Η τελευταία παράσταση
(Δύο πρόσωπα: Μονόλογος με αφηγητή)
(Αφηγητής): Έγειρε το κεφάλι για να κάνει την υπόκλιση και τα μάτια της εξαφανίστηκαν από το χώρο. Ταξίδεψαν στο λευκό των υδρατμών, στα αδειάσματα της κούρασης, στα χαλάσματα των χρόνων, στα φαντάσματα της παράστασης. Άγγιξαν τα λουστρίνια της. Χάιδεψαν τη σουβλερή μύτη τους. Το σανίδι κάτω μετά.
Το χειροκρότημα ήταν ατέλειωτο. Τόσο πολύ που δύσκολα βρήκε το κουράγιο να σηκώσει πάλι το κεφάλι. Πριν, μια σταγόνα κύλησε στο γυμνό της μπούστο. Έτρεξε η στάλα βιαστική και χώθηκε βαθιά στο μωβ φόρεμα, κατέβηκε στον αφαλό, έγινε μικρή λίμνη και απορροφήθηκε στο δέρμα.
Ιδρώτας. Για την παράσταση…
Πάθος. Για το θέατρο…
Δάκρυ…
Ύστερα γύρισε και κοίταξε δειλά στο βάθος δεξιά. Στο βάθος πουθενά. Εκεί που την περίμενε πάντα. Εκεί που τον περίμενε πάντα. Κάθε Παρασκευή.
(ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ): Η πρώτη μας επαφή ήταν πριν πέντε μήνες, στην πρεμιέρα. Με το λαμέ του κουστούμι και την πίπα στο τσιγάρο έμοιαζε με γκόμενο αριστοκράτη που την ψάχνει στα θέατρα -θέατρο το λέμε το δικό μας, μεταξύ μας καμπαρομπουάτ είναι – μπας και χτυπήσει καμιά διανοούμενη μικρή να την πηδήξει ή καμιά κονομημένη γριά να τη μαδήσει. Στο βάθος δεξιά. Μου έκλεισε το μάτι. Ο ηλίθιος. Μα τι μαλάκας Θεέ μου. Πόσο πίσω είναι. Κι εγώ πηδιέμαι στο σανίδι να τον ευχαριστήσω…
Όπως κι όλους βέβαια. Τελικά τι είμαι; Μια θεατρίνα που διασκεδάζει τον κόσμο; Ή μια του κερατά που ευχαριστεί τον οποιονδήποτε. Ρε σεις, ναι αυτό είμαι. Ρίξτε κάνα φράγκο να σας παίξω ότι θέλετε. Ότι γουστάρει η ψυχή σας να σας παίξω. Ναι, ρε …τσόγλανοι. Αλλά κάντε με να αισθανθώ γυναίκα. Πώς είμαι έστω άνθρωπος ρε γαμώτο. Ας το διάολο πια με το δήθεν.
Παράτησα το σπίτι στο χωριό για το μαράζι μου στο θέατρο. Κι έχω ρε μαλάκα, εκεί αφημένη τη μάνα μου κι ένα γαμάτο σπίτι φτιαγμένο. Με κήπους, με γκαράζ για το αμάξι που θα ‘παιρνα, για τον άντρα που θα ‘παιρνα, για τα φράγκα που θα ‘παιρνα. Θα δούλευα τα πρωινά και τα απογεύματα θα το γέμιζα κουτσούβελα να το γεμίζουν κι αυτά με τη σειρά τους γέλια και κλάματα, να το καταστρέφουν κι εγώ να το ξαναφτιάχνω. Με τον πρίγκιπα πλάι. Και τα βράδια.
Και τώρα να τι έχω. Τα λουστρίνια. Ένα σανίδι από κάτω. Κι έναν γυφτογκόμενο που πιστεύει ότι επειδή μου έκλεισε το μάτι κάτι έκανε.
Στο διάλειμμα βρήκα στο καμαρίνι μια ανθοδέσμη με κάποια από τα λουλούδια που θα είχα στον κήπο, αν είχα, αν… Το καρτελάκι: «στο βάθος δεξιά». Για λίγο τρόμαξα και γύρισα. Όμως όχι. Πρέπει να ήταν εκείνος. Ο τύπος με το θέμα στο μάτι. Στο άλλο μισό της παράστασης δεν ήταν.
Μετά, τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Ήταν η υπερένταση από την πρεμιέρα ίσως. Ίσως κι αυτός. Σκέφτηκα ως εξής. Το μόνιμο ερωτικό αίτημά μου όλο αυτό το διάστημα που διαολογυρίζω στο θέατρο, είναι να βρω κάποιον που θα θέλει εμένα. Δηλαδή την Κατερίνα. Όχι την κοπέλα της παράστασης, όχι … όχι το χειροκρότημα που πάει σε εκείνη και αύριο θα πάει σε άλλη. Εγώ δεν θέλω το ευκαιριακό χειροκρότημα, το κράτημα θέλω στα χέρια, έναν στο πλευρό μου. Έστω για λίγο κάθε φορά. Να του γεμίζω όμως τότε τα βράδια και να μου αδειάζει τα πάθη. Να με παίρνει και να τον φέρνω πέρα δώθε. Ζητάω πολλά; Έναν δικό μου θέλω ρε! Που να γουστάρει εμένα. Το Κατερινάκι…
Κάθε Παρασκευή ήταν εκεί. Δεν μου έκλεινε πια το μάτι. Μόνο χαμογελούσε όταν τον κοιτούσα. Αλλά τα λουλούδια- λουλούδια -«στο βάθος δεξιά»- σε κάθε διάλειμμα. Και μετά το διάλειμμα, καπνός. Μαζί μία μία και οι άμυνες και οι ελπίδες μου. Γιατί όχι τελικά; Τι κακό έχει ένα κλείσιμο του ματιού; Θα το πεις παλιομοδίτικο, αλλά….. Ο άνθρωπος θέλει να είναι σαφής. Όχι σούξου-μούξου. Σου λέει καθαρά. Σου δείχνω ότι σε γουστάρω κυρία μου. Κάνε το κουμάντο σου λοιπόν, τώρα το ΄θελες πρόστυχο το ‘θελες ευγενικό, αυτός είμαι και στην τελική εγώ σε γουστάρω. Εσένα, την κορμάρα σου, την ψυχή σου ίσως όχι, αλλά εσένα σίγουρα. Κάτι που θα παίζει κάθε Παρασκευή όμως; Κάθε Παρασκευή.
Μετά από τρεις -τέσσερις τέτοιες Παρασκευές τον αποζητούσα σαν τη χήρα στο κρεβάτι. Λες και τον είχα πάρει και ζήταγα το καπάκι. Κι εγώ το μόνο που είχα πάρει ήταν τα λουλουδικά του διπλανού ανθοπώλη, μερικά χαμόγελα και ένα κλείσιμο του ματιού- που μετά έμοιαζαν με αγκαλιά. Τον κοίταξα κάποια στιγμή σαν τα σκυλάκια που κοιτάνε απορημένα τα αφεντικά τους όταν είναι η ώρα να τα βγάλουν βόλτα. Έλα αγόρι μου, τι φοβάσαι. Έλα στο διάλειμμα -με τα άνθη τα ανοιξιάτικα μαζί- να μου πεις τι θέλεις, τι αισθάνεσαι για μένα βρε αδελφέ, τι γουστάρεις πια. Αφού το βλέπω ότι…
Ή κάνω λάθος πάλι.. λάθος έκανα; Άλλος ένας χαρούμενος θεατής; Άλλο ένα χειροκρότημα της παράστασης; Ένας ακόμα θαυμασμός για μια ερμηνεία;
…….
Ας είναι…εγώ… εγώ…
…φίλε μου, ευτυχισμένε θεατή, ιδεατέ μου γκόμενε, για σένα μόνο, απόψε στην τελευταία παράσταση, εγώ θα παίξω για πάρτη σου. Γιατί; Επειδή όλο αυτό το διάστημα μου χάρισες το «κάτι» και την ελπίδα, επειδή ξύπνησες το διαολάκι μέσα μου. Θα γελάσω για σένα φίλε, θα δακρύσω, θα γλεντήσω για σένα. Κι εσύ από το “βάθος δεξιά”, θα κοιτάς. Σα να κάνω στριπτίζ στα πόδια σου θα είναι. Και το άρωμά μου θα ναι το άλλο που έχω φυλάξει για σένα, για σαν εσένα. Παίξε μουσική. Tango.
Σε θέλω όπως πρέπει
σαν φλόγα να έρθεις
σε θέλω στο σώμα
σαν σπίρτο να μπεις
σε θέλω, στο θέλω που δεν θέλει πρέπει
σε θέλω, δεν θέλω αγάπη,
μην πεις…
(ΑΦΗΓΗΤΗΣ): Ύστερα γύρισε και κοίταξε δειλά στο βάθος δεξιά. Στο βάθος πουθενά. Εκεί που την περίμενε πάντα. Εκεί που τον περίμενε πάντα. Κάθε Παρασκευή. Εκεί που τώρα η θέση άδειασε.
Δάκρυ…
Πάθος. Για το θέατρο…
Ιδρώτας. Για την παράσταση…
Το χειροκρότημα ήταν ατέλειωτο. Τόσο πολύ που βρήκε το κουράγιο και σήκωσε πάλι το κεφάλι. Πριν, μια σταγόνα κύλησε στο γυμνό της μπούστο. Έτρεξε βιαστική η στάλα και χώθηκε βαθιά στο μωβ φόρεμα, κατέβηκε στον αφαλό, έγινε μικρή λίμνη και απορροφήθηκε στο δέρμα.
Έγειρε το κεφάλι για να κάνει την υπόκλιση και τα μάτια της εξαφανίστηκαν από το χώρο. Ταξίδεψαν στη λεύκανση των υδρατμών, στα αδειάσματα της κούρασης, στα χαλάσματα των χρόνων, στα φαντάσματα της παράστασης. Άγγιξαν τα λουστρίνια της. Χάιδεψαν τη σουβλερή μύτη τους. Το σανίδι κάτω μετά.
σε θέλω, δεν θέλω αγάπη,
μην πεις…
…..
Βασίλης Πουλημενάκος
*φωτο -σκηνικά Θεατρική παράσταση ’ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ’ ΑΦΤΙΑ’ στο θέατρο Μουσούρη
Get a life 