Τα ίχνη της τρέλας

Το ξέρεις, δεν είναι το κρύο του φετινού Φλεβάρη

που αναζητά το καυτό.

 

Το ξέρεις, δεν είναι οι νύχτες οι πλάνες

που τους πόθους ανασύρoυν.

Δεν είμαστε καν εμείς.Μην το ψάχνεις.

–

Κορμιά άδεια από νου, ζώα, τέρατα θαλάσσια

που καταπίνονται μοιάζουνεκείνα

σαν μια περιπέτεια πάνω στα κύματα και στους βυθούς

χωρίς λογική,

χωρίς αύριο.

Εμείς μείναμε σκιές υγρές γυμνές σκέτες δίπλα τους.

Κι από εκείνα

η στιγμή μονάχα φαίνεται που περνά

και φλέγεται.

–

Το ξέρεις δεν είναι οι νύχτες,

δεν είναι το κρύο του φετινού Φλεβάρη.

Στα χείλη και στο λάρυγγα,

μέσα από το τρυφερό λακκάκι σου

θα τριγυρίζουν το πρωί τα ίχνη της τρέλας,

να θυμίζουν τη σκιά μου.

Και συ θα ψάχνεις

να με πιεις, να με πνίξεις, να με σβήσεις

σ’ ένα ποτήρι

μάταια

(στην Υβόννη)

Βασίλης Πουλημενάκος

(painting «The Kiss» by Gustav Klimt)