Ίσως κάποτε φύγω στα σύννεφα
μ’ ένα άσπρο άλογο ήλιο να φέρω
Ίσως κάποτε ζήσω στα όνειρα
και στο άγνωστο πέρα
δεν ξέρω
Θέλω κοντά μου το πράσινο
βλέμμα σου
να μ’ αγκαλιάζει
κι η στιγμή που με πνίγει και χάνομαι
σε στιγμή που λατρεύω να αλλάζει
Ίσως πέσουν τ’ αστέρια το χάραμα
και ο έρωτας λιώσει
στο κύμα
ίσως να ‘ναι κι ο θάνατος χάρισμα
τ΄άλικο πάθος, η μοίρα μας,
θύμα
-Βασίλης Πουλημενάκος
Get a life 
Αθανασία
10 Οκτωβρίου 2008 at 6:45 μμ
Γειάσου Βασίλη μου!…..πάρα πολύ ωραίο το νέο σου ποίημα!…πολύυυ ωραίο…καταπληκτικό (όπως και όλα όσα έχεις γράψει άλωστε!)…έχει πολύ όμορφες,τρυφερές εικόνες,και έχει και αποχρώσεις του πράσινου που πολύ μου αρέσει και αυτό..(είναι από τα πολύ αγαπημένα μου χρώματα έχω να πώ…)και ειδικά το σμαραγδί!…νομίζω είναι ένα χρώμα που θα μπορούσε να ΄χρωματίσει’υπέροχα αυτό το πόστ σου! το σμαραγδί!….πολύ όμορφο Βασίλη μου…φιλάκια,Αθανασία.
Μαρία Νικολάου
11 Οκτωβρίου 2008 at 7:22 πμ
H μοίρα μας θύμα..
Πάντα καπως ετσι ειναι
Υπεροχα ομορφοι και ρομαντικοι οι στιχοι σου Βασιλη μου
Φιλι γλυκό από μενα
Kaveiros
11 Οκτωβρίου 2008 at 4:14 μμ
Ίσως=Ελπίδα!!!
αγκαλιες του φεγγαριου
11 Οκτωβρίου 2008 at 7:42 μμ
μελαγχολικο..
καλησπερα βασιλη
ριτσα μασουρα
12 Οκτωβρίου 2008 at 8:50 πμ
απλά υπέροχοοοοο! Και η φωτο, εξαιρετική.Ποιητά μου, τα σεβη μου. Εγω εχω χαθει στη δινη της οικονομικής αναταραχής και ειμαι λίγο πισω στα της ποιησης.
aikaterinitempeli
12 Οκτωβρίου 2008 at 1:22 μμ
«Δεν ξέρω» και «»Ίσως» Μ’ αρέσουν. Λέξεις και φράσεις που αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Καλημέρα Βασίλη…
oreinos
12 Οκτωβρίου 2008 at 5:04 μμ
Απόλυτα εσχατολογικό. Θανάσιμος εναγγαλισμός. Το τέλιο πάθος, μέχρι τέλους.
Μπράβο!!
vasilis
13 Οκτωβρίου 2008 at 9:08 πμ
@ Αθανασία μου, καλημέρα. Όπως πάντα πολύ γλυκειά στις εκφράσεις σου. Σ’ ευχαριστώ. Το σμαραγδί είναι από τα χρώματα που με «καθηλώνουν». Φιλιά πολλά
@ Μαρία μου, κράτησες ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι του ποιήματος… Φιλιά πολλά, καλημέρα
vasilis
13 Οκτωβρίου 2008 at 9:32 πμ
@ Κάβειρε, το «ίσως» νομίζω ότι είναι μια σημαντική διέξοδος απέναντι στην απολυτότητα των ανθρώπων και της σημερινής κοινωνίας. Αφήνεις ένα παράθυρο στην ελπίδα, στο πλησίασμα του άγνωστου, σε αυτό που ακόμα δεν προσεγγίζεις. Αυτό που φαίν εται ανέγγιχτο.. ίσως να μην είναι στην πραγματικότητα 🙂 Καλή σου εβδομάδα.
@ Φεγγαραγκαλιά μου, μελαγχολικό σαν φθινοπωρινή βόλτα στις λέξεις. Φιλιά και πολλές αγκαλιές
vasilis
13 Οκτωβρίου 2008 at 9:37 πμ
@ Ρίτσα μου, σε ευχαριστώ για τον τίτλο, αλλά μάλλον υπερβάλλεις… Φαντάζομαι ότι με την οικονομική κρίση το μυαλό σου τρέχει αλλού. Φιλιά πολλά να είσαι καλά και καλή εβδομάδα 🙂
@ Λύσεις Κατερίνα μου μέσα από το άγνωστο το απίθανο, το «ίσως» φανταστικό. Το βάδισμα εκεί που «δεν ξέρεις» είναι μια πρόκληση. Καλημέρα κι ένα φιλί γλυκό 🙂
vasilis
13 Οκτωβρίου 2008 at 9:42 πμ
@ Φίλε μου «ορεινέ», καλώς ήρθες και στο μπλογκ μου. Όπως σου έχω πει το μεηλ μου είναι ανοιχτό αν θες να στείλεις κανένα κείμενο, στίχους ή ότι άλλο θες να δημοσιοποιηθεί και πιστεύεις ότι ταιριάζει σε αυτή τη bloloγωνιά. Εσχατολογικό το ποίημα, μοιάζει τραγικό αλλά δίνει την ελπίδα (με το πράσινο χρώμα του) και σε τελική ανάλυση αν είναι να έρθει το τέλος ας είναι με πάθος… Καλή εβδομάδα
Anna
14 Οκτωβρίου 2008 at 10:49 πμ
Όμορφο αλλά θα θελα να είσαι πιο αισιόδοξος!
vasilis
14 Οκτωβρίου 2008 at 1:01 μμ
@ Άννα μου καλημέρα, άκουσα με τα πρόσφατα παγκόσμια οικονομικά προβλήματα ότι η «κρίση» στα κινέζικα γραφεται με δυο ιδεογράμματα το ένα είναι ο κίνδυνος και το άλλο η ελπίδα. Πιστεύω λοιπόν ότι η αισιοδοξία ποτέ δεν χάνεται, ακόμα και σε άσχημες καταστάσεις, περνάει μέσα από τον κίνδυνο, πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Φιλιά πολλά
Ψυχή
15 Οκτωβρίου 2008 at 10:05 πμ
Αχ αυτό το πράσινο εμπνέει Βασίλη, δεν είναι τυχαίο.
Θυμήθηκα δύο τραγούδια: την μαντινάδα
Πρασινομάτα κοπελιά σγουρή, μελαχρινή μου
αρκεί μου ένα χαμόγελο να λιώσει το κορμί μου…..
και το
Δυό πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες
με έχουνε κάνει τρελό.
Καρδιά μου να ξέρεις τα μάτια που είδες
πως δε θα σου βγουν σε καλό.
vasilis
15 Οκτωβρίου 2008 at 11:10 πμ
@ Ψυχή μου, σε ευχαριστώ για τους στίχους που μου έστειλες… Ο καθένας συγκινείται από όμορφα μάτια. Φιλιά πολλά, καλημέρα
Gavakas
15 Οκτωβρίου 2008 at 6:59 μμ
Επιτελους ξαναblogάρω μετα απο τοσο καιρο απουσιας, και βρίσκω κατι τόσο όμορφο! Κάτι ήξερα μάλλον που με το που ξαναπέκτισα internet σε επισκεύτικα! Με το που το διάβασα πήρα κιθάρα και το σιγοτραγούδισα κιόλας!
vasilis
16 Οκτωβρίου 2008 at 9:33 πμ
Φίλε μου gavakas να σαι καλά για τα καλά σου λόγια, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. Οι στίχοι αυτοί ταιριάζουν για τραγούδι πράγματι. Καλημέρα 🙂
askardamikti
17 Οκτωβρίου 2008 at 3:57 μμ
Βασίλη, άσε τα σύνεφα λέω γω… κι έλα στην Αθήνα να πιούμε κανένα κρασάκι!
Batgirl
19 Οκτωβρίου 2008 at 10:15 πμ
επικό ποιήμα με εξαιρετικά ταιριαστή φωτο 🙂
vasilis
20 Οκτωβρίου 2008 at 10:27 πμ
@ Askar, το κανονίζεις με τους συνήθεις ύποπτους και μου λες 🙂
@ Bat girl, σε ευχαριστώ αν και δε νομίζω ότι αξίζει τόσο ο λόγος όσο η σκέψη και το ταξίδεμά της. Φιλιά καλημέρα
kat.
21 Οκτωβρίου 2008 at 4:19 μμ
πρέπει να σου πω πως έφτασα πολύ κοντά στον προορισμό μου. στο να ζήσω δηλαδή στο «άγνωστο πέρα».. αλλά τελικά τίποτα!
είναι καλύτερα έτσι λες;
εγώ πάντως νιώθω άσχημα!
vasilis
22 Οκτωβρίου 2008 at 10:26 πμ
@ kat μου καλημέρα, θα είχε ενδιαφέρον να έλεγες κάτι από την εμπειρία σου… Εγω λέω ότι καμιά φορά το «άγνωστο πέρα» είναι «γνωστό και κοντά», απλά χρειάζεται και η φαντασία για να το απογειώσει
thalassinimatia
23 Οκτωβρίου 2008 at 4:40 μμ
Απλά υπέροχο!
Κρατώ τα παρακάτω στιχάκια γιατί κάνουν το «ίσως» πιο αισιόδοξο.
«τη στιγμή που με πνίγει και χάνομαι
σε στιγμή που λατρεύω να αλλάζει»
Καλώς σε ξαναβρήκα! Φιλιά πολλά
vasilis
24 Οκτωβρίου 2008 at 9:34 πμ
@ Θαλασσένια μου, το «ίσως» είναι η ελπίδα για κάθε άνθρωπο. Χαίρομαι που πάνε όλα καλά με τη μικρή σου. Να σου ζήσει και να είναι δυνατή. Φιλιά πολλά 🙂