Μίλα να ξεχαστώ
Όταν μια αγάπη που αργά ταξιδεύει,
μοιάσει μ΄αστέρι που ξάφνου θεριεύει
γίνεται ήλιος, γίνεται ήλιου φως
κι όταν η μύτη θα σπάει στο μολύβι,
κι όταν η ομίχλη της μέρας σε πνίγει
γίνεται νύχτα, γίνεται νύχτας φως
Ούτε ένα δάκρυ, μονάχα ένα βλέμμα
πες μου ένα λόγο, πες μου ένα ψέμα
νύχτα πριν φύγεις
μίλα να ξεχαστώ
Ούτε μια λέξη, μονάχα συγνώμη
πόρτα που κλείνει, σιωπή που πληγώνει
νύχτα πριν φύγεις
μίλα να ξεχαστώ.
Βασίλης Πουλημενάκος
Get a life 
Τελευταίος
24 Μαρτίου 2011 at 10:43 πμ
Πάρα πολύ ωραίο Βασίλη.
Είναι δικό σου;
(Συγχώρα μου την άγνοια)
Αν ναι, νομίζω ότι σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.
vasilis
24 Μαρτίου 2011 at 10:53 πμ
Καλημέρα Τελευταίε, σε ευχαριστώ για τα λόγια σου! Ναι είναι δικό μου, θα βρεις πολλά στην κατηγορία «στίχοι» . Να είσαι καλά!
Τελευταίος
24 Μαρτίου 2011 at 11:02 πμ
Πολλά μπράβο λοιπόν!
η ψυχη μου το ξερει
24 Μαρτίου 2011 at 1:08 μμ
Βασίλη μου,εκτός από τους πανέμορφους στίχους,το ποίημα έχει και μια μελωδικότητα στην ανάγνωσή του! Τουλάχιστον έτσι μου βγήκε εμένα… 🙂
Καλησπέρα σου!
vasilis
24 Μαρτίου 2011 at 6:55 μμ
Ψυχή μου, η αρμονία είναι ένας από τους στόχους μου όταν γράφω. Ετσι βγαίνει ίσως και η μελωδικότητα. Σε ευχαριστώ!
Astrofegia
24 Μαρτίου 2011 at 5:02 μμ
Είναι πραγματικά υπέροχο Βασίλη! Μπράβο σου! 🙂
vasilis
24 Μαρτίου 2011 at 6:58 μμ
Πολύ σ ευχαριστω αστροφεγγιά μου, είναι παλιός ο στίχος αλλά βρήκα τη ευκαιρία να τον αναρτήσω. Πολλά φιλιά!
marilia
24 Μαρτίου 2011 at 11:48 μμ
Μεγάλη ανάγκη και συχνή απαίτηση το «μίλα μου»…
vasilis
25 Μαρτίου 2011 at 3:29 μμ
Μαριλίτσα και η «απαίτηση» άσχημη λέξη, έτσι; Όταν όμως δεν έχει δοθεί λύση στο «μυστήριο» είναι λογικό να συμβαίνει. Είναι ανάγκη τότε να «μιλάς», ναι. Σημαντικότερη και από την «πράξη». Για πόσο; Για όσο…
ο δείμος του πολίτη
25 Μαρτίου 2011 at 11:06 πμ
Εξαιρετικό, Βασίλη. Πολύ όμορφο και τόσο συναισθηματικό.
vasilis
25 Μαρτίου 2011 at 3:33 μμ
Ευχαριστώ Δείμε..! Συναισθηματικό σιγουρα, για το ωραίο εσείς που με διαβάζετε κρίνετε.!
Αθανασία
26 Μαρτίου 2011 at 10:30 πμ
Γειάσου καλέ μου! καιρό είχες να μας γράψεις κάτι, εδώ ποίημα ή πεζό! αλλά αυτό είναι πολύ ωραίο, έχει μιά μελαχολία μέσα του που μ’αρέσει,και πολύ ωραίοι στίχοι… μπράβο….πιστέυω θα μπορούσε,να είναι πολύ ωραίο λαικό τραγούδι…πολύ όμορφο…φιλάκια….
vasilis
26 Μαρτίου 2011 at 7:23 μμ
Καλησπέρα Αθανασία μου, ναι είναι ένας μελαγχολικός στίχος και με εντυπωσιάζει που γενικά άρεσε. Πάει πολύς καιρός που το έχω γράψει, αλλά το βρήκα τώρα τελευταία στο αρχείο μου και είπα να το μοιραστώ με την παρέα. Σε ευχαριστώ..! Πολλά φιλιά!
zoyfitsa
5 Απριλίου 2011 at 7:19 μμ
Καλησπερα Βασιλη,πραγματικα υπεροχο…..ας ειναι μελαγχολικο ειναι κατι αληθινο..!!!!
Ταιριαξε τελεια με την μελαγχολικη μου διαθεση :)))
vasilis
6 Απριλίου 2011 at 6:38 πμ
Kαλημέρα zoyfitsa! όλα είναι στη ζωή και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Να είσαι καλά!
feggaroskoni
4 Μαΐου 2011 at 12:35 μμ
teleio…opws panta!!!!!
Θα ‘μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα να χτυπάς το νερό,
να χτυπάς τον αέρα….
Κόκκινα σύννεφα στον ουρανό κι εσύ γελάς…
vasilis
5 Μαΐου 2011 at 1:25 μμ
Είσαι πολύ γλυκειά ! πανέμορφοι οι στίχοι! Σε ευχαριστώ!