Σε χρόνο ενεστώτα

Σε χρόνο ενεστώτα

Εκεί βαθιά αυτή η βραδιά
ποτέ δεν ξημερώνει
Ποια χάρη σ’ έφερε στη γη;
Ποια μοίρα σε ορίζει;
Σαν το κρασί σαν το γλυκό
φιλί που δεν παλιώνει
Πόσοι αιώνες μια στιγμή;
Πού φτάνει το ταξίδι;
–
Πες όμορφή μου και γι αυτά
που λείπουν οι ανάσες
Για κείνα που αντέχουνε
και όσα ξεχειλίζουν
Σαν θάλασσες ελεύθερες
στο φώλιασμα των βράχων
Σαν νότες που σμιλεύονται
στις άκρες των δαχτύλων
–
Μια αγκαλιά χώμα νερό
και άρωμα δικό σου
Κάνε στα χέρια σου πηλό
και πλάσε με σαν πρώτα
Πες μου κρυφά το αίνιγμα
να βρω να τ’ απαντήσω
Δυο λέξεις, πρώτο πρόσωπο,
σε χρόνο ενεστώτα..

Βασίλης Πουλημενάκος
Painting: The train station VII, Fabian Perez