για μένα
Βασίλης Πουλημενάκος
Είμαι: Πολ. Μηχανικός (Τ.Ε.)
e-mail: vasilis67@gmail.com
Γεννήθηκα: 24/5/1967, έχω ιδιαίτερη πατρίδα το Γύθειο
Ζώδιο: Δίδυμος
Οικ. κατάσταση: Παντρεμένος
Ενδιαφέροντα: Διάβασμα, γράψιμο, μουσική, τέχνες, αστρονομία, γεωγραφία, γλώσσες, αθλητικά, πολιτική, επικοινωνία
Ακούω: Χατζηδάκι, Σπανουδάκη, Ρεμπούτσικα, Θαλασσινό, Πλιάτσικα, Ρέμο, Καζούλη, Αλεξίου, Χατζή, Τερζή, Queen, Leonard Cohen.
Τραγούδι: Στα λιμάνια ανάψανε φωτιές
Get a life 
vasilis
27 Ιουλίου 2007 at 9:47 πμ
Μαρία μου, κάνεις και ποδαρικό στο ¨προφίλ¨ μου. Το τραγούδι με έχει κερδίσει. Χαίρομαι που έχουμε κοινά ακούσματα.
μαρια νικολαου
27 Ιουλίου 2007 at 9:20 πμ
Αυτο το τραγουδι ειναι απο τα πολυ αγαπημένα μου..
Καθε φορα που το ακουγα και το τραγουδουσα έκλαιγα.. Η αληθεια ειναι πως εχω καιρό να το τραγουδήσω ξανά..
vasilis
22 Σεπτεμβρίου 2007 at 6:12 μμ
Να σαι καλά Αννούλα. Είδες πόσα κοινά μπορείς να βρεις μαζεμένα; Έτσι είναι και η ζωή. Καλή συνέχεια και στη δική σου ζωή 🙂
Anna
22 Σεπτεμβρίου 2007 at 6:07 μμ
Δίδυμος! Το ίδιο και εγώ! Και στη ζωή και στο ζώδιο! 1 Ιουνίου!
Τι να πω για την Πολίτικη Κουζίνα… Η καλύτερη ταινία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου! Το σαουντρακ το εχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές και στη δουλειά μου… Καλή συνέχεια διδυμάκι.
Μαρια Νικολαου
23 Σεπτεμβρίου 2007 at 11:56 μμ
Λατρεμένο τραγουδι και με ιδιαιτερες αναμνήσεις..
vasilis
24 Σεπτεμβρίου 2007 at 12:48 πμ
Μαράκι μου και με μένα το ίδιο συμβαίνει..
aristofanis
2 Οκτωβρίου 2007 at 6:05 πμ
Εντυπωσιακά κοινά ενδιαφέροντα και γούστα. Την Πολίτικη Κουζίνα την έχω δει πάνω απο 10 φορές, την έχω προβάλει σε κινηματογράφους στο εξωτερικό (όπου σπουδάζω), την έχω μεταφράσει ολόκληρη προφορικά (με pause/play) σε φίλους μου μη-Έλληνες (συμπεριλαμβανομένων και Τούρκων) και έχω μάθει όλες τις ατάκες απ’ έξω. Κι όμως, όταν την βλέπω ΠΑΝΤΑ δακρύζω στην ίδια σκηνή. Στον αποχωρισμό Φάνη-παππού στο τρένο. Πάντα. «Φοβάμαι τους ανθρώπους που φορούν στολές, αστυνόμους, πυροσβέστες… Όμως πιο πολύ φοβάμαι τους τελωνιακούς. Την μέρα εκείνη οι τελωνιακοί σημάδευαν τη ζωή μας με μια κιμωλία (…) Όμως η Ελλάδα δεν ήταν όπως την είχαμε στο μυαλό μας. Γιατί οι Τούρκοι μας έδιωξαν σαν Έλληνες, και οι Έλληνες… μας δέχτηκαν σαν Τούρκους»
vasilis
2 Οκτωβρίου 2007 at 3:59 μμ
Φίλε μου αριστοφάνη, καλώς ήρθες. Και χαίρομαι που ταιριάζουν τα γούστα μας. Εμένα με συγκίνησε όλη η ταινία αλλά οι στιγμές του αποχωρισμού στο τρένο ήταν κορυφαίες. Για μένα είναι ότι καλύτερο έχει γυριστεί σε ελληνική ταινία. Και η μουσική της Ρεμπούτσικα το κάτι άλλο. Εχω γράψει και ένα ποστ για την ταινία το «Tamam». Aν θέλεις δες το. Να είσαι καλά 🙂
marjá
5 Νοεμβρίου 2007 at 11:51 πμ
Με αρέσει πολύ η αλλαγή που έκανες στο skin!
Καλημέρες!!!!
vasilis
5 Νοεμβρίου 2007 at 4:48 μμ
Καλημέρα Μαρία σε ευχαριστώ γλυκειά μου. Και μένα μου άρεσε το Μarja που έχεις στο νικ.. Φιλιά 😉
thalassinimatia
6 Νοεμβρίου 2007 at 6:24 μμ
«Le poème est dédié»
σημαίνει το ποίημα είναι αφιερωμένο.
Γαλλικά δεν θέλατε να μάθετε;;
υγ. είχε σχεδόν ετοιμαστεί και πεζό αλλά το κρτάμε προς εμπλουτισμόν προκειμένου να αναρτηθεί ως δώρο στις 24/5 😉
vasilis
6 Νοεμβρίου 2007 at 6:34 μμ
Κατάλαβα ότι ήταν «επηρεασμένο». Το «ευχαριστώ» είναι μάλλον λίγο. Θέλουμε να μάθουμε Γαλλικά και ήδη μαθαίνουμε. Από την πιο γλυκειά δασκάλα. Φιλιά 😉
palavos
16 Νοεμβρίου 2007 at 7:21 μμ
Χαίρομαι που βρίσκω ακόμη έναν να απεχθάνεται και να χαίρεται τα ίδια πράγματα… Ξέρεις Βασίλη σπανίζουμε…
Όσον αφορά το τραγούδι και δικό μου αγαπημένο από τα λίγα…
Keep walking…
vasilis
16 Νοεμβρίου 2007 at 7:39 μμ
Να σαι καλά PALAVE και καλώς ώρισες. Χαίρομαι που έχουμε παρόμοια χαρακτηριστικά. Τα λέμε 😉
Βιργινία
16 Νοεμβρίου 2007 at 8:08 μμ
Και συ διδυμάκι; Τα γεννέθλια μας είναι λίγότερο απο βδομάδα κοντά 🙂
vasilis
16 Νοεμβρίου 2007 at 8:44 μμ
Να ΄μαστε καλά ως τότε Βιργινία μου να τα γιορτάσουμε μαζί 😉
Βιργινία
16 Νοεμβρίου 2007 at 10:53 μμ
Υγεία πρώτα απο ολα…βέβαια πιο κοντά είναι οι γιορτές μου,παρά τα γεννέθλια..χιχιχι
vasilis
16 Νοεμβρίου 2007 at 11:24 μμ
Οι γιορτή σου Βιργινίτσα είναι στις 21-11 αν έχω …ενημερωθεί καλά και είναι και το πραγματικό σου όνομα δηλαδή. Τώρα όπου να ‘ναι. Ετοίμασε το πάρτυ… 😉
thalassathlimmeni
16 Νοεμβρίου 2007 at 11:44 μμ
Χαιρω πολυ Βασιλη που σε γνωριζω καλυτερα…
παρεπιπτοντως τελεια επιλογη τραγουδιου….
vasilis
16 Νοεμβρίου 2007 at 11:53 μμ
Κι εγώ χαίρομαι καλή μου θάλασσα. Σε ευχαριστώ
Βιργινία
16 Νοεμβρίου 2007 at 11:54 μμ
Οχι,δεν είναι τότε..σαν Βαρβάρα γιορτάζω 4-12 και σαν Βιργινία 25-3
vasilis
17 Νοεμβρίου 2007 at 12:11 πμ
Θα τον απολύσω το ρουφιάνο μου στο εορτολόγιο του google.ig. 😉 Αφού έχεις δυο γιορτές ακόμα καλύτερα . Και η μια της Βαρβάρας κοντοζυγώνει
Βιργινία
17 Νοεμβρίου 2007 at 3:24 μμ
Να τον απολύσεις 😛
vasilis
17 Νοεμβρίου 2007 at 5:17 μμ
Θα πάρει πόδι, δεν το συζητάω 😉
astropeleki
24 Νοεμβρίου 2007 at 1:29 μμ
Καλώς σε βρίσκω και στο δικό σου μπλογκ!
vasilis
24 Νοεμβρίου 2007 at 1:40 μμ
Καλώς ήρθες αστροπελέκι. Τι να σε κεράσω; Έχω φρεσκοστιμμένο χυμό πορτοκαλιού.
manitaritoubounou
25 Νοεμβρίου 2007 at 12:12 πμ
Πολύ όμορφο στέκι… Θα περνάω για φρέσκους χυνούς πορτοκαλιού…
vasilis
25 Νοεμβρίου 2007 at 12:23 πμ
Να περνάς να τα λέμε στο «στέκι» μανιτάρι του βουνού
ΜΕΣΣΟΥΑ
9 Δεκεμβρίου 2007 at 11:06 μμ
Πάντα χαίρομαι όταν ανακαλύπτω ανθρώπους όπως εσένα, με το δικό σου χάρισμα. Είναι ωραίο να ξεφεύγεις μέσα από τις ιστορίες αληθινές ή οχι. Θα περνάω συχνα, καλή συνέχεια.
vasilis
9 Δεκεμβρίου 2007 at 11:13 μμ
Καλώς ώρισες και να περνάς ΜΕΣΣΟΥΑ να τα λέμε. Σ’ ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Ακριβώς αυτό κάνω με το γράψιμο. Ξεφεύγω.
Κατερίνα Καριζώνη
17 Φεβρουαρίου 2008 at 6:03 μμ
Γεια σου Βασίλη, είσαι κι εσύ μανιατάκι , όπως κι εγώ .Πολύ χαίρομαι .Εγώ είμαι από την Χαριά , ένα χωρίο δίπλα στην Αρεόπολη . Δηλαδή ο πατέρας μου.Εγώ γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη .Αλλά μέσα μου νιώθω μανιάτισσα .Σήμερα έχω ένα post για τους πειρατές προγόνους μας .Ρίξτο μια ματιά.Και βέβαια το βιβλίο μου το μεγάλο Αλγέρι είναι για την οικογενειακή μας βεντέτα στη Μάνη εξαιτίας της οποίας βρεθήκαμε στην Βόρεια Ελλάδα
vasilis
17 Φεβρουαρίου 2008 at 6:26 μμ
@ Κατερίνα Καριζώνη καλησπέρα. Είναι μεγάλη τιμή για μένα που με επισκέπτεσαι στο μπλογκ μου και σαν η Κατερίνα Καριζώνη η συγγραφέας και σαν η Κατερίνα η μανιάτισσα.
Το Μεγάλο Αλγέρι είναι το βιβλίο που διαβαζω αυτή την εποχή και φυσικά έχω ενθουσιαστεί και με τους ήρωες σου τον Τζανέτο και την Όλγα. Δεν ήξερα όμως ότι είναι από προσωπικά βιώματα και αυτό κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ανάγνωση. Εγώ είμαι από το Γύθειο ενώ η καταγωγή του πατέρα μου από το Σκαμνάκι λίγο πιο μέσα. Δεν έχω γεννηθεί εκεί αλλά κάθε καλοκαίρι από παιδί κατεβαίνω και παίρνω ανάσα μανιάτικη. Πρέπει να σου πω ότι παρά το γεγονός ότι αναφέρεσαι σε μια εποχή 100 χρόνια πριν μου φαίνονται πολύ οικεία όλα αυτά που γράφεις, οι σπηλιές, τα ψαρέματα, το Λιμένι που είναι το αγαπημένο μου μέρος, αλλά φυσικά και η σκληρότητα του τοπίου και των ανθρώπων. Θα διαβάσω το νέο σου ποστ με ενδιαφέρον και θα «ξαναδιαβάσω» το βιβλίο σου με άλλη ματιά. Θα τα λέμε συχνά.
ΒΑΣΙΛΗΣ
5 Αυγούστου 2008 at 7:18 μμ
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΒΑΣΙΛΗ.ΕΙΜΑΙ ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΣΟΥ.ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΠΠΟΥΛΑ ΕΝΑ ΧΩΡΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΛΙΜΕΝΑ.ΕΣΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟ ΓΥΘΕΙΟ;ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΕΓΩ ΚΑΤΕΒΑΙΝΩ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ.TO MAIL ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ vassilisman1982@yahoo.gr
vasilis
6 Αυγούστου 2008 at 7:21 πμ
@ Καλημέρα Βασίλη. Χαίρομαι που σε συναντώ στο μπλογκ. Πηγαίνω κάθε χρόνο στο Γύθειο. Φέτος θα αργήσω λίγο, την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου με βλέπω εκεί. Να είσαι καλά και καλό καλοκαίρι.
thelastoftheromantics
9 Αυγούστου 2008 at 12:16 μμ
Γεια σου, Βασίλη. Μου αρέσει πολύ το τραγούδι που έχεις εκεί, πολύ συγκινητικό πράγματι. Κάθε φορά που το ακούω μου παίρνει μακριά την ένταση και με γεμίζει ηρεμία. Όσο για την Πολίτικη Κουζίνα, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει γενικώς.
Χαίρομαι που ανακαλύπτω την καλλιτεχνική φύση σου, η οποία ομολογώ είναι του γούστου μου. Κρατάει καλά τις ισορροπίες με το τεχνικό σου επάγγελμα. Μπράβο, συνέχισε έτσι.
vasilis
12 Αυγούστου 2008 at 10:08 πμ
@ Kαλημέρα σου ..romantics και να είσαι καλά. Κι εγω κάπως έτσι είμαι με αυτό το τραγούδι και την ταινία. Χαίρομαι που έγινε μια πολύ καλή ταινία ελληνικής παραγωγής σε δύσκολη εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο. Σε ευχαριστώ και για τα καλά σου λόγια… Πολλά φιλιά 🙂
monaxikoasteri
27 Νοεμβρίου 2008 at 5:37 μμ
χαίρω πολύ για την γνωριμία Βασίλη…! 🙂
vasilis
27 Νοεμβρίου 2008 at 10:05 μμ
@ Κι εγω χαίρομαι που γνωριστήκαμε μοναχικό αστέρι. Μέσα στα μπλογκς πολλές φορές γνωρίζεις κόσμο με παρόμοια σκέψη και συναισθηματισμό και αυτό είναι εντυπωσιακό. Καλό σου βράδυ
KallinaKi
23 Ιανουαρίου 2009 at 5:26 μμ
οχι ρε συ Βασίλη…σε πέτυχα τυχαία σε σχόλιο στη Νιόβη και μπήκα στο μπλόγκ σου….Που να το φανταστώ ότι έχει και άλλα πορτοκάλια ο μπαξές!!! Θα το έκανα μανταρίνι….
Τώρα είναι αργα…..Πειράζει;…δεν πειράζει…
vasilis
24 Ιανουαρίου 2009 at 1:15 πμ
@ Kallinaki, καλώς την πορτοκαλίνα.. δεν πειράζει που είσαι κι εσύ πορτοκάλι.. Έτσι θα βελτιώσουμε την παραγωγή.. χεχε! Εγω σε κάθε ένα καινούργιο επισκέτη κερνάω φρεσκοστιμένο πορτοκαλοχυμό και πορτοκαλόπιτα, (έχουμε και συνταγη από τις καλές) μετά ξέρει τα κατατόπια και κερνιέται μόνος του. Καλώς ήρθες λοιπόν
Geisa
20 Απριλίου 2009 at 7:16 μμ
Γειά σου Βασίλη καλώς σε βρήκα ξέρεις εγώ τα πορτοκάλια τα πουλάω με το κιλό και είναι και κρητικά φιλάκια όλα τέλεια τα μελέτησα όλα τα λέμε παντα τέτοια να πρωτεύεις Geisa
vasilis
20 Απριλίου 2009 at 9:13 μμ
@ Καλώς ήρθες Geisa…Επεσες σε εποχή που τα πορτοκάλια μας είναι αρκετά ζουμερά, ελπίζω να μη με πουλήσεις κι εμένα μαζί με τα άλλα 🙂 … Κερνάμε ένα ποτήρι χυμό και γλυκειά πορτοκαλόπιτα, Αφου σου άρεσαν όσα πορτοκάλια διάβασες, μείνε στην παρέα. Φιλιά πολλά καλό σου βράδυ
despinna
28 Απριλίου 2009 at 5:19 μμ
Καλησπέρα.
τυχαία περιπλανηθηκα σε αυτό το blog….και άρχισα να ταξιδεύω, να ταξιδεύω. Τηλέφωνα χτυπούσαν, κόσμος περνούσε στο γραφείο, εγώ ταξίδευα…ένα με τις λέξεις, τις εικόνες, τους στίχους, τα χρώματα, τις μουσικές..
αγγιξα κομμάτια του εαυτού μου μέσα εδώ…ψηλάφισα αισθησεις, διαδρομές.
Τα λόγια είναι λίγα.
Γράφεις υπέροχα. Με την ψυχη, και με το σώμα ακόμα κάποιες φορές. Αυτό ένιωσα….
Ευχαριστώ.
vasilis
28 Απριλίου 2009 at 7:49 μμ
@ Καλησπέρα Δέσποινα. Καλώς ήρθες. Από τα πιο αυθόρμητα και γλυκά σχόλια που είχα. Σε κάτι τέτοια είναι δύσκολο να απαντήσω, με συγκινείς, εγώ ευχαριστώ. Μακάρι να βρείς εδώ τις πιο όμορφες από τις διαδρομές της ψυχής σου. Φιλιά πολλά και καλό βράδυ 🙂
Πάρις
28 Ιουλίου 2009 at 3:35 μμ
Στην Λευκωσία του 1967 τα μαιευτήρια μετριούνταν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Επειδή συμβαίνει να έχω γεννηθεί στη Λευκωσία στις …24/5/1967 (!) θα ήταν πολύ πιθανό, τα χέρια που μας πρωτο-άγγιξαν σε τούτο τον κόσμο, να ήταν τα ίδια, με διαφορά ολίγων λεπτών. Κλινική δρ.Ταλιαδώρου, ήταν, στις 19:30 ημέρα Τετάρτη.
Πολλές οι συμπτώσεις, αν σκεφθεί κανείς ότι και εγώ διαμένω μόνιμα Ελλάδα.
Α, ναι: Είμαι και εγώ Μηχανικός. Μηχανολόγος Μηχανικός.
Καλό ε?
ΥΓ. Πολύ ωραίο blog. Συνέχισε.
vasilis
28 Ιουλίου 2009 at 9:24 μμ
Nα σαι καλά φίλε Πάρη που πέρασες… Εγώ μάλλον γεννηθηκα σε δημόσιο μαιευτήριο στη Λευκωσία τότε..Και το νοσοκομείο αυτό βρέθηκε μετά ακριβώς πάνω στην πράσινη γραμμή.Γεννήθηκα πρωι στις 7 απ ότι ξέρω.. Όταν ξαναπήγα το 1977 ήμουν 10 χρονών και το είδα… η μια του πλευρά είχε ακόμα σημάδια από τις σφαίρες. Αλλά η σύμπτωση και με το επάγγελμα είναι μεγάλη..Αισθάνομαι μισός Κύπριος λόγω της γέννησης εκεί και της διαμονής μετά παρότι είμαι από γονείς Ελλαδίτες.. Θέλω κάποια στιγμή να ξαναπάω, έμενα τη δεύτερη φορά σε ενα χωριό Κλήρου το έλεγαν αλλά και στη Λευκωσία στην περιοχή της Ακρόπολης.. τελείωσα το δημοτικό μάλιστα εκεί. Πιστευω να τα ξέρεις τα μέρη..
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια… Να τα λέμε συχνά, καλό καλοκαίρι!
ΜΑΡΙΑ
20 Οκτωβρίου 2009 at 11:53 πμ
Διαβαζω πολυ καιρο τωρα τη σελιδα σου και απλα ηθελα να ξερεις πως εδω μεσα εχω βρει απαγκειο.Καθε σκληρη καθημερινοτητα αγνοειται προσωρινα οταν κοιτω τις γραφες σου.Νασαι παντα καλα.
vasilis
20 Οκτωβρίου 2009 at 12:55 μμ
Μαρία μου, καλώς ήρθες, έχεις και το αγαπημένο μου όνομα, αν και απ ότι καταλαβαίνω είσαι φίλη από καιρό! Χαίρομαι που είναι πολύτιμες κάποιες λέξεις μου. Αυτος που λες είναι ο στόχος. Φιλιά πολλά, σε ευχαριστώ, να είσαι κι εσύ καλά!
Νένα
6 Ιανουαρίου 2010 at 5:12 μμ
Πρώτη φορά μπήκα στο site σου είμαι πολύ ευτυχής όταν συναντώ ανθρώπους με την δική σου κουλτούρα.να είσαι πάντα έτσι!!!
vasilis
6 Ιανουαρίου 2010 at 9:31 μμ
Kαλώς ήρθες Νένα και καλή χρονιά! Θα χαρώ πολύ να διαβάσεις ό,τι σου αρέσει και να με σχολιάσεις κι εκεί.!
skinovasies
7 Νοεμβρίου 2012 at 10:11 μμ
Καλησπέρα,
Σας προτείνουμε να δείτε τη δουλειά μας στο
http://theatreviewer.blogspot.gr/
Ένα ιστολόγιο που δημιούργησαν θεατρολόγοι, απόφοιτοι του τμήματος θεάτρου,
της σχολής καλών τεχνών του Α.Π.Θ.
Κριτική θεάτρου, κείμενα για τη λογοτεχνία και το θέατρο,
βιβλιοπαρουσιάσεις, άρθρα για έργα και συγγραφείς, προτάσεις για θεατρικές εξόδους.
Η συντακτική ομάδα του theatreviewer.
Ele Mav
2 Σεπτεμβρίου 2015 at 5:10 μμ
Βασίλη με έπληξη και μεγάλο ενδιαφέρον σε «ξαναβρίσκω».
Είμαι η Ελίνα (η κόρη του Ηρακλή) από τη Θεσσαλονίκη….
Δεν ξέρω πως να σου δώσω περισσότερα στοιχεία και με συγχωρείς που κάνω μικρή κατάχρηση του blog σου, αλλά ήταν μεγάλη η έκπληξη μου.
vasilis
2 Σεπτεμβρίου 2015 at 6:16 μμ
Σε ευχαριστώ Ελίνα ! Φυσικά και σε θυμαμαι και έχω ήδη την εικόνα σου στο μυαλό μου, από τον καιρό μάλιστα που ήσουν μικρή! 🙂 Εχω μεηλ vasilis67@gmail. com γραψε μου εκεί.! Θα τα πουμε!