RSS

Rainbow

13 Μαρ.

Από τα πρώτα συγκροτήματα που λάτρεψα ήταν οι Rainbow. Mε την μαγεία της ηλεκτρικής κιθάρας του Ritchie Blackmore που έδινε άλλο ηχόχρωμα στο σκληρό ροκ. Aς ξαναθυμηθούμε από τη δεκαετία του ’70 το «Temple of The King»… Οne day in the year of the fox…

One day in the year of the fox
Came a time remembered well
When the strong young man of the rising sun
Heard the tolling of the great black bell

One day in the year of the fox
When the bell began to ring
Meant the time had cometh
For one to go
To the temple of the king

There in the middle of the circle he stands
Searching, seeking
With just one touch of his trembling hand
The answer will be found

Daylight waits while the old man sings
Heaven help me
And then like the rush of a thousand wings
It shines upon the one
And the day had just begun

One day in the year of the fox
Came a time remembered well
When the strong young man of the rising sun
Heard the tolling of the great black bell

One day in the year of the fox
When the bell began to sing
It meant the time had come
For the one to go
To the temple of the king

There in the middle of the people
He stands
Seeing, feeling
With just a wave of a strong right hand
He’s gone
To the temple of the king

Far from the circle at the edge of the world
He’s hoping, wondering
Thinking back from the stories he’s heard
Of what he’s going to see

There in middle of the circle it lies
Heaven help me
Then all could see by the shine in his eyes
The answer had been found

Back with the people in the circle
He stands
Giving, feeling
With just one touch of a strong right hand
They know
Of the temple and the king

 
41 Σχόλια

Posted by στο 13 Μαρτίου 2008 σε Άνθρωποι, Καλλιτεχνικά

 

41 responses to “Rainbow

  1. Αθανασία

    13 Μαρτίου 2008 at 2:28 μμ

    Γειάσου και πάλι Βασίλη μου…μ αρέσει αυτό που διαβάζω ότι σου αρέσει και η ξένη μουσική…και κυρίως αυτή που άφησε εποχή και που έγραψε ιστορία..ή μάλλον διαμώρφοσε και κατασκέυασε την εικόνα μιάς ολόκληρης εποχής όπως είναι αυτή των ’60s και ’70s
    …και δεν είναι λίγο αυτό πιστέυω!! και μένα μ αρέσει αυτό το τραγούδι…και με πήγες τόοοοοσα χρόνια πίσω πάλι!!..στην εφηβία μου που το άκουγα μανιωδώς…μαζί με χιλιάδες άλλα (Pavlov’s dog,Jannis Joplin,Beatles,Marion Faithful,Rolling Stones,κ.α.κ.α κ.α έεεεενα σωρό άαααααλα…)πιστέυω αυτοί οι άνθρωποι ήταν είναι και θα είναι ίσως και εσαεί το ‘σημείο αναφοράς’στο χώρο της μουσικής…και έγραψαν μιά ιστορία..και άφησαν πίσω τους μιά ανεκτίμητη κληρονομιά…που θα παραμείνει αναλλιώτη και λαμπερή στο χρόνο για πάντα…σε ευχαριστώ που μου θύμισες και πάλι μερικές από τις πιό όμορφες,τρυφερές και πολύ νοσταλγικές εποχές της ζωής μου…αυτές της εφηβίας μου…Με αγάπη,Αθανασία.

     
  2. gavakas

    13 Μαρτίου 2008 at 2:59 μμ

    Όντος Βασίλη τόσο ο Ritchie όσο και ο Dio έκαναν ένα ξεχωριστό γκρούπ γεμάτο με δυνατά riff αλλα και με πολλές μελωδίες! Ισως να σου αρέσει και η εκπομπή Pulse που έχω αναρτήσει στο blog μου λόγο των κυρίως παλιών επιλογών μου! Θα χαιρόμουν να ρίξεις ένα αυτί!!!

     
  3. νατασσάκι

    13 Μαρτίου 2008 at 4:15 μμ

    Υπέροχο τραγούδι!!!!
    🙂

    Έχει σημαδέψει όμορφες ώρες,
    (καλοκαίρια, εφηβίες..)

    Ωραίες αναμνήσεις μεσημεριάτικα..!

    Φιλιά πολλά, Βασίλη μου!

     
  4. Μαρια Νικολαου

    13 Μαρτίου 2008 at 4:46 μμ

    Tι μας κανεις τετοια ωρα μωρε Βασιλη…
    Μακια 🙂

     
  5. γωγώ

    13 Μαρτίου 2008 at 5:13 μμ

    μια εποχή, που σημάδεψε όχι μόνο τη μουσική,
    αλλά και τις ψυχές μας…

    ένα τραγούδι, που θυμάμαι…

    καλησπέρα Βασίλη!

     
  6. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 7:16 μμ

    @ Αθανασία -ηλιαχτίδα μου, αυτό που λατρεύω σε σένα είναι ότι σου αρέσουν όλα όσα καθε φορά γράφω και σε στέλνω σ’ άλλες εποχές όμορφες της ζωής σου. Θύμισέ μου να σου δώσω ένα φιλί και μια σφιχτή αγκαλιά όταν κάποια στιγμή συναντηθούμε. Τι να πω εγω παραπάνω, με αυτές τις ροκ μελωδίες ξεκίνησα να ακούω ξένη μουσική, κυρίως οι ροκ μπαλαντες μου άρεσαν Rainbow, Scorpions , Doors. Μετά άκουγα πολύ Queen, (μα πολύ όμως και νομίζω μόνο ένα κομμάτι έχω ποσταρει κι αυτό πολύ παλιά). Φιλιά πολλά και την αγάπη μου.

     
  7. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 7:20 μμ

    @ Φίλε μου gavakas, να είσαι καλά και καλώς ήρθες. Κερνάμε και πορτοκαλόπιτα. Θα σε επισκεφτω στο μπλογκ σου και θα τα δω όλα. Πιστευω να το βρω γιατι δεν το έχεις λινκάρει. Αυτή η εποχή είναι ανεπανάληπτη και σε μένα. Κυρίως για τις ροκ μπαλάντες της. Καλό σου βράδυ.

     
  8. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 7:25 μμ

    @ Νατασσάκι μου, αν και είσαι μικρότερή μου τα θυμασαι εξίσου καλά.. Χαίρομαι πολύ.. Θυμαμαι τότε δεν είχαμε lyrics ότι ακούγαμε από το δίσκο. Τo «the year of the fox» νομίζαμε ότι λέει «οf the facts» ή κατι τέτοιο. Καλό βραδυ βοτσαλάκι. 🙂

     
  9. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 7:28 μμ

    @ Μαράκι μου πορτοκαλένιο, από τα πρώτα μας μουσικά χρόνια τα πιο αγριεμένα από τα νιάτα μας. Φιλιά, καλό βραδυ.

     
  10. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 7:30 μμ

    @ Και τις ψυχές μας Γωγώ μου, καλά τα είπες, μια υπέροχη μουσική εποχή με μελωδίες ξεχωριστές και είχαμε και νιάτα τότε και τα ακούγαμε όλα όμορφα. Φιλιά να είσαι καλά.

     
  11. Griz

    13 Μαρτίου 2008 at 8:23 μμ

    διαχρονικότατο κομμάτι βασίλη μου , όπως και το συγκρότημα!
    Σε ένα ξαδερφάκι μου το μάθαινα το καλοκαίρι πέρσι , μαζί με κάτι άλλα κλασικά κομμάτια ..
    την καλησπέρα μου, μετά από καιρό μάλλον, δε σε ξεχνάω σε διαβάζω, να ξέρεις.. :*

     
  12. Griz

    13 Μαρτίου 2008 at 8:24 μμ

    ορίστε, όποτε θέλει μπαίνει το comment, νομίζω έχει βούληση από μόνο του πλέον ..!

     
  13. gavakas

    13 Μαρτίου 2008 at 8:31 μμ

    Σε ευχαριστώ για την πορτοκαλόπιτα!!! Λινκαρα και το blog μου για να σε διευκολύνω μην καθεσε ασκοπα και ψάχνεις! Τα λεμε κ’ καλή ακρόαση.

     
  14. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 8:32 μμ

    @ Griz μου, το ξέρω οτι με διαβάζεις και σε ευχαριστω, τον σχολιοφάγο πιστευω ότι τον νικήσαμε. Το Temple of the King από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της εποχής και πράγματι διαχρονικό θα έλεγα μάλιστα ότι προηγηθηκε της εποχής του, καθώς ιστορίες τύπου «αρχοντας των δαχτυλιδιών» έγιναν μόδα στις τωφρινές μέρες μας. Σε εκείνο το δίσκο των Rainbow το πρώτο κομμάτι ήταν το «I’m the man of the silver mountain». Πολύ ρυθμικό εκείνο και με ισχυρή δόση από την πενιά του Blackmore. Φιλιά πολλά, καλό σου βραδυ.

     
  15. vasilis

    13 Μαρτίου 2008 at 8:33 μμ

    @ Να καλά φίλε gavaka… Τώρα είναι πιο εύκολο. Θα τα πούμε!

     
  16. aikaterinitempeli

    14 Μαρτίου 2008 at 12:54 πμ

    Όμορφο τραγούδι και σίγουρα ακόμα πιο όμορφες θα είναι οι αναμνήσεις που σου έφερε… Καλημέρα σου Βασίλη.

     
  17. Σοφία

    14 Μαρτίου 2008 at 3:27 πμ

    Το τραγούδι αυτό έχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Είναι απλά καταπληκτικό!

     
  18. Thalassini

    14 Μαρτίου 2008 at 8:26 πμ

    You rrock!!!!Μοναδικός ο Blackmore all times classic!
    Kαλημέρα ΔΟν μου! Φιλιά.

     
  19. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 9:36 πμ

    @ Καλημέρα Κατερίνα μου, όμορφες αναμνήσεις από την εφηβική μου εποχή, την αλησμόνητη, φιλιά

     
  20. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 9:38 πμ

    @ Σοφία χαίρομαι που μια νέα κοπέλα σαν εσένα αγαπάει τα κομμάτια αυτά. Νομίζω πραγματικά ότι είναι διαχρονικα κι ότι πια γραφονται δύσκολα. Φιλιά καλημέρα

     
  21. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 9:39 πμ

    @ All time classic my dona.. Κisses

     
  22. neraidoskoni

    14 Μαρτίου 2008 at 9:41 πμ

    Καλημέρα γλυκιέ μου Βασίλη με τα όμορφα τραγούδια! 🙂
    Φιλάκι γλυκό 😉

     
  23. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 10:03 πμ

    Καλημέρα και σε σένα νεραϊδούλα μου, φιλιά πολλά

     
  24. Ψυχή

    14 Μαρτίου 2008 at 10:21 πμ

    Καλημέρα Βασίλη τι μου θύμησες τώρα !!!! όμορφη τρέλα. καλοκαίρι του 79 στην παραλία της Αγίας Μαρίνας και να προσπαθούμε να ακούσουμε την τραγούδα όπως «έλεγε και ένας φίλος μου» και ξαφνικά τελειώνουν οι μπαταρίες στο κασετόφωνο και να ψάχνουμε νυχτιάτικα περίπτερο.

     
  25. με το φεγγαρι αγκαλια

    14 Μαρτίου 2008 at 12:01 μμ

    νοσταλγικο τραγουδι..φιλια

     
  26. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 1:10 μμ

    @ Ψυχή μου, καιρό έχω να σε δω, να είσαι καλά… Εκείνη η φανταστική εποχή με τα κασσετόφωνα και τα πάρτυ στις παραλίες με τις φωτιές και τα νυχτερινά μπάνια… Πολλές οι αναμνήσεις και χαίρομαι που είμαστε της ίδιας εποχής.

     
  27. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 1:11 μμ

    @ Φεγγαραγκαλιά μου, μια άλλη εποχή αλησμόνητη, μαζί με τα χρόνια μας τα παιδικά και τα ανέμελα. Φιλιά και σε σένα

     
  28. Ραδιοκέφαλη

    14 Μαρτίου 2008 at 1:28 μμ

    Billy, προσωπικά είμαι πιο πολύ φαν των Deep Purple, όχι όμως ότι οι Rainbow (και το Temple of the King) δεν έχουν γράψει κομματάρες. Εξάλλου μιλάμε για Blackmore και στις δύο περιπτώσεις. Σου απαντάω λοιπόν με τραγούδι:
    Ive been mistreated, Ive been abused.
    Ive been struck downhearted, baby, Ive been confused
    cause I know, yes, I know Ive been mistreated.
    Since my baby left me Ive been losing my mind, you know I have.

    Ive been lonely, Ive been cold.
    Ive been looking for a woman to have and hold
    cause I know, yes, I know Ive been mistreated.
    Since my baby left me Ive been losing, Ive been losing,
    Ive been losing my mind, baby baby babe.

    Ive been mistreated, Ive been abused.
    Ive been looking for a woman, yeh, Ive been confused
    cause I know, yes, I know Ive been mistreated, ooh o-o-oh.
    Since my baby left me Ive been losing, losing,
    Ive been losing my mind, baby baby babe.
    Oh oh oh, oh woman, oh woman, oh woman.

    Ive been losing my mind.

    – ritchie blackmore & david coverdale

     
  29. Ραδιοκέφαλη

    14 Μαρτίου 2008 at 1:44 μμ

    Βασίλη έφαγα ένα φλας.. Θυμάσαι μία δόση που συζητούσαμε για μία ταινία του Κινγκ (δε θυμάμαι που το είχαμε αναφέρει για να ανατρέξω) και σου είχα προτείνει να την δεις; Την είδες; Νομίζω ότι λέγαμε για το: «Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ»..

     
  30. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 2:08 μμ

    @ Και οι Deep Purple υπέροχοι. Το κομμάτι που μου έγραψες τους στίχους θα ψαξω να το βρω στο Youtube..O Ritsie τελικά άφησε εποχή… Μ’ αρεσει η φλασιά σου. Πού το θυμήθηκες βρε ραδιοκέφαλη; …Δεν την είδα όμως την ταινία… Αλλά τώρα που το λες θα το σημειώσω για να την πάρω από το βιντεοκλάμπ με την πρώτη ευκαιρία. Φιλιά, καλό ΠΣΚ

     
  31. Ραδιοκέφαλη

    14 Μαρτίου 2008 at 2:23 μμ

    Να σε διευκολύνω λίγο;; Ιδού:

    Αν δε το’χεις ακούσει, θα ξετρελλαθείς στο υπόσχομαι.

    Όσο για την ταινία, δε ξεχνώ στο λέω. Περιμένω τη γνώμη σου. Χεχε..
    Καλό ΠσΚ και σε σένα.

    ΥΣ: Ο Ritchie, άφησε και αφήνει ακόμα εποχή με τους Blackmore’s Night. Αν και δε μου πολυαρέσουν, έχουν μερικά πολύ ωραία κομμάτια. Πιο «ήρεμα», αλλά πανέμορφα. Δες εδώ για info, αν δε τους ξέρεις:
    http://en.wikipedia.org/wiki/Blackmore's_Night#Band_members

     
  32. fog

    14 Μαρτίου 2008 at 7:18 μμ

    Είδα Rainbow και μπήκα 🙂
    Η εφηβεία μου, τα νιάτα μου και φαντάζομαι και τα γεράματά μου θα «ντύνουν» μουσικά συγκροτήματα όπως οι Rainbow.
    Και με θεωρώ τυχερή που έχω δει τον Ritchie live την εποχή που ήταν στους Deep Purple.

     
  33. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 7:37 μμ

    @ Θα το δω ραδιοκέφαλή μου, πρέπει να είναι φανταστικό το κλιπ… Και την ταινία θα την δω. Για να επιμένεις πολύ θα ξέρεις ότι θα μου αρέσει.. Για τον Blackmore ξέρω ότι έφτιαξε πολλά συγροτήματα και είχε μια γενικότερη δράση στο μουσικό χώρο της ροκ. Καλό ΣΚ κα φιλιά

     
  34. vasilis

    14 Μαρτίου 2008 at 7:39 μμ

    @ Καλώς ήρθες fog, και χαίρομαι που έχουμε τα ίδια ακούσματα. Εκείνος ειδικά ο δίσκος των rainbow το ’75 αν τον έχεις ακούσει μοιάζει με παραμύθι, όλος. Τυχερή σίγουρα που τον είδες ζωντανά. Φιλιά, καλό βραδυ

     
  35. Κατερίνα Καριζώνη

    16 Μαρτίου 2008 at 11:50 μμ

    Βασίλη μου , τι να σου πω .Με συγκίνησες τόσο πολύ που δεν βρίσκω λόγια να σχολιάσω το κείμενό σου που βέβαια με κολακεύει αφάνταστα αλλά είναι άψογο και από φιλολογική και λογοτεχνική άποψη .Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς και χαίρομαι που κατάφερα να αγγίξω τη μανιάτικη ψυχή σου και να τη δονήσω . Έχει μεγάλη σημασία για μένα η γνώμη των μανιατών γιατί αυτό το βιβλίο είναι γραμμένο με το μανιάτικο αίμα μου και τελείως διαισθητικά γιατί τη Μάνη δεν την έζησα και πήγα ελάχιστες φορές πριν αρχίσω να γράφω αυτό το βιβλίο.ΑΛλά όταν το τελειωσα κατάλαβα ότι η Μάνη με είχε κερδίσει .

     
  36. Κατερίνα Καριζώνη

    16 Μαρτίου 2008 at 11:52 μμ

    Πολύ ωραίο και το βιντεάκι σου και νοσταλγική η μουσική του .

     
  37. vasilis

    17 Μαρτίου 2008 at 7:19 πμ

    Kατερίνα μου εγω σε ευχαριστώ και δική μου η τιμή που αλλάζουμε σκέψεις μέσα από τα bloga μας. Το βιβλίο έχει τη δύναμη σου τη μανιάτικη και την προσωπική ευαισθησία σου. Φυσικά επηρεάστηκα και από το γεγονός ότι είμαι κι εγω από την περιοχή και οι τόποι, οι μυρωδιές και τα χρώματα είναι τόσο οικεία που με έβαλαν ακόμα πιο μέσα στην ιστορία. Το τραγούδι των rainbow και του Blackmore ήταν από τα πρώτα μου ακούσματα στην ξένη μουσική και σε μια εποχή που υπήρχαν καλές μελωδίες

     
  38. Ραδιοκέφαλη

    17 Μαρτίου 2008 at 3:37 μμ

    «Και την ταινία θα την δω. Για να επιμένεις πολύ θα ξέρεις ότι θα μου αρέσει..» —> ΑΚΡΙΒΩΣ!! ΧΕΧΕ..

     
  39. vasilis

    17 Μαρτίου 2008 at 4:34 μμ

    @ Οπότε την προγραμματίζω να την παραγγείλω για το επόμενο ΣΚ που θα μείνω σπίτι. Πολλά φιλιά ραδιοκέφαλή μου

     
  40. salerosa

    19 Μαρτίου 2008 at 6:08 μμ

    Ωραίο κομμάτι!

    Την καλησπέρα μου!

     
  41. vasilis

    19 Μαρτίου 2008 at 7:28 μμ

    Salerosa, από τα παλιά κομμάτια τα δυνατά και μελωδικά. Φιλιά

     

Αφήστε απάντηση στον/στην Thalassini Ακύρωση απάντησης