμησαν λίγο ταινία του Ίνκγμαρ Μπέργκμαν….έτσι με αυτά τα βαθύτερα ‘υπαρξιακά’όπως τα ονομάζουν οι ψυχολόγοι..ερωτήματα…γιατί φτιάχτηκε μιά σχέση που βαδίζει αυτή…και οι άνθρωποι οι οποίοι σχετίζονται που πάνε και αυτοί μαζί και με τη σχέση τους…πάντα πιστέυω μας απασχολεί πάρα πολύ το πώς μας βλέπει ο άνθρωπός μας..εάν μας αγαπά και εάν θα συνεχίσει ίσως να μας αγαπά και στα χρόνια που θα ρθούν…είναι πιστέυω ένα έυλογο ερώτημα αυτό…πιστέυω πρέπει να υπάρχει και λίγη ένταση σε μιά σχέση..αυτό τη κρατά ζωντανή..και την ανανεώνει..τη κάνει πιο δυνατή…και τώρα το Χειμώνα μας χρειάζεται πιό πολύ πάντα μια πολύ ζεστή αγκαλίτσα..Με αγάπη,Αθανασία.

     
  4. Anna

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:18 μμ

    Αχ τι ωραία που γράφεις όταν την σκέφτεσαι…. Μπράβο, χαίρομαι για σένα! Επίσης χαίρομαι που μέσω αυτού του μπλόγκ μπορούμε να λέμε αυτά που σκεφτόμαστε!

     
  5. Βιργινία

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:43 μμ

    ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ…ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΤΩΡΑ..ΔΕ ΜΠΟΡΏ..ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ 😉

     
  6. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:44 μμ

    @ blue γλυκειά μου, ο έρωτας πονάει αλλά παρά τον πόνο που προκαλεί, στριφογυρίζει μέσα μας συνεχώς η ανάγκη του.
    Σε έχω στα γιασεμιά σαν μια προσωπική αντίληψη που έχω για σένα από το μπλογκ σου και την επαφή μας. Γαρδένιες δεν έχω… αλλά αν κάνω κι άλλη κατηγορία μπουκέτων θα την ονομάσω γαρδένιες και θα σε βάλω εκεί 😉

     
  7. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:53 μμ

    @ Γλαρένια μου, στάθηκες κι εσύ στο κείμενο στη φράση «πότε πόνεσες»; Φαντάσου να θεωρείται ο «πόνος» η «απογοήτευση» κάτι το τόσο αναγκαίο, σαν κομμάτι από ένα παζλ που λείπει, σαν το αλατοπίπερο της ζωής… Η σύζυγος στο συγκεκριμένο ποστ έκανε αυτό που έπρεπε. Χωρίς να είναι υπερβολική έφερε ξανά τον σύζυγό της ξανά στη ζωή της, μέσα από τη ζωή του…

     
  8. η ψυχη μου το ξερει

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:55 μμ

    Τις «εποχές» τις κουβαλάμε μέσα μας τελικά..Κιτρινίζουν τα»φύλλα» μας,πέφτουν..Μα πάλι, με την ίδια μαγεία «ξανανθίζουν» και γεμίζουν με το χρώμα της ελπίδας και της αέναης δίψας για τη ζωή..τον έρωτα:)

    Υ.Γ.:Κεφάλια μέσα από τις κουβέρτες κι τρυφερές αγκαλίτσες εδώ και τώρα!!! 😉

    Καλό και ερωτευμένο βραδάκι,Βασίλη μου…

     
  9. prasinoliker

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 10:57 μμ

    Eιναι βαρυς ο χειμωνας Βασιλη.Βαρια ρουχα καλυπτουν το σωμα και την ψυχη.Κανενα παραμυθι δεν θα διορθωσει την κατασταση.Ισως μια πανσεληνος να κανει το θαυμα της.

     
  10. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:01 μμ

    @ Αθανασία μου, προφανώς το κείμενο αναφέρεται σε μια κάπως μακροχρόνια σχέση γάμου που από τη μια οι υποχρεώσεις, από τη άλλη η συνήθεια, φέρνουν κάποιο τέλμα. Αλλά βλέπεις ότι μια τρυφερή στιγμή και μια χειμωνιάτικη αγκαλίτσα μπορεί να ξαναφέρει πάθος και ευτυχία. Διάθεση χρειάζεται. Φιλιά αγαπημένη μου

     
  11. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:10 μμ

    @ Άννα μου, σε ευχαριστώ να ξέρεις ότι συνήθως δεν αναφέρομαι στα προσωπικά μου, προσπαθώ να τα έχω εκτός μπλογκ για να είμαι απόλυτα ελεύθερος όπως είπες εσύ να γράφω ό,τι αισθάνομαι και ό,τι σκέφτομαι. Ένα φανταστκό κείμενο είναι με κάποια ζευγάρια διαλόγων. Φυσικά πολλές φορές η διάθεση από την προσωπική ζωή μου βγαίνει στα ποστ και γράφω αυτά που θα ήθελα να της συμβούν. Καλό σου βράδυ διδυμίνα με φιλί μανιάτικο

     
  12. thalassathlimmeni

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:20 μμ

    πολυ γλυκος και τρυφερος διαλογος….

     
  13. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:21 μμ

    @ Βιργινία μου εσύ είσαι τώρα στο παρά πέντε…, σκέψου αυτή τη σκηνή στο συζυγικό κρεββάτι, μετά από 10-15 χρόνια γάμου. Σε διαβεβαιώ ότι έχει πολλά τρυφερά στοιχεια ενταγμένα όμως στην πραγματικότητα. Φιλιά πολλά, με εντυπωσίασε που σου άρεσε τόσο.

     
  14. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:36 μμ

    @ Ψυχή μου, με έφτιαξες μ’ αυτό το χειμωνιάτικο σκηνικό …κεφάλια μέσα από τις κουβέρτες και αγκαλίτσες. Χρειάζονται και οι μακροχρόνιες σχέσεις την ανανέωσή τους. Οι γυναίκες θέλουν να αισθανθούν πάλι κορίτσια και ερωτευμένες, οι άνδρες θέλουν το συναίσθημα του κατακτητή… Να αυτό είναι το παραμύθι μιας μακριάς σχέσης, δεν είναι πολλά όλα αυτά τελικά αλλά όχι πάντα αυτονόητα

     
  15. η ψυχη μου το ξερει

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:41 μμ

    Έτσι είναι,καλέ μου Βασίλη! Τα πάντα χρειάζονται την ανανέωσή τους και δη οι ανθρώπινες σχέσεις :))

     
  16. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:45 μμ

    @ Λικεράκι μου, τα βαρια ρούχα του χειμώνα, τα αργογδύνει μια ρομαντική ερωτική διάθεση, ένα παλιό παιδικό παραμύθι, μια απαλή μουσική στο cd, μια ταινία με εκείνον αγκαλιά, μια βόλτα χερι χέρι ακόμα και η πανσέληνος, η βροχή, το χιόνι, το κρύο. Κάποια πράγματα στη ζωή μας ζεσταίνονται, πρέπει να ζεσταίνονται… Εκτός αν πούμε ότι εγκαταλείψαμε κάθε προσπάθεια. Διέκρινα και άλλη φορά μια απογοήτευση στα λόγια σου… Το μεηλ μου στη διάθεσή σου. Φιλιά καλό βράδυ

     
  17. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:48 μμ

    @ Θάλλασσα θλιμμένη μου σε έχασα , γιατί το έκλεισες; Φιλιά πολλά πραγματικά τρυφερός διάλογος, αν σκεφτείς τα χρόνια που πέρασαν από τη ζωή του ζευγαριού

     
  18. vasilis

    17 Δεκεμβρίου 2007 at 11:51 μμ

    @ Ψυχούλα μου, μακάρι να βρίσκουν πάντα τα ζευγάρια τα κλειδιά της ανανέωσης. Φιλιά πολλά και καληνύχτα

     
  19. thalassathlimmeni

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 12:08 πμ

    απλα πιστευα οτι δεν ειχα κατι τοσο καλο να προσφερω….
    αλλα εδω γυρω κινουμαι…και σας διαβαζω τακτικως! ^^

     
  20. marjá

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 12:10 πμ

    Αχ…

    Αμάν ρε Βασίλη… βρήκες μέρα τώρα για να ρίξεις τέτοιο ποστ…

    Και μετά λες εμένα ρομαντική… Ας όψεται το αίμααααα!!! 😛

     
  21. Natalia

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:00 πμ

    Ένας τέτοιος διάλογος μετά από πολλά χρόνια συζυγικής ζωής, θα ήταν το επιστέγασμα της επιτυχίας ενός γάμου…
    Κάτι ξεχωρίζω εκεί στο βάθος, μα θα το κρατήσω για μένα…..
    Νάσαι καλά Βασίλη μου!

     
  22. ocean....

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:15 πμ

    ωραιες κ «ζωντανες» σκεψεις με μια μαγευτικη φωνη να τις συνοδευει.. ομορφο..

     
  23. Μαρία Νικολάου

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:27 πμ

    Ομορφο πραγμα ο έρωτας….
    Τι αλλο να πω……
    Και η φωτογραφια σου η χειμωνιατικη πανω ειναι γλυκύτατη και γεματη χρωμα..
    Καλημερα πορτοκαλένιε

     
  24. Thalassini

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 11:25 πμ

    Πολύ πολύ γλυκό και τρυφερό! Μπράβο Βασιλαατέ μου!

    Και η φωτογραφία κρύβει μια ωραία αντίθεση , την ιστορία του κειμένου θα έλεγα. Ενα ζεστό κόκινο χρώμα, μια ταξιδιάρα αγκαλιά που λειώνει τον πάγο, ποταμάκι έρωτα παραμυθένιο!Που προφυλάσσει την σπίθα από το «κρύο» της καθημερινότητας, του χρόνου και κάνει τη «σπίθα πυρκαγιά και πέλαγο τη στάλα».
    Καλημέρα και πάλι!!! 🙂

     
  25. LOCKHEART

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 11:35 πμ

    Ο ερωτας και η αγαπη ειναι σαν το τριανταφυλλο αν θες να το κρατησεις θα πονεσεις αλλα ειναι γλυκυς ο πονος..
    Καλημερα Βασιλη

     
  26. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:34 μμ

    @ Θάλασσα θλιμμένη μου, κάνε αυτό που σου αρέσει περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ένα μπλογκ πέρα από προσωπική έκφραση και επικοινωνία δημιουργεί και υποχρεώσεις, πρέπει πάντα να βρίσκεις και κάτι αξιοσημείωτο να πεις. Φιλιά πολλά σε ευχαριστώ που με επισκέπτεσαι 😉

     
  27. melomenos

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:37 μμ

    είσαι τρυφερός όπως πάντα φίλε μου!
    καλό σου απόγευμα 🙂

     
  28. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:37 μμ

    @ Αίμα μου… μαρουλίτα, κάνει και κρύο αυτές τις μέρες, άστα να πάνε είναι, καταλαβαίνω απόλυτα το σχόλιό σου …μεγάλη μου αδελφή. Φιλάκι γλυκό σου στέλνω 😉

     
  29. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:43 μμ

    @ Ναταλία μου ένας διάλογος ειλικρινής αλλά και τρυφερός, με κομμάτια από τη «συνήθεια» από την πολύχρονη συμβίωση, την κούραση των υποχρεώσεων και την «βαρεμάρα» για ερωτική πρόκληση , αλλά γεμάτη και με συναίσθημα και αγάπη. Νομίζω κι εγώ ότι τηρουμένων των αναλογιών είναι ιδανικός. Μακάρι να ήταν τόσο ρομαντική και «εύθραυστη» η προσωπική ζωή μας. Φιλιά

     
  30. thalassathlimmeni

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:46 μμ

    με καλυψες ακριβως οπως τα ειπες Βασιλη!αλλωστε απο ο,τι καταλαβαινεις εχω βρει ενα λιγο διαφορετικο τροπο να εκφρραζομαι… 😉

     
  31. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:47 μμ

    @ Οcean φίλε μου Ωραίες και ζωντανές σκέψεις.. δεν είναι λίγο για μια πολύχρονη σχέση, η φωτογραφία πραγματικά υπέροχη συμφωνώ…

     
  32. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:52 μμ

    @ Μαρία πορτοκαλένια μου , η φωτογραφία είναι ζωντανή όπως θα ‘πρεπε να είναι οι σχέσεις των ζευγαριών. Να βρίσκουν χρόνους και για το παραμύθι τους, τον έρωτα και το συναίσθημα Όλοι το έχουμε ανάγκη. Φιλιά ηλιαχτίδα μου.

     
  33. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 3:56 μμ

    @ Θαλασσαστέρι μου και ρόδο της αυγής μου, συνέδεσες πολύ όμορφα την φωτογραφία με το συναίσθημα το εσωτερικό του κειμένου. Όπως ακριβώς την μελέτησα κι εγώ… Μια ταξιδιάρα αγκαλιά, ένα όνειρο… Καλό απόγευμα πυργοδέσποινα.Φιλιά

     
  34. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 4:12 μμ

    @ Lockheart, έχουν γίνει φίλε μου κι ένα σωρό τραγούδια …πονάει η αγάπη μάτια μου πονάει… πονάμε όσοι αγαπάμε… Τελικά πόσο έχει τραγουδηθεί ο πόνος σε μια αγάπη; Άρα κάτι αξίζει…Ένα δάκρυ αγωνίας για το αν είναι καλά εκείνη, αν την στενοχώρησες, άγχος για μηδαμινά πράγματα κι όμως τόσο σημαντικά για αυτόν που αγαπάει.

     
  35. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 4:15 μμ

    @ Καλό σου απόγευμα μελωμένε, σε ευχαριστώ και περιμένω αύριο να με επισκεφτούν οι δώδεκα νεράιδες σου 😉

     
  36. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 4:18 μμ

    @ Όμορφος και αυτός ο τρόπος θάλασσα θλιμμένη μου. Και με τις φωτιογραφίες και με τα σχόλιά σου δίνεις αυτό που θέλεις. Περνάω κι εγώ στο flickr σιγά σιγά κάποιες φωτό από την ιδιαίτερη μου πατρίδα και τη θάλασσα. Φιλιά πολλά

     
  37. thalassathlimmeni

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 6:37 μμ

    ειδα τις φωτογραφιες σου και θα τις σχολιασω κιολας.
    ομολογω οτι εχεις πολυ ομορφη ιδιαιτερη πατριδα. 🙂

     
  38. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 7:01 μμ

    Σ’ ευχαριστώ, να ξέρεις ότι η ιδαίτερη μου πατρίδα με την Κρήτη αλλά και με τα Χανιά ειδικότερα έχουν μεγάλη ιστορική συγγένεια. Τις φωτό τις περνάω λίγες λίγες όταν δεν έχω δουλειά, έχω πολλές ακόμα από το Γύθειο αλλά και από τα σπήλαια του Δυρού που πήγα φέτος

     
  39. thalassathlimmeni

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 8:09 μμ

    επισκεφθηκα τα σπηλαια του Δυρου περυσι κι ομολογουμενως δεν εχω καλες φωτογραφιες…θα περιμενω τις φωτογραφιες σου!!!
    δεν ηξερα για την ιστορικη συγγενεια…χμμμ

     
  40. maya melissa

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 8:40 μμ

    Έχει πανσέλινο απόψε κι είναι ωραία… (δε μπορώ να ξέρω βέβαια γιτί έχει σύννεφα…) αλλά ακόμα πιο ωραία είναι να ξέρεις ότι σε αγαπάν… όποιοι κι αν είναι αυτοί που σε αγαπάνε…
    Πάντα αγάπη και χαρά στη ζωή σου που μας φτιάχνεις τόσο ωραία τη μέρα μας… (το βράδυ μας στην προκείμενη περίπτωση…) Να ‘σαι καλά!

     
  41. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 8:57 μμ

    @ Θαλασσοθλιμμένο μου αφού σε ενδιαφέρει οι επόμενες φωτό που θα βάλω θα είναι από εκεί από τα σπήλαια του Δυρού. Ιστορικά να σου πω ότι Δυτική Κρήτη και Μάνη έχουν αλληλεπιδράσεις πληθυσμών. Έχουμε πολλά ονόματα με κατάληξη -άκης (πχ, Τζωρτζάκης-Τζενεττάκης) εκτός από το παρσδοσιακό -άκος (όπως είναι το δικό μου) και -έας που έχουν κυριως στη Μεσσηνιακή Μάνη. Πολλοί Μανιάτες κατέφυγαν στην Κρήτη για δουλειά λόγω πειρατειών κλπ, αλλά και κρητικοί στη Μάνη. Έτσι οι Μανιάτες με τους Κρητικούς απέκτησαν παρόμοια στοιχεία «λεβεντιάς» (βεντέτα-τιμή οικογένεισς-ιδιοκτησίες), στην Μάνη ως το 1880 έχτιζαν ακόμα πολεμόπυργους σε μια ελεύθερη χώρα από 60 χρόνια νωρίτερα. Είναι γνωστή και η φράση «στην Κρήτη και στη Μάνη το πληρώνεις με στεφάνι…» Και σήμερα πάντως έχουμε επαφή και τακτκή γραμμή ειδικά τα καλοκαίρια Γύθειο-Καστέλλι με το φέρυ. Αλλά και προσωπικά η σχέση μου με άτομα από εκεί είναι ιδανική και αυτό ίσως οφείλεται σε παρόμοιες λογικές που μας διακατέχουν. Φιλιά 😉

     
  42. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 9:05 μμ

    @ Μάγια μου, όχ δεν έχει πανσέληνο απόψε, απλά εδώ η Αλεξίου βγάζει όλο τον ρομαντισμό της, σ’ ένα τραγούδι υπέροχο και θηλυκό που έγραψε εξ ολοκλήρου η ίδια. Σε αυτό το τραγούδι η Χαρούλα ώριμη γυναίκα προσπαθεί μέσα από το «ταξίδι» της πανσελήνου να ξαναγίνει κορίτσι να ξαναερωτευθεί τον άνθρωπό της και τη ζωή. Είναι στιγμές που κάποια στοιχεία της φύσης, ένα μεγάλο φεγγάρι, μια έντονη βροχή, Λίγες νιφέδες χιόνι, ένα πορτοκαλί δειλινό, μπορούν να μας κάνουν να ονειρευτούμε κι έτσι να μας κάνουν πάλι παιδιά. Και μα την αλήθεια το χρειαζόμαστε…»δεν νιώθω θλίψη μα μου χει λείψει.. το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία… το λάγνο ψέμα σου που τά ‘κανε όλα ωραία…» Φανταστικότεροι οι στίχοι από τη φανταστική μελωδία. Φιλιά μάγια μου

     
  43. gwgw

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 9:24 μμ

    πονάει τούτος ο χειμώνας…
    όσο ο έρωτας που πάγωσε
    σαν έφυγε η ψυχή μου!
    φιλιά πολλά Βασίλη.
    είσαι υπέροχος!

     
  44. thalassathlimmeni

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 9:41 μμ

    α με τη γενικη εννοια της Μανης ναι!!! (απλα νομιζα συγκεκριμενα με το Γυθειο)
    και ειδα πολλη ζεστασια σε αυτον τον τοπο οταν καταλαβαν οτι ειμαι απο Κρητη…
    και ειναι πολυ ομορφα μερη εκει γυρω…

     
  45. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 9:54 μμ

    @ Γωγώ μου φιλιά πολλά και σε σένα, αν εισαι καλά εσύ μέσα σου θα φτιάξεις ξανά την πιο όμορφη φωλιά. Καλό σου βράδυ

     
  46. ocean....

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:02 μμ

    βασιλη καλησπερα κ παλι ..το σχολιο σου για την σχεση κρητη κ μανη με βρισκει να συμφωνω απολυτα.. συν οτι ξεχασες κ τις βεντετες εκατερωθεν που η οι κρητικοι επρεπε να παμε σε αλλο τοπο η οι μανιατες ..μα επρεπε να ναι καπου που.. να τους χωρα ο τοπος.. η μανη ειναι πανεμορφη.. εχω παει πολλες φορες κ εχω συγγενεις εκει.. απο τους αγαπημενους μου προορησμους.. ασε που εχει κ πολυυυυ ψαρεμα.. καλο βραδυ!

     
  47. ειρήνη

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:06 μμ

    τι όμορφο να νιώθεις πάντα τη γλύκα του νιόπαντρου με τη τρυφερότητα και την ηρεμία που σου δίνουν τα χρόνια….

    τυχεροί όσοι το κατορθώνουν!

    καλησπέρες βασίλη!!!!

     
  48. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:20 μμ

    @ Με την γενικότερη έννοια της Μάνης θαλασσοθλιμμένο μου, εξάλλου το Γύθειο αποτελεί την είσοδο της Μάνης και την πολυπληθεστερη περιοχή. Έχω και καταγωγή από πιο βαθιά στη Μάνη, οπότε… Υπάρχει έντονη αγάπη και σχέση με τους Κρητικούς ακόμα και στους ιδιωματισμούς και στη χροιά της γλώσσας, σ΄ ευχαριστώ για τα ωραία σου λόγια για την αγαπημένη μου πατρίδα. Φιλιά

     
  49. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:26 μμ

    @ Οcean είχα ένα κολλητό και μάλιστα κρητικό με μεγάλη τρέλλα με το ψαροντούφεκο και την ελεύθερη κατάδυση και μου είπε για κάποιο είδος καραβίδας που ειναι σπάνιο και συχνάζει εκεί μόνο στο Γύθειο. Πάντως αν έρθεις να κάνεις οπωσδήποτε μια βόλτα γύρω από το νησάκι την Κρανάη στα βράχια. Το έκανα νύχτα με φακό (κομματάκι παράνομα) και μαγεύτηκα από τα χρώματα. Μάζεψα καραβίδες και χταπόδια δεν σου λέω τίποτα. Βέβαια την μέρα είναι πιο δύσκολο το ψάρεμα αλλά έχει πάντα…ενδιαφέρον

     
  50. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:28 μμ

    @ Ειρήνη μου είναι το πο όμορφο πράγματι. Κι εγώ τρελλαίνομαι να βλέπω ζευγάρια αχώριστα που μεγτά από πολλά χρόνια δεν βρίσκουν μόνο γοητευτκό εμφανησιακά τον-την σύντροφο αλλά τον θαυμάζουν κι όλας. Πολύ σημαντικό να μη «βαριέσαι». Καλό σου βράδυ φιλιά

     
  51. thalassinimatia

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:32 μμ

    Μάζεψες καραβίδες και χταπόδια;; Ψητά στα κάρβουνα με λαδολέμονο και ουζάκι! Σνιφ!
    Και να μην βουτάτε βραδυάτικα παράνομα παρακαλώ …. καλά δεν σκέφτεστε τίποτα εσείς;; Θέλετε να πέσουμε από το βράχο του Πασσαβά;;;

    Καλό βραδάκι Βασιλαετέ μου!

    υγ. Εχω πιει 3 σφηνάκια ρακή γιατί κάνει κρύο οπότε καταλαβαίνεις!! Δεν χρειάζεται και να οδηγήσω κιόλας οπότε… 😉

     
  52. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:42 μμ

    Χαχαχα απίθανο το θαλασσοσχόλιο όχι δεν απαντώ …αρνούμαι. Μόνο να πω ότι πάλι το 51ο σχόλιο είσαι…
    Όχι μετάνιωσα θα πω ….ήταν τέτοια η ντροπή και η ενοχή μας (είναι παράνομα γιατί το βράδυ θαμπώνονται τα ψάρια από το φακό και σε κοιτάνε στα μάτια δεν κουνιούνται στάλα, άρα είναι σα να κλέβεις εκκλησία το ψάρεμα) που φύγαμε και πήραμε μόνο τη μια σακκούλα με τα ψάρια. Την άλλη με τα χταπόδια και τις καραβίδες την ξεχάσαμε και όταν ξαναπήγαμε μας την είχαν βουτήξει… 😉

     
  53. thalassinimatia

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:49 μμ

    Εντάξει λοιπόν μου αξίζει να αναφέρεις τον αριθμό…. εγώ πάντως δεν το πρόσεξα…

    Σας τιμώρησε η θεία φύση που θαμπώνετε τα πλάσματά της για να τα φάτε! 🙂

    Υποκλίνομαι αρχοντικά λοιπόν και φεύγω!

     
  54. anemoskorpismta

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:55 μμ

    Τι να πω για το κείμενο;Τα είπανε όλα οι προλαλήστατοι.(Άσε που είμαι το 52ο σχόλιο) Ένα θα ρωτήσω…Όμως ο χειμώνας είναι η τελευταία αλλά και η πρώτη εποχή του έτους. Μετά έρχεται πάλι άνοιξη!

     
  55. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 10:59 μμ

    @ Σου αξίζουν όλοι οι αριθμοί του μπλογκ θαλασσοομορφιά μου. Και η θεία φύση πραγματικά μας εκδικήθηκε. Να σκεφτείς ότι το Λιμεναρχείο είναι εκεί δίπλα. Μιλάμε για τις δύο-τρεις τα μεσάνυχτα. Ο ένας βουτούσε και ο άλλος φύλαγε τσίλιες να δούμε αν έχει βγει ο αξιωματικός υπηρεσίας έξω από το γραφείο του και να κλείσουμε το φακό. Μας τιμώρησε η φύση, έχεις δίκιο Βασιλαετούσα μου

     
  56. vasilis

    18 Δεκεμβρίου 2007 at 11:08 μμ

    @ Καλωσορίζω τα ανεμοσκορπίσματα…. Εντάξει είναι όλα όμορφα πλασμένα, κάθε εποχή έχει τις χάρες της, από αγκάθι βγαίνει ρόδο λένε και το αντίθετο. Αν δεν είναι βαρύς ο χειμώνας δεν φαίνεται γλυκειά η άνοιξη. Όλα χρειάζονται στη ζωή και είναι απαραίτητα και το κλάμα χρειάζεται για να αναδείξει τη αξία της χαράς.

     
  57. ocean....

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 2:34 πμ

    βασιλη ποτε βραδυνο ποτε!!! με βρισκεις καθετα αντιθετο.. αλλωστε το πες μονος σου δεν εχει ουσια…(μα τσουχτερο προστιμο) μα κ αυτο να μην υπηρχε παλι βραδυνο δε θα κανα.. γιατι;; μα γιατι το θεμα ειναι να το κατακτησεις το ψαρι.. να παλεψεις στα ισα μ αυτο.. γι αυτο αλλωστε κ κολλησα 19 ολοκληρα χρονια με το ψαροντουφεκο.. ολα τ αλλα ψαρεματα ειναι ευκολα.. αυτο ειναι αλλο.. τεσπα .. αν ερθω κατα κει θα παω thanks for the tip! μα δεν ξερω αν θα πρεπει να χω το φουσκωτο μαζι.. καλο βραδυ..

     
  58. ritsmas

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 8:32 πμ

    Μου αρέσει που παραμένεις κλασσικά οπαδός του έρωτα. Αλήθεια, πόσο φαύλος τύπος είναι κι αυτός και πόσα χρονια πρέπει να περάσουν για να τον ξεσκεπάσεις και να του βγάλεις τη γλώσσα.Να πάψει να παιδεύει τα μέσα σου. Χοντρό πακέτο.
    καλημερα Βασιλη μου, ευχες από τα τωρα
    ριτς

     
  59. Κάτια

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 11:11 πμ

    Κάτι λενε τα τόσα σχόλια…’Εχεις αγγίξει ευαίσθητες πλευρές όλων μας…
    Μετά από 14 χρόνια γάμου, μετά από ατελείωτο τρέξιμο, εργασιακό burn out, μεγάλωμα 2 παιδιών, εκεί στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, αλλού για αλλού ξεκίνησα, σαν να ήμουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα…Τουλάχιστον σε όλη αυτή την πορεία μου, το μόνο που δεν αλλάζω είναι ο σύντροφός μου, που ακόμη είναι ο φάρος μου στις δύσκολες στιγμές (και με ανέχεται ακόμη…χαχαχαχαχα…θέλει ηρωισμό)

     
  60. Anna

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 11:22 πμ

    Καλημέρα!!!!

     
  61. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 12:46 μμ

    @ Ocean, έχεις δίκιο, παρασύρθηκα από την παρέα μου από τις τύψεις μου άλλωστε κι εγώ δεν το ξαναέκανα. Θα έκανα όμως πάλι βουτιά τέτοια βραδυνή με φακό μόνο για να δώ τα χρώματα και τη ζωή του βυθού και όχι για να ψαρέψω (αν και αυτό δεν λέγεται ψάρεμα) Τα μέρη μου έχουν πολλά βράχια για εξερευνήσεις και χωρίς φουσκωτό αλλά αν το έχεις ακόμα καλύτερα. Μακάρι να βρεθούμε το καλοκαίρι 🙂 Καλημέρα

     
  62. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 12:51 μμ

    @ Ρίτσα μου γλυκειά έχεις κι εσύ τις ευχές μου. Για μένα ο έρωτας είναι ένας μόνιμος κυβερνήτης… Είναι αυτό το «πακέτο» που κουβαλάμε κι άλλοτε κρύβεται κι άλλοτε εμφανίζεται σαν από το πουθενά. Φιλιά καλημέρα σου

     
  63. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 12:56 μμ

    @ Κάτια μου οι περισσότεροι εδώ είμαστε το ίδιο. Στα μισά… Και ξημερώνει μια μέρα που λέμε «Τι έζησα γμτ;» Ζήσαμε λίγα, μπορούμε να ζήσουμε περισσότερα από εδώ και μπρος. Μια νέα ζωή πιο δικιά μας, με πιο δικά μας στοιχεία και χαρακτήρα, χωρίς να είναι απαραίτητο να αλλάξεις σύντροφο. Εξάλλου πάντα ένα χαμόγελο δικό σου αντανακλά και σε όλες τις σχέσεις κι επαφές σου και τις βελτιώνει… Φιλιά καλημέρα

     
  64. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 12:58 μμ

    @ Άννα μου μια καλημέρα πλατιά σαν τη θάλασσά μας στη νότια Πελοπόννησο. Φιλιά διδυμάκι μου

     
  65. trelofantasmeni

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 1:38 μμ

    Απόσπασμα και φωτογραφία είναι υπέροχα , χειμώνας κρύο καιρο για δύο όπως λέμε…σου εύχομαι όμορφες γιορτες με αγάπη και γαλήνη κι ενα δημιουργικό νέο έτος

     
  66. ocean....

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 2:47 μμ

    καλημερα βασιλη με συνχωρεις αν ημουν λιγο απολυτος μα… εχω χασει κ αλλον ετσι.. με βραδυνο κ μαλιστα με μπουκαλες στη χιλιαδου.. αγαπημενο προορησμο επισης.. τον παρεσηραν τα ρευματα της πλανευτρας κ.. αστα η συνεχεια ειναι ασχημη.. ειναι ατιμα εκει τα νερα στην νοτια ευβοια.. απροβλεπτα.. πρεπει να τα ξερεις καλα για να πας..
    λοιπον οποτε θες να βρεθουμε! ειτε για νυχτερινο μπανακι με φακο(μονο) ειτε για κανονικο ψαρεμα ειτε για ενα καφε βρε αδερφε.. πραγματικα οποτε θες.. καλη συνεχεια!

     
  67. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 3:22 μμ

    @ Να σαι καλά τρελοφαντασμένη μου, καιρός για δύο… ξέρεις μερικές φορές αρκεί και μια καλή κουβέντα για να σε ζεστάνει και να σε αγκαλιάσει. Καλές γιορτές επίσης, σου εύχομαι ότι επιθυμείς πολλά φιλιά

     
  68. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 3:29 μμ

    @ Ξέρω ωκεανέ ότι εσείς οι παραδοσιακοί ψαροντουφεκάδες είσαστε λάτρεις του βυθού και τον πονάτε περισσότερο, αλλά και τον σέβεστε και υπολογίζετε τους κινδύνους του. Εγώ κυρίως σε βραχάκια πήγαινα και σε πολύ μικρά βάθη. Μιλάμε για προδεκαετίας εποχή. Δεν σου κρύβω όμως ότι εκείνη η νύχτα αν εξαιρέσεις το θέμα του «ψαρέματος» σαν εικόνα και σαν εμπειρία ήταν από τις πιο σημαντικές επαφές μου με τη θάλασσα. Να βρεθούμε για καφέ φίλε μου, γιατί όχι; Τα λέμε. 😉

     
  69. Δηιάνειρα

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 3:42 μμ

    Βασίλη μου καλησπέρα..επέστρεψα για ΠΟΛΛΕΣ συζητήσεις 😉

     
  70. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 3:49 μμ

    Διηάνειρά μου καλησπέρα και καλώς ώρισες στην παρέα μας, εδώ όπως βλέπεις μας αρέσει πολύ να συζητάμε για τα πάντα. Να είσαι καλά

     
  71. zoaki

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 6:11 μμ

    meta apo tosa xronia gamou nomizo xreiazontai pou kai pou tetoies suzitiseis…. thumasai giati agapises kai sunexizeis na agapas ton anthropo sou…..
    Fantasou na pernas kai fourtounes parallila….

     
  72. vasilis

    19 Δεκεμβρίου 2007 at 6:21 μμ

    @ Δεν υπάρχει πιο ιδανική σχέση σε έναν γάμο Ζωή μου, από το ζευγάρι να τα συζητάει όλα και να μπορεί να ερωτεύεται ξανά τα μικρά του πάθη, τα μικρά κι αγαπημένα στοιχεία του-της συντρόφου. Καμιά φορά ξέρεις οι δυσκολίες θωρακίζουν περισσότερο μια συμβίωση, αν ξέρεις ότι είναι δίπλα σου σε όλα τα δύσκολα και τα άσχημα, τότε μπορείς να τον (ξανα)αγαπάς όπως πρώτα, όπως πάντα.

     
  73. zoyfitsa

    20 Δεκεμβρίου 2007 at 9:07 πμ

    Καλημερα Βασιλη μου,
    ετσι ειναι ο γαμος…η πειρα μου μετα απο 13 χρονια γαμου & συμβιωσης μαζι με κανουν να βρισκω τοσο οικειο το κειμενο σου…
    Ευχομαι απο τα βαθη της καρδιας μου παντα να εχεις το σπιρτοκουτο σου γεματο και ενα του σπιρτο να ανανεωνει για παντα την σχεση αυτη.

    Ταξιδιαρικα φιλια καλε μου.

     
  74. avra

    20 Δεκεμβρίου 2007 at 11:09 πμ

    Ομορφες ευτυχισμενες στιγμες ζευγαριων που εχουν ζησει πολυ και πολλα…γνωριμοι διαλογοι, αληθινοι….εκει ειναι η ευτυχια τελικα!

     
  75. vasilis

    20 Δεκεμβρίου 2007 at 7:04 μμ

    @ Ζουφίτσα μου κι εγώ περίπου 11 χρόνια γάμου και συμβίωσης έχω. Η ευχή σου είναι υπέροχη και ευχή για όλο τον κόσμο. Φιλιά κι από μένα ταξιδιάρικα…

     
  76. vasilis

    20 Δεκεμβρίου 2007 at 7:06 μμ

    @ Ήμουν σίγουρος αύρα μου ότι αυτό το κείμενο θα έβρισκε σύμφωνους πολλούς από μας τους παντρεμένους, δεν ζητάμε τελικά πολλά μια ανανέωση στις σχέσεις μας και στον εαυτό μας ζητάμε. Και να μη μας πάρει η μπάλα του χρόνου με τις υποχρεώσεις του. Φιλιά πολλά

     

Αφήστε απάντηση στον/στην vasilis Ακύρωση απάντησης