update
«…Η μπόλια της είχε πέσει και τα χάλκινα μαλλιά της απλώνονταν στους ώμους της σαν ζωντανή φωτιά. Του έδωσε το χέρι της για να σηκωθεί κι ένα άρωμα από τριαντάφυλλα τον συνεπήρε. Μοσχοβολούσε ολόκληρη κι έδειχνε εντελώς ατάραχη. Τον ευχαρίστησε με μια σιγανή ευχάριστη φωνή κι όπως την κοίταξε, χάθηκε σε μια σμαραγδένια θάλασσα και δεν ήθελε πια, μήτε μπορούσε να σωθεί από κείνα τα μάτια…»
Σκέψου ότι δεν είσαι στο 2008 αλλά πολύ πιο παλιά στο 1550. Ότι φοράς φανταχτερά μακριά μεταξωτά φουστάνια με ζωηρά χρώματα και λαμπερά κοσμήματα με περίτεχνα δεσίματα αν είσαι κυρία και επίσης παράξενα πουκάμισα, μπέρτες, μπότες και παντελόνια αν είσαι κύριος. Ξέρεις καλά ότι η πιο ρομαντική περίοδος ήταν η αναγεννησιακή και μπορεί να μου έλεγες ότι θα ήθελες να ζήσεις και να ερωτευθείς στο τότε.
Έχεις σκεφτεί όμως, πόσο δύσκολη ήταν τότε η επικοινωνία των ανθρώπων; Δεν υπήρχαν τηλέφωνα, sms και msn. Δεν υπήρχε καν η ευκαιρία της καφετέριας, της παρέας ή έστω του σχολείου, για να γνωριστείς. Υπήρχαν βέβαια ταχυδρομικά περιστέρια, αγγελιοφόροι – υπηρέτριες και υποτακτικοί, ευωδιές αέρινες και αγγίγματα ανεπαίσθητα στον δρόμο και στην αγορά, περίτεχνοι πίνακες ζωγραφικής πολύ ερωτικοί, αρμονικές καντάδες στις ρούγες από αισθηματίες τροβαδούρους που μέσα από τους στίχους τους «κρυπτογραφικά» έστελναν μηνύματα στην αγαπημένη τους. Κι αν αυτά σου αρέσουν πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι τότε συνήθιζαν να «τάζουν» οι πάτερ-φαμίλιες τα κορίτσια τους από μικρά, ακόμα κι αν ήταν εύπορη η οικογένεια.
Τα δε ερωτευμένα ζευγάρια που ήταν εκτός «πλάνου» του δεσπότη του σπιτιού, τι να κάνουν τα έρμα, «κλεβόντουσαν». Αλλά όμως σκέψου πόσο γνήσια ήταν τα συναισθήματα και πόσο «ηρωικές» οι ενέργειες των ανδρών-ιπποτών εκείνη την εποχή που μάγευαν και κατακτούσαν την τρυφερή ψυχή μιας γυναίκας. Όταν έπεφτε ένα μαντήλι από μια «κυρία» (δήθεν τυχαία), ξέρεις πώς αντιδρούσε έ νας γνήσιος «ιππότης»; Ή όταν κινδύνευε από κάτι απρόοπτο στο δρόμο της;
Και μάλιστα στον Χάνδακα του Ηρακλείου της Κρήτης στον 16ο αιώνα τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Έλεγες «σ’ αγαπώ» τότε όταν το αισθανόσουν ή το άφηνες να αιωρείται; Και πως αποτυπώνεται σε μια γυναίκα εκείνης της εποχής η θύμιση του «ήρωα» της καρδιάς της τόσο απλά αλλά και τόσο ανεκτίμητα; Που ούτε όλο το χρυσάφι της Βενετιάς δεν θα την έσβηνε.
Μ
ε αυτά πραγματεύεται και σε αυτές τις αναρωτήσεις δίνει απάντηση το μοναδικά ρομαντικό αλλά και ιστορικό μυθιστόρημα της Αικατερίνης Τεμπέλη «Βενετσιάνικο Χρυσάφι» (εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί») που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007 και βρίσκεται ήδη στην δεύτερή του έκδοση. Συναισθηματικό, με λυρισμό μιας λησμονημένης εποχής, το βιβλίο κάνει αναφορά σε πολλά ιστορικά γεγονότα του 16ου αιώνα από την Κρήτη ως τη Βενετία, από τους λοιμούς που μάστιζαν το νησί, μέχρι τους άρχοντες της διοίκησής της, από τα νόμιμα επαγγέλματα της εποχής ως τους πειρατές των θαλασσών και τις υποχρεωτικές αγγαρείες στην «αλυσίδα» στις γαλέρες και στις ναυμαχίες της θάλασσας. Κι εκεί ανάμεσα στον φόβο και στο κρίμα, ο αγνός έρωτας του Αγγελή και της Ρήγισσας έμοιαζε να φέγγει σαν λάμψη από δίδυμα φεγγάρια μέχρι που τρίτο χέρι τους άλλαξε τις ρότες…
Η συγγραφέας Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο αλλά έζησε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκεατία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη, 9,84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102, ΕΡΤ 3 κ.α.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες σαν δημοσιογράφος.
Σήμερα ζει στην Αθήνα κι ασχολείται μεταξύ άλλων με την Ιστορία, το Θέατρο και τις Νέες Τεχνολογίες. Γράφει τις νύχτες και ταξιδεύει συχνά στις ζωές των άλλων.
(painting «Tristan and Isolde» by Edmund Blair Leighton)
Get a life 
neraidoskoni
7 Φεβρουαρίου 2008 at 4:33 μμ
να υποθέσω ότι το τελείωσες; απ’ όσο το περιγράφεις φαίνεται υπέροχο… θα το ξεκινήσω μόλις τελειώσω αυτό που διαβάζω τώρα.. φιλιά πολλά και καλό απόγευμα 😉
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 5:25 μμ
@ Νεραϊδόσκονή μου, το διάβασα φυσικά και το ξαναδιάβασα, είναι υπέροχα γραμμένο και διαβάζεται ευχάριστα. Με λέξεις και εικόνες της εποχής έχει και ιστορική αξία. Φιλιά επίσης, περαστικά.
thalassinimatia
7 Φεβρουαρίου 2008 at 5:28 μμ
Δον μου μοναδική η εποχή που περιγραφει η Κατερίνα και πραγματικά το βιβλίο αυτό σε ταξιδεύει αλλού.Τότε που το λιγο ήταν για αυτούς πολύ. Το αναιπαισθητο αγγιγμα, μια ματια, το θροισμα απο τα μεταξωτά ρούχα των κυριών, σαν κύμα απαλό που σβήνει. Ενω τώρα λίγοι εκτιμουν αυτό το λίγο και αναζητούν αμέσως το πολύ.
Ωραίο ιπποτικό τραγουδάκι φιλιά μικρό πράσιν τζανεμ 😉
roadartist
7 Φεβρουαρίου 2008 at 5:36 μμ
πολύ όμορφη παρουσίαση Βασίλη 🙂
Αθανασία
7 Φεβρουαρίου 2008 at 6:45 μμ
Γειάσου Βασίλη μου….πάρα πολύ ωραίο πόστ…εξαιρετικό…και μένα μ αρέσουν αυτά τα βιβλία και αυτές οι ιστορίες…πάρα πολύ…βέβαια φρίτω και νευριάζω με τις αντιλήψεις των ανθρώπων πάνω στον έρωτα και την αγάπη (εκείνης της εποχής)…επειδή είμαι άνθρωπος που δε του αρέσει να ‘φυλακίζει’τα συναισθήματά του και δεν του αρέσει να τον αναγκάζουν να κάνει κάτι που δε το θέλει…και να αποφασίζουν οι άλλοι για τη ζωή του..και ειδικά σε θέμματα ‘καρδιάς’είμαι πολύ κάθετη ή επιλογής ερωτικού συντρόφου δε νομίζω ότι θα άντεχα να ζω σε αυτή την εποχή…μάλλον πολύ ‘καταπιεστική’θα ήταν για μένα….και θλίβομαι πολύ βαθιά που δυστυχώς υπάρχουν και στις μέρες μας μυαλά που κρύβουν το ίδιο σκοτάδι ακόμη….και που ζούν ακόμη με τις ίδιες αντιλήψεις και έχουν σταματήσει σε εκείνη την εποχή…και δεν κάνουν τίποτε γιανά εξελιχθούν…..ένα καταπληκτικό πόστ….για ακόμη μία φορά….Με αγάπη,Αθανασία.
rain
7 Φεβρουαρίου 2008 at 7:36 μμ
Ακούγοντας ανέκαθεν το υπέροχο αυτό τραγούδι νοιώθω το τράνταγμα στη γη από το άλογό του, ακούω τον ήχο της πανοπλίας του, βλέπω τα μάτια του που λάμπουν από έρωτα. ¨Οσο για το βιβλίο ακούγεται πολύ ενδιαφέρον, σ’ευχαριστούμε για την παρουσίαση, πολύ καλή.
γωγώ
7 Φεβρουαρίου 2008 at 8:14 μμ
βραχνή η φωνή, το πάθος ανταριεύει στις ψυχές…
νιώθω ένα γλυκό πόνο στη καρδιά…
τόσο νοσταλγικό…
πόσο ξεχασμένο είναι τούτο το συναίσθημα…
θα ξαναζήσω;
φιλιά αγαπημένε φίλε μου!
prasinoliker
7 Φεβρουαρίου 2008 at 8:18 μμ
Βασιλη μας ταξιδευεις αποψε πολυ γλυκα.Μια εποχη που πραγματι ο ρομαντισμος την χαρακτηρισε.Μια εποχη που υπηρξαν αγνες αγαπες ,τρυφερες ψυχες.Μας δελεαζει η ολη ατμοσφαιρα.Αν ζουσαμε τοτε δεν ξερω τι θα αντιμετοπιζαμε με τις ιντριγκες και ολα τα μη .
Ας το απολαυσομε νοερα και σε ευχαριστω γι αυτο το ταξιδι στο παρελθον.
Καλο βραδυ.
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 9:11 μμ
@ Θαλασσινή μου πυργοδέσποινα, μας ταξιδεύει την εποχή που τρυγούσαν τον ερωτα στάλα στάλα, που τον ανακάλυπταν σε κάποιο σκονισμένο σημειωματάκι ετών, σε μια κίνηση από ένα βλέφαρο. Το βιβλίο αυτό είναι μια απόδειξη ότι μπορεί ο άνθρωπος να βρει την ψυχή του. Φιλιά πολλά, καλό σου βραδυ
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 9:12 μμ
@ Roadartist μου, να είσαι καλά, πιο όμορφο το βιβλίο 😉
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 9:48 μμ
@ Αθανασια-ηλιαχτίδα μου, δεν έχεις άδικο σε ότι λες… Δεν διαφωνώ αντίθετα μάλιστα. Νομίζω μόνο ότι μερικές ακραίες συμπεριφορές δημιουργούν αντίθετα συναισθήματα. Δηλαδή ο «περιορισμός» που υπήρχε τότε στις κοπέλες, δημιουργούσε το συναίσθημα στον άντρα να είναι περισσότερο δοτικός και «ηρωϊκός» απέναντι στο «σντικείμενο του πόθου» του, μερικές φορές ακόμα να μπει και στον κίνδυνο να την «κλέψει» αντιμετωπίζοντας όλες τις συνέπειες αυτής της κίνησης, προκειμένουν αν μην την δώσουν όπου οι γονείς της ήθελαν. Δεν είμαι υπέρ του περιορισμού φυσικά, απλά λέω ότι δεν θα υπήρχε ίσως ρομαντισμός τότε, με τραγούδια και καντάδες κάτω από τα παράθυρα, δεν θα υπήρχες η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, αν δεν υπήρχε κάποια ελάχιστη έστω αυστηρότητα από τους γονείς στην εύρεση και επιλογή ερωτικού συντρόφου. Αθανασία μου καλό σου βραδυ με αγάπη, πολλά φιλιά 😉
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 9:55 μμ
@ Rain μου, το τραγούδι είναι πράγματι από τα πιο ρομαντικά που έχουν γραφτεί και έχει συνοδεύσει πολλά ζευγάρια στον πρώτο τους χορό μετά το γάμο τους. Το βιβλίο είναι σε αυτό το κλίμα θα λέγαμε σε μια πιο ελληνική μορφή, στην Κρήτη του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου κάπου μέσα στον 16ο αιώνα
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 10:03 μμ
@ Ο γλυκός πόνος στην καρδιά Γωγώ μου, δείχνει ότι υπάρχει λόγος που βρίσκεται εκεί. Η καρδιά υπάρχει για να χτυποκαρδά από αυτό που ζούμε. Μακάρι να είναι ευχάριστο το τικ-τακ και δυνατό από στιγμές και αίσθημα. Μη φοβάσαι δεν ξεχνιέται ποτέ ο λόγος. Το αίτιο αναζητείται. Φιλιά καλό σου βραδυ.
vasilis
7 Φεβρουαρίου 2008 at 10:06 μμ
@ Λικεράκι μου, ας είναι λοιπόν ένα νοερό ταξίδι, σε όνειρα και παραμύθια. Να κρατήσουμε μονο κάτι από το τότε. Την αγνή ψυχή και το δώσιμο στο αίσθημα. Να είσαι καλά. Φιλιά
lifewhispers
7 Φεβρουαρίου 2008 at 10:13 μμ
Θα ειμαι ειλικρινης. Αυτη η εποχή ήταν πανέμορφη, αλλα δεν θα μπορουσα να ανηκω στους ανθρωπους της. Το πάθος που πηγαζει απο λογια που δυσκολα λεγονται, και απο πραξεις που σηματοδοτουνται ως «αμελητεες», καταπιέζεται τοσο πολυ που δεν ελεγχεται. Ομορφο, οπως το φανταζομια, μα νομιζω πως δεν θα το αντεχαμε οι σημερινοι.
καλοσου βραδυ, βασιλη!
anna
7 Φεβρουαρίου 2008 at 11:18 μμ
Λαμπρά! Καλό ξημέρωμα!
ritsmas
7 Φεβρουαρίου 2008 at 11:19 μμ
Εγω μια τρυφερή καληησπερα περασα να πω και βλεπουμε
φιλια
ριτς
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 12:31 πμ
@ Μια εποχή ψιθυράκι μου, που η αλήθεια του έρωτα ντυνόταν με αρκετό παραμύθι για να ζήσει. Κι όμως εκεί βαθιά μέσα από φυλλώματα, παράθυρα, σημειώματα και πετάσματα καπνού ξεπηδούσε ένα πηγαίο συναίσθημα. Δεν μου αρέσει η σημερινή εποχή της εμπορευματοποίησης των σχέσεων, της εύκολης επαφής, της ευκολίας των πάντων. Χρειάζεται κι ένα κουράγιο για να κατακτήσεις κάτι, μια αξία. Κάτι ανάμεσα ίσως στο τότε και στο τώρα θα ήταν το ιδανικό. Καληνύχτα
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 12:32 πμ
@ Καλό ξημέρωμα Άννα μου
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 12:32 πμ
@ Μια τρυφερή καλησπέρα κι από μένα ριτσα 😉
Μαρια Νικολαου
8 Φεβρουαρίου 2008 at 8:27 πμ
Δύσκολη η επικοινωνία των ανθρώπων??? Να μου επιτρέψεις να διαφωνίσω..
Ακόμη και το 1994 ήταν τελεια η επικοινωνια χωρις κινητα ξερεις γιατι? Γιατι δεν υπηρχε το αγχος.Ελεγες στον αλλον «θα τα πουμε αυριο» και τελος.Εμενες ήρεμος μεχρι την επομενη.
Ενω μετα??
Αναφερω το 1994 γιατι προς στο τελος του απεκτησα το πρωτο μου κινητο.
Καιαρχισαν τα οργανα παροτι ειμαι υπερβολικα της τεχνολογιας..
Οσο για τα ενδυματα του τοτε… αααχχ τα εχω λατρεψει..
Τι θηλυκότητα οι γυναικες, τι υφασματα τι ρομαντισμος.. μα και οι αντρες δεν πηγαιναν πισω..
Πανεμορφη εποχη και μακαρι να ειχα ζησει εστω και ενα κομματι της ..
Οσο για το lady … λογικα πρεπει να στο εχω στειλει.Οχι δεν προσπαθω να συγκρίνω τον εαυτο μου με εναν αντρα και μαλιστα τον υπεροχο Kenny Rogers , μα εχω λατρεψει το συγκεκριμενο τραγουδι απο την πρωτη στιγμή που βγηκε..
Ξερεις ποτε??
Το 1983.. καπου εκει..
Η δεκαετια του 80 η καλυτερη… και ξερω πως συμφωνουν πολλοι..
Υπεροχη η ιστορια που εβαλες για αλλη μια φορα.
Να σαι καλα πορτοκαλενιε μου..
ΦΙλια πολλα και μια γλυκια καλημερα
βασίλης
8 Φεβρουαρίου 2008 at 1:09 μμ
Πορτοκαλένια μου, κατ΄αρχην το «Lady» μου το έστειλες, αλλά έχεις καιρό να μου στείλεις ;), όμορφη εποχή, πράγματι πιο καθαρές οι σχέσεις, πιο αποφασιστικές, πιο ηρωϊκές, με διακριτούς ρόλους, αλλά φυσικά και με πολύ περιορισμό. Η εποχή μας στην δεκαετία του ΄80 ήταν πράγματι το τελευταίο οχυρό των διαπροσωπικών σχέσων, όμορφη εποχή με μουσική, αισθαντική σαν άγγιγμα. Φιλιά πολλά πορτοκαλένια μου
Αγριο - Κερασο - Ζουζούνα
8 Φεβρουαρίου 2008 at 2:11 μμ
Σε συνεπήραν τα μακριά φουστάνια, τα περίτεχνα δεσίματα στα μαλλιά, η μπότα, η μπέρτα, το σπαθί… και φαντάζομαι η περιγραφες, πολύ λογικό. Ολους μας συνεπαίρνει κάτι τέτοιο. Ωραία και η παρουσίαση του βιβλίου που κάνεις! θα το απόλαυσες, φαντάζομαι. Και περιγράφεις…
……Έχεις σκεφτεί όμως, πόσο δύσκολη ήταν τότε η επικοινωνία ΄
των ανθρώπων; Δεν υπήρχαν τηλέφωνα, sms και msn. Δεν υπήρχε καν η ευκαιρία της καφετέριας…..
Μην πας μακριά. Δεν απέχει αυτή η περιγραφή σου, απο την πραγματικότητα που έχουμε ζήσει ως εφηβοι, στα τέλη της δεκαετίας του 70, εμείς οι λίγο μεγαλύτεροι (για να μην αναφέρω – εμείς τα κορίτσια).
Ποιός μας άφηνε να γνωρίσουμε και να κάνουμε παρέα με….άλλους εκτός απο τις παρέες μας (που γνωρίζονταν οι γονείς μεταξύ τους), ποιός μας άφηνε να βγαίνουμε ραντεβού (τι ήταν τούτο), ποιός μας άφηνε μόνους μας ακόμη και στο σπίτι. πάντα υπήρχε ο «μπάστακας» μητέρα σε απόσταση αναπνοής, ή η νταντά, που μας είχε ξωμείνει…Ποιός είχε κινητό στα 17 του το 1977? Επικοινωνία? Ποιά επικοινωνία? Οταν τα σχολεία ήταν θηλέων?
Αχ, ωραία χρόνια όμως που τα ζήσαμε με χτυποκάρδια, κρυφές ματιές, «ανεπίδοτες επιστολές», αγωνία «με είδε… μου είπε…», χαρτάκια με τηλεφωνα…
Για την επόμενη γενιά, την δική σας βέβαια τα πράγματα ήταν ίσως λίγο καλύτερα.
Να το διαβάζω δεν με βλέπω, μιας και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, αλλά όταν θέλω να «γυρίσω» πίσω, βάζω στο dvd το «ερωτευμένος Σέξπηρ» και χαζεύω…. Είναι λίγο «προχωρημένο».
πα, πα, πα, μια πολυλογία. καλό μεσημέρι !
Αγριο - Κερασο - Ζουζούνα
8 Φεβρουαρίου 2008 at 2:13 μμ
…η περιγραφές,
δεν λέει.
«Οι περιγραφές»
λέει καλύτερα
spitogata
8 Φεβρουαρίου 2008 at 2:56 μμ
Υπέροχη εποχή η Αναγέννηση, ειδικά για τις κοκκινομάλλες σαν του λόγου μου. Από εκεί που μας έκαιγαν σαν μάγισσες τον μεσαίωνα , ήρθε η αναγέννηση και μας θεοποίησε. Καλή επιτυχία στο βιβλίο της συναδέλφου. Το αξίζει.
Υβόννη
8 Φεβρουαρίου 2008 at 8:24 μμ
Καλησπέρα κι απο μενα γλυκέ Βασίλη..
Πέρασα και ξαναπέρασα…
my red kissies..
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 11:00 μμ
@ Ζουζούνα, καλησπέρα. Υπήρχε λοιπόν αυτή η μαγεία τότε της «ανακάλυψης» του θηλυκού, αλλά και του αρσενικού μέσα από εικόνες και ενέργειες. Και κράτησε μέχρι την εποχή που λες της δεκαετίας ’70. Μ’ άρεσει η χειραφέτηση της γυναικας αλλά μέσα σε πλαίσια που δεν θα χαλάνε τη θηλυκότητά της. Καλό σου βράδυ.
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 11:06 μμ
@ Σπιτόγατά μου, υπέροχη πράγματι σαν εικόνα όλη εκείνη η εποχή με τους πύργους τις πανοπλίες, τις μάγισσες και τους έρωτες τους ρομαντικούς. Αφού εισαι και κοκκινομάλλα θα ταιριάζεις με τα χάλκινα μαλλιά της ηρωϊδας της «συναδέλφου» σου. Φιλιά καλό βράδυ.
vasilis
8 Φεβρουαρίου 2008 at 11:08 μμ
@ Υβόννη μου, να περνας… και να κερνάς πάθους στάλες. Καληνύχτα
Daisy
9 Φεβρουαρίου 2008 at 8:05 πμ
φαίνεται υπέροχο, ευχαριστούμε για την πρόταση 😉
Thalassini
9 Φεβρουαρίου 2008 at 9:57 πμ
Kαλημέρα Δον μου! Ετοιμα τα πουγγια σου.Μολις ξεφουρνίστηκαν.
Φιλιά 🙂
ocean....
9 Φεβρουαρίου 2008 at 11:12 πμ
καλημερα βασιλη υπεροχη παρουσιαση οντως κ θα το τιμησω αμεσα το βιβλιο φαινεται πολυ ενδιαφερον.. οσο για τον ρομαντισμο της εποχης ναι θα συμφωνησω μαζι σου κατι αναμεσα στο τοτε κ το σημερα θα ηταν το τελειο.. οσο για την κοματαρα το χω ξαναγραψει στα μπλογκς ειναι απο τα κορυφαια που εχουν γραφτει.. απο στιχο ηχο κ ριγος.. καλο σκ!
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 12:35 μμ
@ Καλό βιβλίο Daisy μου αν είσαι ρομαντική ψυχή και ενδιαφέρεσαι να μάθεις για τον τρόπο ζωής στην Κρήτη και την Βενετιά εκείνη την εποχή.
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 12:45 μμ
@ Θαλασσιά μου χάντρα, τα πήρα τα χρυσά πουγγάκια μου και τα δοκίμασα πιο καλά όταν διάβασα το κρητοπαραμύθι σου προσεκτικά. Ό,τι φτιάχνεις εσύ το κάνεις γλύκισμα και με λίγη κανέλλα γίνεται ονειρεμένο. Φιλιά πολλά, σ’ ευχαριστώ
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 12:48 μμ
@ Φίλε μου ωκεανέ, ένα ρομαντικό παραμύθι είναι στην εποχή του μεσαίωνα. Με πολλές ιστορικές αναφορες σε πρόσωπα και πράγματα της εποχής, απόλυτα γνήσιες και ψαγμένες. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για ανθρώπους με ευασθησίες. Καλά να περνάς
ocean....
9 Φεβρουαρίου 2008 at 5:14 μμ
καλησπερα βασιλη εχεις προσκληση.. καλα να σαι και συ..
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 5:21 μμ
Την πήρα ήδη την πρόσκληση φίλε μου. Σε ευχαριστώ
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 5:22 μμ
Την πήρα ήδη την πρόσκληση φίλε μου. Σε ευχαριστώ
Δηιάνειρα
9 Φεβρουαρίου 2008 at 5:46 μμ
Βασίλη μου,πολύ ωραία «ατμόσφαιρα»
την καλησπέρα μου 🙂
vasilis
9 Φεβρουαρίου 2008 at 8:33 μμ
@ Διηάνειρά μου καλησπέρα κι από μένα, φιλιά 😉
vasilis
9 Μαρτίου 2008 at 1:44 πμ
Δική μου η τιμή και ένα ευχαριστώ από την καρδιά μου για την δημόσια αναφορά στη σελίδα μου από τη συγγραφέα ενός όμορφου ρομαντικού μυθστορήματος που αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον κόσμο.