Χθες περπάτησα στα μέρη της. Σα να τη συναντούσα πρώτη φορά. Φορούσε ένα γαλάζιο φουστάνι. Με δαντέλλα στο μπούστο. Τα χέρια της χάδια. Χαμόγελα τα μάτια της. Σύννεφα τα βλέφαρα. Που ανοιγοκλείνουν στον ουρανό. Με πήρε η αύρα του κορμιού της.
Με αγκάλιασε. Γλυκά στο πρώτο κύμα. Αφρός κύλισε πάνω μου. Το βλέμμα της είχε κάτι από φθινοπωρινό ψιλόβροχο. Αυτό που ανατριχιάζει, αλλά δεν ενοχλεί. Την έκλεισα στα χέρια μου.
Με πλάνεψε. Κάθε φορά αλλιώτικη. Πάντα δική μου όμως. Σε ένα ζεστό ταξίδι σαν καλοκαίρι. Στα πολύ βαθιά νερά της. Κι όταν είναι ήσυχη τη λατρεύω. Πιο πολύ τώρα όμως που φουρτουνιάζει. Μοιάζει να εκστασιάζεται.
Συνήθως τα βράδια αγγίζω με τ’ ακροδάχτυλα τα πρώτα της ίχνη. Το πρωί στάλα στάλα γίνονται πληγές. Κι αυτές λατρεύω. Ό,τι είναι δικό της. Ζαφείρια σκαμμένα στο χώμα. Πύργοι στην άμμο. Φωνή στην έρημο. Ζωή από άγγιγμα.
Ξενύχτησα πάλι. Για όλα. Για την ίριδα στα μάτια. Για τη γεύση της. Για το φέγγισμα στις όχθες της. Βαριά ανάσα. Δροσιά χυμένη στη λίμνη. Ποτάμι στο στήθος. Έρωτας.
Τ’ αλάτι καίει στο λαιμό. Η γλύκα στα χείλη. Η δαντέλλα φουσκωμένη. Τρικυμία. Καράβια τριγύρω. Εκείνη μέσα. Αυτή η νύχτα μένει. Μίλα μου. Μόνο απόψε. Γίνε για μένα. Όπως σε θέλω. Μια θάλασσα.
Get a life 
Αθανασία
12 Μαΐου 2008 at 2:13 μμ
Γειάσου καλέ μου Βασίλη….τί όμορφο…πανέμορφο…και μένα μ αρέσει η θάλλασα…αλλά μ αρέσει να περπατάω δίπλα της…και να βλέπω τα νερά της να λάμπουν σάνα έχουν λιώσει μέσα τους οι χρυσές αχτίδες του ήλιου….και έχουν γεμίσει τα νερά της με μικρά…φύλλα από χρυσό που σκορπίζουν όλη τους τη λάμψη όπως κινούνται τα νερά της…μ αρέσει να βλέπω το υπέροχο γαλαζοπράσινο χρώμα της…που είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου χρώματα…και να ακούω τους ήχους από τους ψυθίροους που βγάζουν τα λευκά πανέμορφα κυμματάκια της όπως πηγαίνουν και έρχονται στην άκρη της παραλίας…..απίστευτη αίσθηση… πανέμορφη,υγρή γοητευτική και υπέροχη….η θάλλασα…με τους ‘μαγικούς της ήχους’ όπως λέει και ένας φίλος που αγαπώ πολύ… και που και κείνος αγαπά πολύ τη θάλλασα….πολύ ταξιαδιάρικο το κείμενό σου….μου έφερε μιά γέυση από τα πανέμορφα ελληνικά νησιά μας…..Με αγάπη,Αθανασία.
neraidoskoni
12 Μαΐου 2008 at 2:28 μμ
Άλλη μια κατάθεση ψυχής!
Πολύ όμορφο πορτοκαλένιε μου! Και η εικόνα καταπληκτική!
Καλημέρα και καλή σου εβδομάδα! 🙂
anlu
12 Μαΐου 2008 at 5:37 μμ
Θαλασσοχτυπημένη γοργόνα, παρούσα 😉
Μαρία Νικολάου
12 Μαΐου 2008 at 7:11 μμ
Δεν λατρεύω τίποτε περισσότερο απο κεινη.. μα θελω παντα μονη μου να μαι διπλα της..
Και χω πολυ καιρο να το ζησω αυτο..
Πολυ καιρο..
Kaveiros
12 Μαΐου 2008 at 9:58 μμ
Ερως ανικαται μαχαν!!
vasilis
12 Μαΐου 2008 at 10:26 μμ
@ Αθανασία μου γλυκειά, πολύ όμορφο σχόλιο έφτιαξες και μας γέμισες από την ευαισθησία σου «..σα να χουν λιώσει μέσα σου οι χρυσές αχτίδες του ήλιου…» Το κείμενο αυτό δεν είναι καινούργιο, το είχα γράψει πέρισυ το καλοκαίρι, έκανα μερικές προσθαφαιρέσεις και το πόσταρα πάλι, γιατί και μένα μου άρεσε πολύ. Είναι ερωτικό, αλλά με έντονη της μυρωδιά της θάλασσας και της γλυκόπικρης αρμύρας της. Φιλιά πολλά με την αγάπη μου.
vasilis
12 Μαΐου 2008 at 10:28 μμ
@ Νεραϊδούλα μου, η εικόνα όμορφα ερωτική και θαλασσένια… Το κείμενο και μένα με ταξιδεύει… Φιλιά πολλά να είσαι καλά, καλή εβδομάδα
vasilis
12 Μαΐου 2008 at 10:30 μμ
@ An-Lu μου, νομίζω ότι ήρθα απόψε στα …σκαλοπάτια σου και στα μέρη που συχνάζεις.. Με γοητευουν οι θάλασσες και οι γοργόνες τους περισσότερο. Φιλιά πολλά
vasilis
12 Μαΐου 2008 at 10:33 μμ
@ Μαρία μου έχω μείνει πολλές φορές μόνος μου μαζί της… και έχει βρει τρόπους να με ηρεμεί και να με αναζωογονήσει…Μερικές φορες όμως τη ζητάς την παρέα. Αρκεί να είναι όπως εσύ.. Φιλιά πολλά
vasilis
12 Μαΐου 2008 at 10:35 μμ
@ Κάβειρε… πυρ, γυνή και θάλασσα. Τι άλλο να πεις και να ψάξεις…
maya h melissa
12 Μαΐου 2008 at 11:55 μμ
Πολύ ωραίο! Πολύ γλυκό!! Πολύ… καλοκαιρινό να το πω; Δεν ξέρω… Όμρφο όμως… Έτσι ρομαντικό, όπως κι εσύ!
Ειδικά η αναφορά της θάλασσας, τουλάχιστον εμένα, προκαλεί πολλά και περίεργα αισθήματα… Ξεχωριστά, μοναδικά… Άλλη αίσθηση… Τι να πω πια; Συνέχισε έτσι! 😉
Σπύρος
13 Μαΐου 2008 at 12:19 πμ
Φίλε Βασίλη,θέλω να σχολιάσω αλλά δεν μπορώ!
Τα καλύτερά σου,
απευθύνονται αποκλειστικά στο «αδύνατο φύλο»,
στις γυναίκες.
Απ’αυτές θα πάρεις τα σχόλια και τα πολλά μπράβο σου!
Εγώ θα σε διαβάζω,
αλλά μάλλον στην γκαρσονιέρα θα τα λέμε!!
Πολλά φιλιά!!!
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 7:25 πμ
@ Μάγια μου, έχεις δίκιο είναι καλοκαιρινό το έγραψα και πόσταρα πέρισυ τον Ιούλιο, αλλά μου άρεσε πολύ, του έκανα ένα μικρό ρεκτιφιέ και το ξαναπόσταρα. Γι αυτό και το «ρημέικ» στον τίτλο. Μάλλον πέρα από την άνοιξη με έχει πιάσει και το καλοκαίρι. Φιλιά πολλά σε ευχαριστώ.
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 7:38 πμ
@ Σπύρο φίλε μου πράγματι αρέσουν στις γυναίκες αυτά τα κείμενα ποιήματα κλπ. και έτσι γεμίζω κυρίως από τα σχόλιά τους. Είναι λογικό αλλά μάλλον όμως είναι και το καλύτερο που μπορώ να γράψω. Σε ευχαριστώ, θέλω να σε βλέπω έστω και στη …»γκαρσονιέρα». Καλημέρα! 🙂
Radio Marconi
13 Μαΐου 2008 at 9:29 πμ
Όμορφο!
Καλημέρα Βασίλη και καλή εβδομάδα!
fvasileiou
13 Μαΐου 2008 at 11:19 πμ
Εγώ δεν θα τα πω μαζί σου στην γκαρσονιέρα, αλλά θα συμφωνήσω απολύτως με τον Σπύρο!
Την θαλασσινή καλημέρα μου!!!
Ψυχή
13 Μαΐου 2008 at 11:43 πμ
Για όλα αυτά τα όμορφα που έγραψες σου αφιερώνω το παρακάτω στιχάκι που με τόσο πάθος τραγουδούσε η Μίλβα.
Θάλασσα μάνα μοίρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα για παραμάνα στον
ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρτην καρδιά μου και κάντην μισή του ανέμου αγρίμη.
στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική Θάνος Μικρούτσικος
Γλαρένια
13 Μαΐου 2008 at 12:50 μμ
Αχ, Μπίλυ μου, ξέρεις να μας ταξιδεύεις…
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Κάτια
13 Μαΐου 2008 at 1:12 μμ
Tι ωραίο κείμενο…Μυρίζει θάλασσα, ¨ερωτα , ομορφιά, φως, αγάπη…
Με ταξίδεψες πάλι…και μάλλον τα χρειαζόμουν τον τελευταίο καιρό που τρεχω και δεν φτάνω…Ήταν πραγματικά ένα απολαυστικό ταξίδι αισθήσεων, σκέψεων, βιωμάτων…
Να καταφέρεις να κρατήσεις άσβηστη μέσα σου αυτή την αίσθηση του έρωτα…σε ζηλεύω λίγο…
Εννοώ που έχεις τη μαγική ικανότητα να ντύνεις τις σκέψεις σου με τόσο ωραία ρούχα…Τουλάχιστον τις μοιράζεσαι μαζί μας και αυτό μου αρέσει πολύ…
Φιλιά
Νεράιδα της βροχής
13 Μαΐου 2008 at 3:39 μμ
Μια θάλασσα με τις νηνεμίες και τις φουρτούνες της. Μια θάλασσα όχι μόνο μπλε μα με χίλια χρώματα λουσμένα απ΄ το φως του φεγγαριού. Ξελογιάστρα, μάγισσα, σειρήνα, πλανεύτρα. Με κύματα που σε κατακλύζουν. Και παλμούς που ενώνονται με τους δικούς σου σε ταξίδια χωρίς επιστροφή.
Χωρίς συγκεκριμένη μορφή. Μα με το ίδιο άγγιγμα. Αυτό που σου μένει ανεπανάληπτο, στο νου, στην καρδιά, στο σώμα. Κι έναν ψίθυρο φερμένο από κοχύλι να σου λέει…»έλα»…
φιλιά βρόχινα…
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:13 μμ
@ Να σαι καλά ραδιο Μαρκόνι… Καλό απόγευμα
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:14 μμ
@ Φώτη, καλύτερα εδώ λοιπόν, να είσαι καλά κι ευχαριστώ για την παρέα σου. Καλό απόγευμα
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:16 μμ
@ Ψυχή μου, από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί για τη θάλασσα αυτό του Μικρούτσικου. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου. Πολλά φιλιά
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:19 μμ
@ Γλαρένια μου ομορφιά, μ’ αρέσει να ταξιδεύω κι εγώ και να βλέπω χαμόγελα σε χαρούμενα πρόσωπα. Φιλάκι γλυκό από τον Μπίλυ σου. 😉
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:26 μμ
@ Κάτια μου, χαίρομαι που σε διαβάζω μετά από καιρό και που σ’ αρεσει το ερωτιάρικο και θαλασσινό κειμενάκι μου… Μη νομίζεις κι εγώ έχω χαθεί το τελευταίο διάστημα… Το έγραψες τέλεια όμως… Ο έρωτας είναι σαν την σκέψη μας, ένα όμορφο ρούχο που ντύνει τις ζωές μας. Και μας δένει αρμονικά. Σού εύχομαι να έχεις ή να βρεις ό,τι καλύτερο στην αγκαλιά σου. Φιλιά πολλά
thalassinimatia
13 Μαΐου 2008 at 4:29 μμ
Kρατώ τις λέξεις » καλοκαίρι» και » ζαφείρια» που μου θύμισαν τους παρακάτω στίχους:
Θαλασσα μικρή (Σαββόπουλος)
«Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου,
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου»
και «Σμαράγδια και Ρουμπίνια.( Στ.Ρόκκος)
«Σμαράγδια και ρουμπίνια θα σου φέρω
από σεντούκι που ‘χουν κρύψει πειρατές
σμαράγδια και πολύτιμα στολίδια
σώπασε μωρό μου και μην κλαις»
Ωραίο και το remake Bασίλη μου και καλοκαιρινό! Φιλιά πολλα 🙂
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 4:34 μμ
@ Νεράιδα μου βρόχινη, πολύ όμορφο σχόλιο. Μια θάλασσα σαν γυναίκα λοιπόν είναι ένα όνειρο καλοκαιρινό μια όμορφα φουρτουνιασμένη ή γλυκά ήρεμη σε ταξίδια ανείπωτα, από εκείνα που χάνεις τον κόσμο και το χρόνο… Μόνο το «Ελα» υπάρχει σαν πρόσκληση, πρόκληση χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Ένα δειλό αλλά ζεστό φιλί για σένα…
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 5:09 μμ
@ Θαλασσένια μου υπέροχα τραγούδια… Ειδικά το «σμαράγδια και ρουμπίνια» από τα πιο αγαπημένα μου. Σε ευχαριστώ για όλα. Να είσαι καλά, ευτυχισμένη, χαρούμενη κι ερωτευμένη πάντα…
marilia
13 Μαΐου 2008 at 6:23 μμ
🙂 Όμορφο!
askardamikti
13 Μαΐου 2008 at 6:29 μμ
Τελικά Βασίλη παραμένεις ο αιώνια ερωτευμένος έφηβος …
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 7:59 μμ
@ Mαριλία μου, σε ευχαριστώ, χαίρομαι που περάσατε καλά με το ταξιδιάρη φίλο μου.. Καλό βράδυ, φιλιά
vasilis
13 Μαΐου 2008 at 8:00 μμ
@ Ασκάρ θα μείνω πάντα ο ιδανικός κι αδέξιος …έφηβος. Να σαι καλά.
Anna
13 Μαΐου 2008 at 10:18 μμ
Χαμόγελα τα μάτια της. Σύννεφα τα βλέφαρα. Που ανοιγοκλείνουν στον ουρανό.
Καλησπέρα! Τι όμορφα που γράφεις….
aikaterinitempeli
14 Μαΐου 2008 at 10:06 πμ
Bασίλη, τι όμορφο κείμενο! Και πόσο με ταξίδεψε, μια τόσο συννεφιασμένη μέρα… Μπράβο. Εξαιρετική γραφή.
vasilis
14 Μαΐου 2008 at 4:28 μμ
@ Αννα διδυμίνα μου σε ευχαριστώ κι εσύ είσαι υπέροχη γλυκειά και συναισθηματική σε ό,τι γράφεις. Φιλιά πολλά
vasilis
14 Μαΐου 2008 at 5:54 μμ
@ Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ. Το είχα ποστάρει από πέρισυ το καλοκαίρι αλλά ήθελα να το ξαναδώ λίγο διορθωμένο και να το μοιραστώ πάλι κυρίως με τις καινούργιες μου παρέες. Να σαι καλά και πολλά φιλιά.
γωγώ
14 Μαΐου 2008 at 7:56 μμ
βελούδινη αφή
και ψίθυρο σειρήνας…
καλησπέρα με χαμόγελο…:)
vasilis
14 Μαΐου 2008 at 10:18 μμ
@ Καλησπέρα Γωγώ μου.. χρειάζεται προσοχή… αυτοί οι ψίθυροι μπορούν να σε ηρεμήσουν αλλά και να σε μαγέψουν ταυτόχρονα… Φιλιά και από μένα χαμόγελα πολλά 😆
με το φεγγαρι αγκαλια
14 Μαΐου 2008 at 11:20 μμ
Τ’ αλάτι καίει στο λαιμό. Η γλύκα στα χείλη. Η δαντέλλα φουσκωμένη. Τρικυμία. Καράβια τριγύρω. Εκείνη μέσα. Αυτή η νύχτα μένει. Μίλα μου. Μόνο απόψε. Γίνε για μένα. Όπως σε θέλω. Μια θάλασσα.
ξεκιναει ερωτικο,καταληγει κτητικο κι εγωιστικο;
»για μενα»»οπως σε θελω»..ναι;
οπως και να εχει μου αρεσε παρα πολυ..
καληνυχτα βασιλη
vasilis
15 Μαΐου 2008 at 7:15 πμ
@ Φεγγάρι μου, έτσι δεν είναι και ο έρωτας;… Εξελιγκτικός, κάποια στιγμή και πάνω στην έκσταση αποζητάς -απαιτείς από εκείνο να σου κάνει πραγματικότητα ένα σου όνειρο… Φιλιά πολλά , καλημέρα
Βασιλική
15 Μαΐου 2008 at 12:22 μμ
αυτη αραγε πως σε βλεπει, σκεφτηκες ποτε;;;
vasilis
15 Μαΐου 2008 at 1:15 μμ
@ Βασιλική χαίρομαι που σε βλέπω… Καλή η ερώτησή σου, νομίζω όμως ότι δεν είμαι ο κατάλληλος για να απαντήσω.. Από την άλλη ο κάθε ένας πρέπει να είναι ο εαυτός του -αργά ή γρήγορα τον δείχνει. Το ιδανικό είναι να συμπίπτουν τα «θέλω» μας -σε κάθε σχέση- , αλλά και δύσκολο.. Καταλαβαίνω τι θες να πεις, όμως μερικές φορές χρειάζεται και «πίεση», με όμορφο τρόπο βέβαια, για να βγάλουμε από τον άλλο αυτό που έχει μέσα του. Η γυναίκα είναι «μια θάλασσα» από μόνη της. Την αφορμή ψάχνει για να την εξωτερικεύσει. Καλό σου μεσημεράκι.
Βασιλική
15 Μαΐου 2008 at 2:53 μμ
ολοι ειμαστε ο εαυτος μας, βασιλη, τον κρυβουμε ή οχι…
και γω καταλαβα σε τι μου απαντας…
η πιεση ομως ομορφη ή μη δεν νομιζω οτι εχει θεση αναμεσα στους ανθρωπους… στην φυσικη ισως…
το ιδανικο για μενα ξες ποιο ειναι;
να θες να βγαλεις αυτο που εχεις μεσα σου… χωρις καμια πιεση…
χωρις αφορμες και αιτιες…
καλο σου απογευμα…
vasilis
15 Μαΐου 2008 at 3:23 μμ
@ Κάποιες φορές όμως Βασιλική είναι τόσο καλά κλεισμένο αυτό το «ιδανικό» που κάποιος που εκτιμά και βλέπει το «αντικείμενο του πόθου του» πραγματικά με αγάπη πρέπει να προσπαθήσει κάπως περισσότερο. Όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τον άλλο. Αυτό μπορεί να το δεις και σαν ¨πίεση¨ όμως στην πραγματικότητα είναι ένα τρυφερό και ουσιαστικό ενδιαφέρον. Κι ένα ταξίδι αντάμα. Να είσαι καλά
Βασιλική
15 Μαΐου 2008 at 3:43 μμ
η πειρα μου, βασιλη, μου εχει δειξει οτι μερικες φορες ο,τι κι αν κανεις, ο,τι κι αν πεις… ειναι ανωφελο… ασκοπο…
και ιδιως αν κατι στραβωσει απο την αρχη;
τοτε… καλυτερο αστο…
και συ να ‘σαι καλα…
vasilis
15 Μαΐου 2008 at 3:54 μμ
Αν έχει στραβωσει από την αρχή τότε σίγουρα τι να πεις και τι να κάνεις… Συμφωνώ μαζί σου Βασιλική
freedula
16 Μαΐου 2008 at 5:27 πμ
Ειπώθηκαν όλα. Αυτό που θέλω μόνο να προσθέσω είναι ότι φεύγω από δω πάντα με μια αίσθηση αισιοδοξίας και τρυφερότητας, σαν χάδι.
Καλημέρα Βασίλη μου
vasilis
16 Μαΐου 2008 at 9:35 πμ
@ Freedula μου, καλημέρα σε ευχαριστώ για την εκτίμηση και την αγάπη. Πολλά φιλιά
tsaperdona
16 Μαΐου 2008 at 2:29 μμ
πάντα γλυκιά και ευγενική ψυχή
υγ και γω μες το δηλητήριο!
vasilis
16 Μαΐου 2008 at 5:49 μμ
@ Tσάπερ μου γλυκειά , καλό ΠΣΚ να είσαι καλά. Είσαι πάντα σωστή και μέσα στο χιούμορ, αυτό έχω να πω… Φιλιά πολλά
alia
16 Μαΐου 2008 at 9:43 μμ
υπέροχο… με ταξίδεψε και με έκανε να χαμογελάσω… καλό βράδυ 🙂
vasilis
16 Μαΐου 2008 at 11:02 μμ
@ Αlia καλώς ήρθες. Σε ευχαριστώ για το ευγενικό σου σχόλιο. Να εισαι καλά και καλό σου βράδυ.
alia
17 Μαΐου 2008 at 8:25 μμ
καλώς σας βρήκα! 🙂
λέω να περνάω συχνά από εδώ, μ’ αρέσει η γραφή σας 🙂
vasilis
17 Μαΐου 2008 at 9:04 μμ
@ Σε γνώρισα και από τη σελίδα σου. Είσαι πολύ γλυκειά Alia, να περνάς λοιπόν όποτε σου αρέσει κάτι. Συναισθήματα θα βρεις συνήθως εδώ, ανάμικτα με ερωτισμό και σκέψεις που έχουν σκοπό να λειάνουν την σκληρή καθημερινότητα και την ωμότητα της σύγχρονης κοινωνίας.
alia
17 Μαΐου 2008 at 9:16 μμ
τέλεια, ακριβώς ό,τι ψάχνω (στη ζωή μου)! 🙂
vasilis
17 Μαΐου 2008 at 9:38 μμ
@ Nομίζω Αλια μου, ο καθένας μας λίγο -πολύ το ίδιο θνητός είναι, τα ίδια ζητούμενα έχει. Οι συνθήκες και το τρέξιμο μας κάνουν να τα κρύβουμε. Χαίρομαι όμως που σ΄αρεσει…
Αγγελίνα
7 Σεπτεμβρίου 2008 at 7:16 μμ
ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟ…ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ!!!!!!!!!
vasilis
8 Σεπτεμβρίου 2008 at 2:12 μμ
@ Αγγελίνα μου καλώς ήρθες και σε ευχαριστώ για την εκτίμηση. Πολλά φιλιά και καλό φθινόπωρο