Ένα πρωτομαγιάτικο κουίζ ! Ποιό πιστεύετε ότι είναι το χρώμα της αγάπης; Ή αλλιώς αν είχε χρώμα ποιό θα ήταν; Για βοήθεια να λάβετε υπόψη σας και το δεύτερο κλιπ.
Kαλή πρωτομαγιά και καλό μήνα !
ΠΟΙΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Μουσική – Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Ερμηνεία: Λουδοβίκος των Ανωγείων, Λιζέτα Καλημέρη
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει
Να ‘ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα ‘χει μοναξιά
Να ‘χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα ‘ναι μακρινή
Να ‘ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ‘ναι πονηρή
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει
Να ‘ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά
Να ‘ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά
Να ‘ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει
Get a life 
αντωνης
1 Μαΐου 2009 at 7:54 μμ
Χωρις σκεψη και χωρις να εχω δει το δευτερο κλιπ θα πω απο ενστικτο το πορτοκαλί χρωμα (σιγα μη το βρηκα)
Καλο μηνα Βασιλη!
🙂
vasilis
1 Μαΐου 2009 at 8:05 μμ
@ Βρε συ Αντώνη, …τι να πω δεν το περίμενα, άμεση απάντηση ενστικτώδης και χωρίς σκέψη… φαντάσου και χωρίς τη βοήθεια του δεύτερου κλιπ… 😉
Πάντως απάντηση δεν θα δώσω ακόμα, εξάλλου για τον καθένα υπάρχει ένα χρώμα που τον εκφράζει… Να σαι καλά! Καλό μήνα 🙂
marilia
1 Μαΐου 2009 at 8:12 μμ
Δεν είδα και δεν άκουσα τίποτα, αλλά το χρώμα της αγάπης είναι το χρώμα της απουσίας. Σίγουρα!
vasilis
1 Μαΐου 2009 at 8:36 μμ
@ Λοιπόν εγώ δεν ξαναπαντάω γιατί με ταπώνετε με τις απαντήσεις και δεν μπορώ να αντιδράσω.. Αν πω ότι δεν είναι το πορτοκαλί θα είναι σαν να προδίδω το αγαπημένο χρωμα μου, αν πω ότι δεν είναι το χρώμα της απουσίας θα είναι σα να μην έχω αγαπήσει… Φιλιά Μαριλία, καλό μηνα
Maria Tzirita
1 Μαΐου 2009 at 10:30 μμ
Βασίλη μου καλό μήνα, με υγεία και χαμόγελο! Να σου απαντήσω δε μπορώ και δεν επιτρέπεται, γιατί ετοιμάζω βιβλίο με τίτλο «το χρώμα του έρωτα»…. Απίστευτο; αν απαντήσω λοιπόν, θα είναι σα να προδίδω το βιβλίο μου…
Φιλιά πολλά – στο μέιλ θα σου απαντήσω σύντομα!
vasilis
1 Μαΐου 2009 at 11:29 μμ
Καλό μήνα Μαρία μου, με πολλά χαμόγελα 🙂 Μη μου απαντάς αφού είναι έτσι, το περιμένουμε και το νέο σου έργο και είμαι σιγουρος ότι θα είναι αριστούργημα.. Απίστευτο πραγματικά, τι να πω, πέσαμε στο ίδιο θέμα μόνο αυτό… Περιμένω τα νέα σου, φιλιά πολλά
μαρια νικολαου
1 Μαΐου 2009 at 10:33 μμ
Επειδή έχω κάνει χρωματολογία , μπορώ να σου πω πως το χρώμα της αγάπης είναι το πορτοκαλί.
(Και όχι το κόκκινο όπως πιστεύουν πολλοι.)
Το κόκκινο είναιι του πάθους .
Καλό μήνα Βασίλη μου
vasilis
1 Μαΐου 2009 at 11:44 μμ
@ Μαρία μου, μια πορτοκαλένια είσαι κι εσύ πώς αλλιώς? Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το ξέρω ότι έχεις κάνει χρωματολογία.. κι όπως ξέρεις από παλιά έχω κι εγω ένα κόλλημα με τα χρώματα όταν πάω να γράψω, μαζί με τις θάλασσες φυσικά.. Φιλιά πολλά και καλό σου βράδυ, καλο μήνα
αγκαλιες του φεγγαριου
1 Μαΐου 2009 at 10:41 μμ
καταλευκο!!!
vasilis
2 Μαΐου 2009 at 12:01 πμ
@ Φεγγάρι μου, κατάλευκο είναι μια άλλη απάντηση και από ένα πρόσωπο που ξέρει τα χρώματα και ζωγραφίζει και γράφει το ίδιο μοναδικά και όμορφα. Μου αρέσει, έχει το αγνό πρόσωπο το αυθεντικό, την μορφή ενός αγγέλου. Είναι σαν τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα, έχει άρωμα και γεύση κι ένα ταξίδι μέσα που μπορείς να ανακαλύψεις. Έχει σκέψη το χρώμα που διάλεξες και λογική. Φιλιά πολλά, καλό σου μήνα
glarenia
1 Μαΐου 2009 at 11:20 μμ
Πολύχρωμη Βασίλη μου η αγάπη που μας τρώει
τα σωθικά και την ψυχή, τη σκέψη , τις αισθήσεις.
Χωρίς αυτήν δεν κάνουμε κι ας φέρνει παραισθήσεις…
Βρες το υπόλοιπο δεν κατεβάζω ιδέα
🙂
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΜΗΝΑ,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
vasilis
2 Μαΐου 2009 at 12:15 πμ
Πολύχρωμη γλαρένια μου η αγάπη που μας τρώει
τα σωθικά και την ψυχή, τη σκέψη , τις αισθήσεις.
Χωρίς αυτήν δεν κάνουμε κι ας φέρνει παραισθήσεις
η αγάπη είναι μαρτύριο μα όχι μοιρολόι…
Μία το πρωί γλαρένια μου μην περιμένεις και περισσότερα στιχουργικά καλάθια από τον φίλο σου (σόρυ επηρεάστηκα από το μπάσκετ). 🙂
Εσύ οπότε καταχωρείσαι στο αγάπη= ουράνιο τόξο..
Μάλιστα, οκ…να σε πω τη μοίρα σου λοιπόν… Είσαι αρκετά προσαρμόσιμη… Αυτό κρίνω από το χρώμα που διάλεξες, σου αρέσει ο άνθρωπος στο πιο βαθυ του νόημα και όχι η βιτρίνα, θα μπορούσες να αγαπήσεις ακόμα και το φαινομενικά αταίριαστο. Μπράβο…
Φιλιά και καλό γλαρο-ξημέρωμα, καλό μηνα
KallinaKi
2 Μαΐου 2009 at 8:46 πμ
Για μένα το χρώμα της αγάπης είναι χρώμα συμπληρωματικό! Χρειάζοντε 2 ανεξάρτητα βασικά χρώματα να ενωθούν και να γίνουν ένα νέο συμπληρωματικό . Πχ όταν το άσπρο και το μαύρο αποφάσισαν να γίνουν γκρι…ναι , ναι αυτό είναι το δικό μου…το γκρι 😉
Καλημέρα.
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 7:17 πμ
@ Πολύ καλή και η δική σου σκέψη Καλινάκι. Δείχνει το χρώμα σαν «εκλυση»μετά την ένωση δύο άλλων. Πολύ ερωτική σε βρίσκω.. Και το ασημί μπορεί να είναι αποτέλεσμα του άσπρου και του γκρι, ειδικά αν μπει μέσα και η ερωτική λάμψη. Καλημέρα σου και καλή εβδομάδα
η ψυχη μου το ξερει
2 Μαΐου 2009 at 10:46 πμ
Η αγάπη,Βασίλη μου,δεν έχει χρώμα! Δεν επιτρέπεται να έχει μήτε χρώμα μήτε άρωμα και γεύση.
Η αγάπη έχει μόνο βλέμμα και αφή!
Ό,τι κοιτάζει και ό,τι αγγίζει απλά του δίνει υπόσταση…
φιλί μαγιάτικο:))
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 7:21 πμ
@ Ψυχή μου …Το ξέρεις ότι κάτι έχει , μια αίσθηση χαρίζει που σε φωτίζει.. Όταν αγαπάμε δεν χαμογελάμε πολύ και έντονα; σαν χαζοχαρούμενα ενίοτε 🙂 Αυτό είναι το χρώμα που αποκτάς από τον έρωτα. Από το βλέμμα του, το άγγιγμά του, από όλα αυτά που σε στέλνουν μακριά και ψηλά. Φιλια και καλημέρα
Thalassini
2 Μαΐου 2009 at 12:12 μμ
Mμμμ ανοιξιάτικο κουίζ ωραία! Εγω δεν θα πω χρώμα, θα πω οτι είναι σκούρο και βαθύ. Κάθε στάλα που πέφτει το κάνει πιο μεστό και γλυκό.
Καλό μήνα Βασίλη μου.
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 7:33 πμ
@ Θαλασσένια μου, το χρώμα το δικό σου είναι σκούρο και βαθύ… Σαν θάλασσα ταξιδιάρα. Έχει το άρωμα της αρμύρας και την γεύση την γλυκόπικρη της κανέλας. Το χρώμα αυτό δεν είναι πάντα ίδιο, αλλάζει ανάλογα με τον ουρανό, τον ήλιο, το φεγγάρι και τη διάθεσή τους. Όμως η γοητεία του έρωτα είναι να μπορείς κάθε φορά να τον αποκαλύπτεις. Σαν ένα παιχνίδι αναζήτησης του θησαυρού. Φιλιά, καλημέρα, καλή εβδομάδα!
νατασσΆκι
2 Μαΐου 2009 at 1:20 μμ
Το χρώμα της αγάπης, ε;
Χμμμ…
θα σου απαντήσω κι εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη: Το πράσινο του γρασιδιού, το κόκκινο του τριαντάφυλλου, το πορτοκαλί της ανατολής του ήλιου, το γαλάζιο της θάλασσας και το κίτρινο της μαργαρίτας, το λευκό της μέρας και το μαύρο της νύχτας…
🙂
Καλό μήνα, Βασίλη μου !
Φιλιά πολλά 🙂
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 7:40 πμ
@ Νατασσάκι μου, όλα τα χρώματα δηλαδή είναι το ένα που ζητάμε; Δεν μου φαίνεται άσχημη ιδέα, το ουράνιο τόξο της καρδιάς που λέγαμε..
Η αγάπη για σένα είναι ένα ουράνιο τόξο. Αν στόλιζες χριστουγεννιάτικο δέντρο θα είχε πολύχρωμες μπάλες. Αν ήσουν φίλη θα ήσουν με όλη την ψυχή σου, αν ταξίδευες θα ήθελες να πας πολύ μακριά, αν βρισκόσουν σε κάμπο με λουλούδια θα ήθελες να κάτσεις όλη τη μέρα να τα καμαρώνεις, αν αγαπούσες θα ήσουν πολύ δοτική. Φιλιά και καλή ανοιξιάτικη εβδομάδα!
england66
2 Μαΐου 2009 at 3:35 μμ
Να κάνω μια θεμελιώδη ερώτηση ως προς την απάντηση που θα δόσω στην πρωτογενή δικιά σου ερώτηση; Δέχεσαι απαντήσεις από άτομα που πάσχουν από αχρωματοψία; ¨(:
http://england66.wordpress.com/
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 7:47 πμ
@ England66 καλώς ήρθες φίλε μου. Το χρώμα της αγάπης είναι υπεράνω εικόνας, κυρίως είναι μέσα μας, από εκεί ξεκινάει κι εκεί επιστρέφει. Να σαι καλά, καλή εβδομάδα
glaykidarling
2 Μαΐου 2009 at 5:46 μμ
Οποιοδήποτε…δε ξεφτίζει…..
καλό Μήνα Βασίλη!
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 8:00 πμ
@ Γλαύκη μου, το χρώμα που δεν ξεφτίζει είναι πολύ δύσκολο να το βρεις.. Είναι πολύ σπάνιο.. Μακάρι να το βρείς και να το έχεις πάντα πάνω σου και μέσα σου… Συνήθως το χρώμα της αγάπης είναι οι στιγμές που σου προσφέρει. Οι διαφορετικές από την υπόλοιπη ζωή σου, οι ξεχωριστές. Μια ψιχάλα είναι η αγάπη. Φιλιά και καλή εβδομάδα
silia
2 Μαΐου 2009 at 9:15 μμ
Λευκό …
Η Αγάπη οφείλει να είναι … αθώα .
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 8:05 πμ
@ Silia μου, Λευκό κι εσύ όπως η φεγγαραγκαλιά.. ξέρετε κάτι παραπάνω εσείς, ή μου φαίνεται; Η απόλυτη άποψη σας και η μονολεκτική… μοιάζει σαν κατάληξη, σαν απόρροια. Η ερμηνεία της αγάπης έξω από πάθη και αμαρτίες. Βλέπεις κι εσύ την αγάπη σαν ζεστή αγκαλιά όπου θα χωθείς και θα ηρεμήσεις. Όμορφο πολύ. Σε ευχαριστώ, φιλιά πολλά και καλημέρα
marilia
3 Μαΐου 2009 at 9:34 πμ
Πολύ όμορφο και το δεύτερο βίντεο. Άουτς! …
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 8:08 πμ
@ Μαριλίτσα, να και κάποιος που σχολιάζει και τα βιντεάκια… Είναι πολύ δυνατά και εκπληκτική η μουσική του συμπατριώτη σου. Και φυσικά άουτς, πώς αλλιώς;.. Γιατι πίσω από τα χρώματα, είναι το κεντρί που μερικές φορές σε δαγκώνει άσχημα. Φιλιά και καλή εβδομάδα
fvasileiou
3 Μαΐου 2009 at 11:41 πμ
Το βιντεάκι είναι πανέμορφο. Κι ο Λουδοβίκος αγαπημένος.
Όσο για το χρώμα της αγάπης, παρά την βοήθεια που μας έδωσες, παραμένει για μένα απερινόητο και απερίγραπτο. Γι’ αυτό και εν πολλοίς ακατανόητο.
Καλό μήνα Βασίλη!
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 8:13 πμ
@ Φίλε μου Φώτη, πολύ αγαπημένος ο Λουδοβίκος και μπράβο του που μπήκε στη δισκογραφία και αγαπήθηκε έξω από την τυποποιημένη μουσική. Απερίγραπτο το χρώμα για σένα… Και για μένα δεν εχει σαφή εικόνα αλλά ξέρω ότι υπάρχει. Το κατανοώ όμως, δεν γίνεται αλλιώς παρά να είναι εκεί και να εκδηλώνεται, αλλάζοντας την συμπεριφορά, την καθημερινότητα, τη ζωή μας. Καλημέρα σου και καλή εβδομάδα
tdjm
4 Μαΐου 2009 at 9:30 πμ
Πιθανολογώ πως για τον καθένα είναι διαφορετικό το χρώμα της αγάπης.
Για μένα μόνο το χρώμα του νερού θα μπορούσε να έχει.
Καθαρό και διάφανο.
Χρώμα…… Αχρωμο!!!!
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 1:52 μμ
@ Ντίνα μου, πράγματι για τον καθένα είναι διαφορετικό το χρώμα αλλες εμπειρίες ίσως άλλες ανάγκες, αλλά και η αγάπη μια ανάγκη είναι, μια ψυχική ανάταση που όλοι τη χρειαζόμαστε για την προσωπική μας ισορροπία…
Λοιπόν από όλες τις προτάσεις η δική σου είναι πολύ κοντά στη δική μου. Καθαρό και διάφανο χρώμα σαν μια δροσοσταλιά.. σαν το χρώμα του φιλιού, σαν της λάμψης των ματιών, σαν της ζεστασιάς από μια αγκαλιά… Φιλιά πολλά καλό σου μεσημέρι
Anna
4 Μαΐου 2009 at 10:54 πμ
Το χρώμα της Ανοιξης είναι ….μμμμ, είναι το χρώμα της αγάπης και είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Για μένα είναι το μπλέ της θάλασσας με όλες τις αποχρώσεις του. Το πρώτο βιντεάκι δεν παίζει. φιλάκια πατριωτάκι!
vasilis
4 Μαΐου 2009 at 1:57 μμ
Το χρώμα της Άνοιξης είναι Άννα μου το χρώμα της αγάπης… Και το θαλασσί επίσης είναι από τα αγαπημένα μου.. μετά το πορτοκαλί βεβαίως βεβαίως που σύμφωνα με όλους τους ειδικούς είναι το χρώμα της αγάπης…. Το πρώτο βιντεάκι σε μένα παίζει.. Είναι με τις ώρες του το youtube και όλα αυτά τα ιντερνετικά… Φιλιά πολλά πατριωτάκι.. 🙂
mantinada (Μαρία Κ.)
5 Μαΐου 2009 at 6:25 μμ
Το χρώμα της αγάπης λοιπόν…
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε ζήσει. Άλλοτε χαλαρά κι άλλοτε εντονότερα, είναι από τα συναισθήματα που θέλουμε πάση θυσία να βιώνουμε.
Η αγάπη έχει το χρώμα που ο καθένας από εμάς της δίνει. Είτε μονόχρωμη, είτε πολύχρωμη, η αγάπη είναι απλά το ομορφότερο συναίσθημα που μπορούμε να ζήσουμε, γι’ αυτό και αναλώνουμε τη ζωή μας ολόκληρη στην αναζήτησή της.
Στα δικά μου μάτια η αγάπη δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο χρώμα, είναι ο «χαμαιλέοντας» των συναισθημάτων. Είναι μια αντανάκλαση του εαυτού μας μέσα από τα μάτια εκείνου που αγαπάμε.
Η αγάπη είναι ένας καθρέπτης…
Αγαπάμε εκείνον που μπορεί να μας δείξει ποιοι είμαστε, εκείνον που με ένα του βλέμμα μας κάνει να αισθανόμαστε δυνατοί, εκείνον που είναι ένα μ’ εμάς.
Μόνο που οι καθρέπτες μπορούν ακόμα και να παραμορφώσουν την εικόνα που ανακλάται πάνω τους. Γι’ αυτό και όταν βρούμε τον «καθρέπτη» εκείνον που μπορεί να μας δείξει την πραγματική μας εικόνα, αισθανόμαστε πως βρήκαμε το κομμάτι του εαυτού μας που έλειπε ως τώρα. Μας δείχνει τα πάντα, τα καλά μας και τα άσχημα, δίχως να είναι επιεικής. Κι αν αντέξουμε την όψη μας αυτή, την αλήθεια του εαυτού μας, τότε δενόμαστε για πάντα μαζί του. Διαφορετικά τον σπάμε σε χίλια κομμάτια κι απομακρυνόμαστε αναζητώντας έναν άλλο…
Καθρέπτης λοιπόν Βασίλη,
γυαλί κι ασήμι…
Να είσαι καλά,
φιλιά…
vasilis
5 Μαΐου 2009 at 9:29 μμ
@ Καθρέφτης Μαρία μου, από γυαλί και ασήμι είναι η πρότασή σου. Σε καταλαβαίω. Ωραίο σχόλιο και βαθυστόχαστο.
Το παράξενο στη ζωή είναι ότι συνήθως δεν αγαπάμε – δεν εκτιμάμε την απεικόνισή μας, το απόλυτα όμοιο. Όπως δεν βλέπουμε ποτέ τον καθρέφτη μας με αγάπη. Κι αν τον δούμε κάποια στιγμή με αγάπη με το χρόνο θα βαρεθούμε την ίδια εικόνα. Αυτό που μας ταιριάζει και μας εξιτάρει συνήθως είναι αυτό που είναι κοντά σε μας σαν χαρακτήρας αλλά βρίσκει τα στοιχεία να μας συμπληρώνει, αυτό που ταξιδεύει μαζί μας. Αυτό που αγαπάμε, μας μαγεύει, είναι αυτό που παραμορφώνει τον καθρέφτη μας και μας ζαλίζει όμορφα, μας τρελαίνει με την καλή έννοια…
Στα μάτια «του» να δεις εσένα… Ναι, αυτή είναι αγάπη… Αλλά δεν είναι καθρέφτης, είναι η αγάπη που βλέπεις και αυτή σε ανεβάζει.
Η αγάπη, μας κάνει πιο όμορφους, πιο ζωηρούς, πιο δημιουργικούς. Και τις περισσότερες φορές δεν είναι εικονικό αλλά πραγματικό το φαινόμενο.
Φιλιά Μαράκι και καλό βράδυ
freedula
5 Μαΐου 2009 at 10:24 μμ
Πάλι την έκπληξη μας κάνεις! Τι όμορφη ανάρτηση, μυρωδάτη και χρωματιστή.
Η αγάπη για μένα είναι ιερή σαν χρωματισμένη αγιογραφία. Κι άξιος της όποιος την γευτεί είναι εκείνος που μπορεί πίσω να την δώσει. Είναι το μόνο «πράγμα» που όσο δίνεις, παίρνεις γεμίζεις περισσότερο.
Καλησπέρα Βασίλη μου
vasilis
6 Μαΐου 2009 at 6:42 πμ
@ Καλημέρα freedoula μου. Είναι ιερό πράγμα πραγματικά, γιατί είναι της ψυχής, αλλά και τόσο αυθόρμητο, συγχρόνως τόσο παιδικό και άδολο.. Είναι σπουδαίο και πηγή ζωής να παίρνεις και να δίνεις αγάπη.
Πολλές φορές η αγάπη δεν μας επιστρέφεται με τον τρόπο που θα επιθυμούσαμε ή όπως την δίνουμε, αλλά αν αγαπάμε πραγματικά μπορούμε να βρεθούμε στη σκέψη του άλλου και να τον κατανοήσουμε. Η αγάπη είναι κατάθεση και όχι απαίτηση. Φιλιά να είσαι καλά
Alexis B
6 Μαΐου 2009 at 1:35 πμ
Το κόκκινο. Αυτό πού γεμίζει τα μάγουλά της.
Αυτό το ροδαλο που το βλέπεις σαν θα της πάρεις το πρώτο της φιλί
Καλημέρα
vasilis
6 Μαΐου 2009 at 6:46 πμ
@ Φίλε Αλέξη, το ροδαλό είναι το πρώτο σκίρτημα -το πρώτο φιλί που στην πορεία του χρόνου γίνεται βαθυκόκκινο… Και εκεί φεύγεις από τα όρια και τον κόσμο. Γίνεται έρωτας. Καλημέρα σου
Radio Marconi
6 Μαΐου 2009 at 7:43 πμ
Τολμώ μια βιαστική απάντηση:
Το χρώμα της αγάπης είναι διαφορετικό κάθε φορά -αναλόγως του συντρόφου.
Καλημέρα και καλό μήνα!!!
vasilis
6 Μαΐου 2009 at 10:59 πμ
@ Φίλε μου Μαρκόνι, μια άλλη άποψη έθεσες και όχι βιαστική. Είμαι σίγουρος ότι την έχεις σκεφτεί.. Το χρώμα της αγάπης διαφοροποιείται κυρίως από το είδος της, άλλο χρώμα η φιλική αγάπη, άλλο η μητρική-πατρική, άλλο η αδελφική, άλλο η πιο ερωτική. Από εκεί κι έπειτα η σχέση είναι αυτή που δημιουργεί και το συναίσθημα… Καλημέρα να είσαι καλά !
anthi
6 Μαΐου 2009 at 11:57 πμ
καλημερα.
το χρώμα της αγάπης ειναι σαν χαμαιλεων.αλλαζει αναλογα με την πορεια της καθε σχεσης .μπορει να γινει κοκκινο ,πορφυρο αλλα μπορει και γκρι ατονο.παντα ομως η αγαπη εχει χρωμα.
vasilis
6 Μαΐου 2009 at 12:49 μμ
@ Anthi καλώς ήρθες στην παρέα μας. Τη λέξη χαμαιλέων για την αγάπη την έχω ξαναδιαβάσει στα σχολια, Αυτό σημαίνει ότι έχει μεγάλη βάση αυτό που λες. Και εγω πιστεύω ότι η αγάπη και έχει αλλά και δίνει χρώμα… Ανάλογα με τις εποχές είναι κι αυτή. Να είσαι καλά, φιλιά καλό μεσημέρι.
Ερατώ
6 Μαΐου 2009 at 10:47 μμ
Τι υπέροχο τραγούδι!Τώρα τελευταία το έχω ακούσει άπειρες φορές!Και το δεύτερο βιντεάκι με την ιστοριούλα πολύ καλό.
Λοιπόν, στο θέμα μας τώρα…αν και δεν μπόρεσα να βοηθηθώ από το δεύτερο βιντεάκι, θα πω πως το χρώμα της αγάπης είναι το ουράνιο τόξο , γιατί το συναίσθημα αγάπη παίρνει διάφορες μορφές στη πορεία μιας σχέσης.
vasilis
7 Μαΐου 2009 at 7:55 πμ
@ Ερατώ μου, πραγματικά υπέροχο,ο Λουδοβίκος βρίσκει τον τρόπο να ηρεμεί και να ταξιδεύει το κοινό του. Το δεύτερο βιντεάκι απλά σε βοηθάει να συνειδητοποιήσεις ότι ο έρωτας είναι κλέφτης, έχει κεντρί, χρώμα μελί και αγγελικά φτερά. Όμως το πραγματικό του χρώμα είναι αυτό που ζωγραφίζεται στην ψυχή. Αυτό που κάνει την καρδιά να φτερουγίζει. Το ουράνιο τόξο το έχουν πει οι περισσότεροι εδώ στα σχόλια, άρα πρέπει να είναι το ισχυρότερο, το πιθανότερο χρώμα. Φιλιά και καλημέρα!
feggaroskoni
12 Μαΐου 2009 at 5:06 μμ
Ταξίδεψέ με… σ’ένα ταξίδι που κάνουν λίγοι μακρύ κι απρόσμενο
Και αυτό το βράδυ και το άλλο βράδυ και το επόμενο..
Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
Εγώ κοιτώ τα μάτια σου και ταξιδεύω!!!
Αυτό είναι το δικό μου.. χρώμα της αγάπης!!
Να΄σαι καλά φίλε μου..
vasilis
13 Μαΐου 2009 at 9:35 πμ
@ Ένα ταξίδι στα μάτια δεν μπορεί παρά να έχει έντονο χρώμα… Πολύ όμορφο. Φιλιά πολλά φεγγαρόσκονή μου
maria i.
17 Μαΐου 2009 at 11:35 μμ
καταλήξατε κάπου; διάβασα αλλά καταλαβαίνω ότι ακόμα «ανοιχτό’ παραμένει το ερώτημα. Και απαντώ, το χρώμα πέρα από τα βασικά, εκείνο που αθέατο και ανυπόστατο, μία καινούργια απόχρωση που ποτέ δεν είχαμε δει.
Το χρώμα της αγάπης κάνει όλα τα μέχρι τώρα γνωστά ναξεθωριάζουν αλλά παράδοξα τα περιλαμβάνεικαι όλα -τα προηγούμενα- αλλά είναι και απλό-οχι σύνθετο.
vasilis
17 Μαΐου 2009 at 11:59 μμ
Mαρία i μου, τελικά το χρώμα της αγάπης είναι αυτό που μας ομορφαίνει. Σύμφωνα με τη χρωματολογία είναι το πορτοκαλί. Αλλά εγω και προσωπικά θα θελα να είναι το διάφανο της βροχής, της στάλας, της αλήθειας, του νερού, του πάθους. Ο καθένας το βλέπει με τα δικά του μέτρα και οπτικές γωνιές. Πάντως κάτι που δεν ξεθωριάζει εύκολα. Σημασία δεν έχει να βρεις το χρώμα αλλά να το ψάξεις. Αυτό σημαίνει ότι ψάχνεις βαθυτερα αυτο που αγαπάς. Φιλιά καληνύχτα