Πάλι θα φύγεις … ένα αγιάζι θα σε πάρει
Πάλι θα χάσω το μυαλό στη θύμισή σου
Θα μείνω πάλι συντροφιά με το φεγγάρι
Στον ουρανό μου σ’ ένα σύννεφο αφήσου
–
Πάλι θα φύγεις… και τα μάτια μου δεν κλείνουν
Πάλι θα κάψω τον καημό σ’ ένα μολύβι
Θα πάρω πάλι αγκαλιά την παιδική μου
την ψυχή που ξέρει έρωτες να κρύβει
–
Πάλι θα φύγεις… μα στο σώμα σου θα κάνω
δώρο τον κόσμο και τη νύχτα μου δική σου
κι αν έχω κάτι να ζητήσω παραπάνω
Στον ουρανό μου σ’ ένα σύννεφο αφήσου
–
Όταν το βράδυ κοιμηθείς εκεί θα έρθω πάλι
θα πάρω σχήμα της καρδιάς, δροσιά από πορτοκάλι
από το σύννεφό σου δες!
νερό είμαι που τρέχει
κι από το τζάμι που κοιτάς,
φθινόπωρο που βρέχει…
Βασίλης Πουλημενάκος
Get a life 
Μαρία Νικολάου
4 Δεκεμβρίου 2008 at 12:50 μμ
Ψιτ ψιτ??? σσσσ… για να κανεις τελειο το μετρο στην πρόταση «Πάλι θα φύγεις… και τα μάτια δεν κλείνουν»
γράφεις ‘και τα μάτια ΔΕΝ θα κλείνουν» ή
«και τα μάτια ΜΟΥ δεν κλεινουν»
χιχι
ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΦΟΒΕΡΟΣ ΣΤΟ ΕΜΜΕΤΡΟ..
ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ…ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΟΥ…
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΕ 🙂
vasilis
4 Δεκεμβρίου 2008 at 1:08 μμ
@ Μαράκι μου πορτοκαλένιο, σε ευχαριστώ, το διόρθωσα ήδη προσθέτοντας μια συλλαβή στον πρώτο στίχο κάθε στροφής. Η αλήθεια είναι ότι έτσι το είχα στην αρχή (με το ΜΟΥ) αλλά μου στεκόταν καλύτερα χωρίς το επιπλέον.. Εσύ σαν πιο έμπειρη όμως καλά έκανες και μου το υπέδειξες… Η τελευταία στροφή έχει το δικό της μέτρο και τη φαντάζομαι μουσικά σε άλλο τόνο και χρώμα. Σε φιλώ γλυκά, κι αν είμαι φοβερός είναι γιατί έχω καλή δασκάλα! Καλό απόγευμα
Kaveiros
4 Δεκεμβρίου 2008 at 10:32 μμ
Αέρας μη φυσήξει….
Γλυκο-Κερασο-Ζουζούνα
4 Δεκεμβρίου 2008 at 11:48 μμ
«……την παιδική μου
την ψυχή που ξέρει έρωτες να κρύβει »
έτσι να την κρατήσεις !
monaxikoasteri
5 Δεκεμβρίου 2008 at 12:41 πμ
μιλάει στην καρδιά μου…πάρα πολύ όμορφο Βασίλη!
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 7:13 πμ
Και.. σύννεφο μη βρέξει.. Κάβειρε, γιατί τότε δεν …μαζεύεται με τίποτα 🙂
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 7:15 πμ
@ Ζουζούνα μου, βρηκες τον πιο εσωτερικό μου στίχο να σχολιάσεις… Σε ευχαριστώ, φιλιά καλημέρα
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 7:17 πμ
@ Μοναχικό μου αστέρι, αυτός είναι και ένας στόχος, να γράφω από καρδιά σε καρδιά, να γράφω στίχους που αγγίζουν … Φιλιά, καλημέρα
iliahtida08
5 Δεκεμβρίου 2008 at 11:38 πμ
Γειάσου Βασίλη μου!…ευχαριστώ για το μέιλ σου..και για τη πολύτιμη βοήθειά σου!…πανέμορφο το ποίημά σου.. όπως πάντα…μιλάς στη ψυχή μας..και μας συγκινείς με τα γραπτά σου πάντα!,φιλάκια,Αθανασία.
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 12:39 μμ
@ Iliathida μου, πάντα στη διάθεσή σου για ό,τι χρειαστείς βοήθεια μη διαστάσεις, εμείς είμαστε πια φιλαράκια… Για το ποίημα χαίρομαι που σ’ αρέσει ο τρόπος που εκφράζομαι… η εξωτερίκευση της ψυχής και η έκλυση συναισθημάτων είναι θέμα σημαντικό για όλους μας. Ζούμε μια πολύ «κλεισμένη» εποχή δυστυχώς… Φιλιά πολλά
ΛΕΝΑ
5 Δεκεμβρίου 2008 at 1:52 μμ
Καλημερα Βασιλη.Ετσι μου’ρχεται να μαθω απ’εξω ολα τα λογια και να τα λεω σε γνωστους και αγνωστους.Πολυ ωραιο πραγματικα..
askardamikti
5 Δεκεμβρίου 2008 at 5:43 μμ
Αμάν με αυτά τα πορτοκάλια ρε παιδιά!
Artanis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 11:17 μμ
Φίλε Βασίλη καλησπέρα, καλώς σε βρίσκω…Όμορφο είναι το ποίημά σου, εγώ πάντα θεωρούσα πως η ρίμα είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο: δεν μπορω να τα καταφέρω με τίποτα…Εσύ πάντως, έπλεξες με τις λέξεις αυτές και το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό…
Καλό Σ/Κ να έχεις, καληνυχτα σου…
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 11:54 μμ
@ Φίλη μου Λενα, να είσαι καλά και καλώς ήρθες, δεν σε ΄χω ξαναδεί. Χαίρομαι πολύ και σε ευχαριστώ. Καλό βράδυ
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 11:55 μμ
@ Ασκάρ, έχει ποτίσει το μπλογκ δεν γίνεται αλλιώς…
vasilis
5 Δεκεμβρίου 2008 at 11:59 μμ
@ Αρτάνις καλώς ήρθες… Πράγματι είναι δύσκολη η ρίμα γιατί ισορροπείς σε ένα σχοινί. Σκίζω πολλά μέχρι να καταλήξω πάντως. Σε ευχαριστώ που πέρασες και μπράβο σου που έπαιξες τόσο πετυχημένα και μοναδικά το παιχνίδι των λέξεων με το θαλασσόχορτο και το Αρσενάλι. Καλό σου βράδυ
thalassinimatia
6 Δεκεμβρίου 2008 at 7:38 μμ
Tα στιχάκια σου γενικότερα σκίζουν!!
Τρυφερά παρακλητικό αυτό!Και αυτός ο στίχος
«Πάλι θα κάψω τον καημό σ’ ένα μολύβι» τόσο αληθινός όσο και ο παρακάτω!
Φιλιά πολλά καλό βραδάκι!
vasilis
7 Δεκεμβρίου 2008 at 9:10 πμ
@ Θαλασσένια μου ευχαριστώ. Συνήθως η λέξη που συμπληρώνει κάποιο τέτοιο στίχο είναι ..θα κάψω τον καημό σ’ ένα ποτήρι ή σ΄ ένα τσιγάρο… Και το γράψιμο όμως είναι μια διέξοδος. Φιλιά πολλά, καλημέρα
mantinada
8 Δεκεμβρίου 2008 at 10:50 πμ
Καλημέρα κι από εδώ Βασίλη,
γράφεις πολύ όμορφα…
Να είσαι καλά!
vasilis
8 Δεκεμβρίου 2008 at 11:12 πμ
Kαλημέρα Μαντινάδα μου και καλή εβδομάδα, χαίρομαι που σε γνώρισα.. σε ευχαριστώ για την επίσκεψη 🙂
freedula
9 Δεκεμβρίου 2008 at 3:34 μμ
Να γλυκαθούμε λίγο, εστω και με την νοσταλγία, γιατί θα σαλτάρουμε με όσα συμβαίνουν.
Καλημέρα γλυκέ μας Βασίλη
vasilis
10 Δεκεμβρίου 2008 at 12:12 μμ
@ Freedula μου καλημέρα, πιστεύω ότι ο καθένας μας πρέπει με τις δυνάμεις του να μεταφέρει και να μεταγγίζει θετική ενέργεια… Από μίσος, αδιαφορία, έχθρα κλπ. ο κόσμος μας έχει χορτάσει και δυστυχώς ποτίζεται καθημερινά, η θετική ενέργεια όμως του λείπει. Φιλιά να είσαι καλά.
Μικρός ήρωας,καθημερινός..
11 Δεκεμβρίου 2008 at 12:19 μμ
Τοοοόσο όμορφο!!Μέτρα μια «θαυμάστρια» παραπάνω απο σήμερα!!:)
Πάω να σκαλίσω το μπλογκ σου..χεχε!!Καλή σου μέρα..
vasilis
11 Δεκεμβρίου 2008 at 12:50 μμ
Μικρέ μου ήρωα .. καλώς ήρθες.. Και στους νέους ειδικά επισκέπτες κερνάμε πάντα πορτοκαλόπιτα και φρεσκοστιμένο χυμό πορτοκάλι. Μετά κερνιέσαι από μόνη σου.. Μακάρι λοιπόν να σου αρέσει ο «τρόπος» του μπλογκ και να έρχεσαι συχνά. Καλό μεσημεράκι
Elsa Maxwell
18 Δεκεμβρίου 2008 at 10:33 πμ
Τι τρυφερό κομμάτι. Της ψυχής σας ξεδίπλωμα, μου μοιάζει. Να είστε καλά. Βρόχινη του χειμώνα καλημέρα
vasilis
18 Δεκεμβρίου 2008 at 1:04 μμ
@ Έλσα μου είσαι πολύ γλυκειά… Ακριβώς έτσι είναι, ξεδίπλωμα ψυχής…Βροχή και σήμερα . Φιλιά πολλά
feggaroskoni
12 Μαΐου 2009 at 5:11 μμ
Πάλι θα φύγεις… και τα μάτια μου δεν κλείνουν
Πάλι θα κάψω τον καημό σ’ ένα μολύβι
Θα πάρω πάλι αγκαλιά την παιδική μου
την ψυχή που ξέρει έρωτες να κρύβει…
Πόσοι δεν το έχουμε κάνει αυτό…!!!
Απλά υπέροχο!! ΥΠΕΡΟΧΟ…..
vasilis
13 Μαΐου 2009 at 9:37 πμ
@ Φεγγερόσκονή μου, όλοι το έχουμε σκεφτεί, εγώ είπα να το γράψω και σε ένα στιχάκι. Φιλιά πολλά, καλημέρα.